«Κανείς εδώ δεν τραγουδά, κανένας δεν χορεύει ακούνε μόνο την πενιά και ο νους τους ταξιδεύει», τραγουδάει η τριμελής κομπανία έξω από το σταθμό του μετρό στο Μοναστηράκι, απόγευμα Πρωτομαγιάς. Κλασικό σημείο συνάντησης, όμως τώρα ελάχιστοι περνούν. Μία πόλη που ποτέ δεν κοιμάται μετατράπηκε σε «ωραία κοιμωμένη» δίχως ανθρώπους περιμένοντας το φιλί της άρσης του lockdown.
Για λίγες ώρες το κέντρο απέκτησε απρόσμενα ζωή λόγω των συγκεντρώσεων που έγιναν για την Πρωτομαγιά, όμως ερήμωσε ξανά πολύ γρήγορα. Το μόνο που θυμίζει την «απαγορευμένη» διαδήλωση είναι τα κόκκινα και πράσινα αυτοκόλλητα που έμειναν για λίγες ώρες στο δάπεδο του πάνω μέρος του Συντάγματος και της Λεωφόρου Αμαλίας και είχαν ως σκοπό να τηρήσουν οι διαδηλωτές του ΠΑΜΕ τις απαραίτητες αποστάσεις ασφαλείας. Μοιάζουν με κουτάκια που κινούνται τα πιόνια σε επιτραπέζια παιχνίδια κι είναι λες και περιμένουμε να ρίξει κάποια αόρατη δύναμη (ή έστω κάποιος αρμόδιος) το ζάρι για να συνεχίσουμε να κινούμαστε μετά την πανδημία.
Το ότι γράφω υπέρ της μετακίνησης 6 ή όποιας άλλης σκαρφίστηκε ο καθένας για να μην κινδυνεύσει με πρόστιμα είναι από μόνο του νομίζω κάπως προβληματικό και δείχνει έναν ιδρυματισμό στο Covid mode στο οποίο μπήκαμε για τα καλά. Λόγω δουλειάς κατέβαινα συχνά Αθήνα και συνήθως απογευματινές-βραδινές ώρες και μπορούσα να δω καλύτερα τη μετατροπή της σε χωριό όπως ήταν πριν γίνει πρωτεύουσα του νεοελληνικού κράτους. Το βράδυ στο Σύνταγμα και το Μοναστηράκι κυκλοφορούσαν κυρίως γάτες, αδέσποτα και λίγα μηχανάκια delivery, μύριζες νυχτολούλουδα ή μυρωδιές από όσα φαγάδικα έμειναν ανοιχτά και άκουγες διάφορα ασυνήθιστα για το κέντρο κελαηδίσματα. Το πάρκινγκ και η κίνηση έχουν πάψει εδώ και μέρες να αποτελούν πρόβλημα σε σημείο που έφυγαν και από το πίσω μέρος του μυαλού μου. Το σκηνικό θρίλερ τα μεσάνυχτα στο κέντρο της πόλης έχει πλάκα να το δεις μια φορά (κι όσοι έχουμε δουλέψει Δεκαπενταύγουστο ή κάπου εκεί το έχουμε ξαναδεί έστω σε μικρότερο βαθμό) αλλά όσο περνούν οι μέρες γίνεται θλιβερό.
Τα άδεια λεωφορεία και βαγόνια του μετρό, τα κλειστά καφέ, καταστήματα και πολυκαταστήματα συνθέτουν τη νεκρή φύση της Αθήνας. Κατεβαίνω την Ερμού όπου συναντώ μικρές παρέες και οικογένειες να κάνουν την βόλτα τους. Στο ύψος της Καπνικαρέα ένας πλανόδιος μουσικός με καθηλώνει για λίγο με το «Shine on you crazy diamond» των Pink Floyd καθώς ο ψυχεδελικός του τόνος δένει υπέροχα με την εικόνα...αποκάλυψης. Από φόβο των μικροβίων δεν κουβαλάω πολλά κέρματα αλλά βρίσκω μισό ευρώ να ρίξω στη θήκη της κιθάρας του και με ένα νεύμα με ευχαριστεί.
Επιθεωρώ τις νέες ασφαλτοστρώσεις στις πολυσύχναστες Μητροπόλεως και Κολοκοτρώνη και κατεβαίνω στο κάποτε ζωντανό Μοναστηράκι που ξέμεινε από επισκέπτες. Τα ίδια και στου Ψυρρή όπου κάνω μεταβολή. Μερικοί φούρνοι και αλυσίδες που λειτουργούν θυμίζουν ότι υπάρχει ζωή. Παίρνω μια τυρόπιτα.Γύρω μου μαζεύονται δεκάδες περιστέρια και σπουργίτια που περιμένουν να τσιμπήσουν λαίμαργα ψίχουλα. Η κοντινή πλατεία Κοτζιά συνεχίζει να μην έχει κόσμο όπως μυστηριωδώς κι όταν κυκλοφορούν οι πάντες στην Αθήνα.
Η ρύπανση έχει μειωθεί σημαντικά με το lockdown να πετυχαίνει περισσότερα απ’ότι ο δακτύλιος σε αρκετά χρόνια κι έτσι βλέπεις πολύ καθαρά την Ακρόπολη εκεί που ήταν θολή ή το κτήριο της Βουλής χαμηλά από την Ερμού που δεν έχει πεζοδρομηθεί στο Μοναστηράκι. Για όσους τους κούραζε η πολυκοσμία στο κέντρο η εικόνα ίσως να φαντάζει και ειδυλλιακή. Σίγουρα η «εαρινή νάρκη» προσφέρει μια ευκαιρία να γνωρίσεις την πόλη όπως ποτέ άλλοτε. Το κέντρο της Αθήνας είναι πυκνοχτισμένο, τσιμεντοποιημένο, συνέχεια γεμάτο από κόσμο και αυτοκίνητα και με εξαίρεση κάποιες πεζοδρομημένες ή «διατηρητέες» περιοχές σπάνια δίνει την ευκαιρία να πάρεις μια ανάσα ή να πάρει η ίδια η πόλη μια ανάσα.
Όλοι συμφωνούμε στην ανάγκη να γίνει το κέντρο πιο ανθρώπινο σίγουρα με περισσότερο πράσινο, καθαριότητα, ποδηλατοδρόμους και πεζοδρομήσεις για να γίνει η καθημερινότητα και η βόλτα μια πιο ευχάριστη εμπειρία. Η «κανονικότητα» που λαχταρούμε είχε πολλά στραβά, όμως η μετατροπή μιας από τις πιο ζωντανές πόλεις του κόσμου σε κουφάρι ελέω κορονοϊού μας ξενίζει και κανείς δεν θέλει να την ξαναδεί έτσι και σίγουρα όχι σύντομα με τον κίνδυνο για δεύτερο κύμα πανδημίας και μέτρων το φθινόπωρο να ελλοχεύει.
