Σε ποιον να το πεις και να σε πιστέψει, ότι η μικρή και ταπεινή Ελλάδα έδειξε τα πιο γρήγορα αντανακλαστικά, πήρε τα πιο άμεσα μέτρα και φρέναρε όσο μπορούσε την εξάπλωση του κορωνοϊού στη χώρα, σε σχέση με τα περισσότερα προηγμένα (και μη) κράτη; Θα μπορούσε να είναι ανέκδοτο, σαν αυτά που λέμε εδώ και τόσα χρόνια του τύπου «όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, οι ξένοι έτρωγαν βελανίδια». Αλλά δεν είναι: είναι η πραγματικότητα.
Μια πραγματικότητα σκληρή για όλους: και για εμάς που καθόμαστε κλεισμένοι στα σπίτια μας, που πρέπει να στείλουμε SMS ή να γράψουμε χαρτί για να πάμε μέχρι το φούρνο ή το φαρμακείο, που αιμμοραγούμε οικονομικά, που χάνουμε τις δουλειές μας, που δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει αύριο. Αλλά ακόμα πιο σκληρή γι' αυτούς που δοκιμάζονται σκληρά και σχεδόν πανηγυρίζουν όταν σε μια μέρα χάνουν «μόλις» 500 ή 600 ανθρώπους, πολύ απλά διότι την προηγούμενη έχασαν 800 ή 900.
Η σκέψη μας, είναι με τους Ιταλούς και τους Ισπανούς, ανθρώπους μεσογειακούς και καλόκαρδους σαν κι εμάς, που τους αρέσουν οι βόλτες στον ήλιο και οι καφέδες σαν κι εμάς, οι αγκαλιές και τα φιλιά σαν κι εμάς. Θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς στη θέση τους και να μετράμε κάθε μέρα εκατοντάδες νεκρούς, να διαλέγουν στις ΜΕΘ ποιον ενδέχεται να σώσουν και ποιον να αφήσουν να πεθάνει. Ευτυχώς, δεν είμαστε. Δυστυχώς, εξακολουθούν να πεθαίνουν εκατοντάδες καθημερινά σε Ιταλία και Ισπανία.
Και σε άλλες χώρες πλέον, όσες πήραν αψήφιστα και πολύ ελαφριά τον κίνδυνο που ερχόταν, τον κίνδυνο που είχε χτυπήσει το κουδούνι της Ευρώπης αμέσως μετά την Κίνα, που προειδοποίησε ότι θα έρθει και θα σαρώσει τα πάντα. Ο Μπόρις Τζόνσον έκανε λόγο για την «ανοσία της αγέλης» και γύρναγε σε νοσοκομεία όπου χαιρετούσε δια χειραψίας όλο τον κόσμο - όταν τελικά κόλλησε, φυσικά κλείστηκε σπίτι του σε καραντίνα.
Ο Ντόναλντ Τραμπ επίσης χαιρετούσε εγκάρδια όλο τον κόσμο στις δημόσιες εμφανίσεις του και προέταξε την οικονομία πάνω από τις ανθρώπινες ζωές, εκταμιεύοντας χρήματα από τον κρατικό κορβανά για τις επιχειρήσεις και όχι για την υγεία - η κατάσταση στη Νέα Υόρκη είναι πλέον δραματική, φοβάμαι ότι θα ακολουθήσουν και άλλες πολιτείες. Ο Ερντογάν νόμιζε κουτοπόνηρα πως αν βάλει το πρόβλημα κάτω από το χαλί θα το κρύψει τόσο περίτεχνα, που όλοι οι απελπισμένοι τουρίστες θα νιώσουν ασφάλεια και σιγουριά μόνο ταξιδεύοντας στην Τουρκία - τώρα που καταρρέουν άνθρωποι στο δρόμο, φοβάμαι πως είναι αργά και για δάκρυα και για αυστηρά μέτρα.
Κι εμείς εδω; Βαστάμε. Αλλά υποφέρουμε κιόλας. Προσαρμοζόμαστε. Αλλά «πνιγόμαστε». Βλέπουμε τον ιό να μην βρίσκει πρόσφορο έδαφος για να καλπάσει στην Ελλάδα και νιώθουμε ότι πραγματικά κάνουμε κάτι. Αλλά ασφυκτιούμε. Θέλουμε να βγούμε βόλτρα στον ήλιο, να πάμε στα χωριά μας και τα εξοχικά μας, να περπατήσουμε σε μια παραλία, να νιώσουμε έστω και για λίγο «κανονικοί άνθρωποι». Και δεν μπορούμε. Και βλέποντας μπροστά μας το Πάσχα να έρχεται, ένα Πάσχα που δεν θα μας βρει στο χωριό να σουβλίζουμε αρνί και κοκορέτσι, να τσουγκρίζουμε με φίλους και συγγενείς, να ακούμε τέρμα μουσική και να περνάμε καλά, παλαβώνουμε. Λογικό. Αλλά μου φαίνεται καλύτερο να παλαβώνουμε για τις διακοπές που θα χάσουμε, παρά για τους συγγενείς που θα χάσουμε.
Όσο για την επόμενη μέρα, το πότε θα επανέλθει η κανονικότητα, πώς θα είναι η οικονομία μας, πώς θα στρώσουμε και επανεκκινήσουμε, με ποιους όρους, με ποιες θυσίες, με πόσες απώλειες, θα το δούμε την επόμενη μέρα. Τον Απρίλιο ή τον Μάιο ή όποτε είναι. Θα το δούμε, αρκεί εμείς και όλοι αυτοί που αγαπάμε, να είμαστε καλά. Οι γονείς μας, οι παππούδες κι οι γιαγιάδες μας, οι δικοί μας άνθρωποι που έχουν ανύπαρκτο ανοσοποιητικό λόγω κάποιου αυτοάνοσου ή της μάχης που έδωσαν με τον καρκίνο, να είναι καλά.
Να είναι δίπλα μας, ζωντανοί. Τότε, όλοι μαζί, θα μετρήσουμε τις πληγές μας και θα προσπαθήσουμε να τις επουλώσουμε, αν έχουμε καταφέρει να κάνουμε πράξη αυτό που μας έλεγαν πάντα οι δικοί μας και το λέμε κι εμείς στα παιδιά μας: «πρώτα η υγεία, η ανθρώπινη ζωή. Και τα άλλα, θα τα φτιάξουμε στην πορεία».
