Κακά τα ψέματα, δεν είναι μια «απλή» κρίση υγείας. Δεν είναι μια «απλή» πανδημία. Όπως ακριβώς και η οικονομική κρίση που βιώσαμε και εξακολουθούμε να βιώνουμε, δεν είναι απλά μια οικονομική κρίση, αλλά και μια κοινωνική και μια κρίση αξιών, έτσι ακριβώς και ο κορωνοϊός θα μας δοκιμάσει σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα.
Σκεφτείτε τον εαυτό σας και όλο τον κόσμο που γνωρίζετε, κλεισμένο μέσα στο σπίτι του για μέρες. Όχι για 2, 3 ή 4 μέρες που έχουμε κλειστεί μέσα οι περισσότεροι, αλλά για 15. Ή για έναν μήνα. Όσο καλά κι αν έχεις οργανωθεί, με Netflix και συνδρομητικές πλατφόρμες και παιχνιδομηχανές και βιβλία και τρόφιμα και ποτά και ό,τι άλλο τραβάει η ψυχή του καθενός, κάποια στιγμή μπορεί και να «λυγίσεις». Να στη βαρέσει, να θέλεις να βγεις μια βόλτα και να μην μπορείς ή να μην κάνει ή να απαγορεύεται ή να μην ξέρεις πού να πας. Εδώ κάποιοι συνάνθρωποί μας «λύγισαν» από την πρώτη ή τη δεύτερη μέρα και ξαμολήθηκαν στις παραλίες, ο ένας πάνω στον άλλον, φανταστείτε τι θα γίνει στο δεκαπενθήμερο.
Άνθρωποι κλεισμένοι μέσα στο σπίτι, θα αρχίσουν να «τρώνε τις σάρκες» ο ένας του άλλου. Η σχέση ζευγαριών θα δοκιμαστούν, ευθύνες θα επιρρίπτουν ο ένας στον άλλο, διότι κάποιος δεν πήρε τα βασικά από το σούπερ - μάρκετ, διότι κάποιος εκτέθηκε σε κίνδυνο και μπορεί να έφερε τον ιό σπίτι. Τα παιδιά θα βαριούνται, θα τσακώνονται μεταξύ τους και όλα μαζί με τους γονείς. Θα έχουμε «καραντίνες» σε σπίτια, ένας στο ένα δωμάτιο και ο άλλος στο άλλο. Άνθρωποι θα είναι ολομόναχοι - άνθρωποι όχι «ξένοι», αλλά οι γονείς μας, οι παππούδες μας, οι θείοι μας. Ανδρόγυνα θα βρεθούν στα χαρακώματα, θα υπάρξουν τσακωμοί, δυστυχώς κάποιοι θα σηκώσουν χέρι στον/στην σύζυγό τους ή/και στα παιδιά τους. Αναπόφευκτα μοιάζουν όλα αυτά, όταν η κλεισούρα θα αρχίσει να βαράει κόκκινα, όταν τα χρήματα του ανθρώπου που πλέον δεν μπορεί να εργαστεί θα αρχίσουν να τελειώνουν, όταν οι προμήθειες θα λιγοστεύουν στο ντουλάπι και το ψυγείο. Και δεν αναφέρω καν την τραγική περίπτωση όπου κάποιος νοσεί σοβαρά, πρέπει να πάει στο νοσοκομείο ή κινδυνέψει η ζωή του - η κατάσταση τότε θα γίνει ακόμα πιο ζόρικη.
Σε όλη αυτή τη ζοφερή κατάσταση που είναι πιθανόν να διαμοφωθεί, καθώς κανείς δεν γνωρίζει πόσο καιρό θα πρέπει να μείνουμε σπίτι, κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά ότι η άνοδος της θερμοκρασίας θα προκαλέσει βελτίωση της κατάστασης και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πότε θα σηκώσουμε κεφάλι, εκεί ακριβώς είναι η στιγμή που πρέπει να δείξουμε την ανθρωπιά μας. Την αλληλεγγύη μας, το ότι είμαστε ικανοί να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον, πρώτα μέσα στο σπίτι μας και στη συνέχεια στην πολυκατοικία μας, τη γειτονιά μας, το χωριό μας, την πόλη μας. Είναι η στιγμή που μπορούμε και πρέπει να δείξουμε, «από τι είμαστε φτιαγμένοι».
Δεν ξέρω αν φταίει το ότι μεγαλώνω, αλλά από τις σκηνές που πραγματικά με συγκίνησαν όλες αυτές οι μέρες, ήταν αυτές που έβλεπα από την Ιταλία, με ανθρώπους στα μπαλκόνια, αποκλεισμένους στα σπίτια τους λόγω κορωνοϊού, να τραγουδούν, να φωνάζουν συνθήματα, να ψάλουν τον εθνικό τους ύμνο, να δίνουν κουράγιο και ελπίδα ο ένας στον άλλον. Και μετά στην Ισπανία και πιο μετά στην Ελλάδα, για χάρη των γιατρών και των νοσηλευτών και όλων αυτών των ανθρώπων που δίνουν τη μεγάλη μάχη για όλους εμάς. Είναι πραγματικά συγκινητικό στα δικά μου μάτια. Είναι βαθιά ανθρώπινο. Είναι ελπίδα. Είναι, θέλω να πιστεύω, ένας τρόπος να φωνάξουμε «κανείς δεν είναι μόνος του, είμαστε όλοι μαζί σ' αυτό, θα τα καταφέρουμε».
Και θα τα καταφέρουμε. Θα το ξεπεράσουμε κι αυτό κάποια στιγμή. Το θέμα είναι να το ξεπεράσουμε σαν άνθρωποι και όχι σαν «ζώα». Να βγούμε απ' αυτό μονοιασμένοι και όχι «πλακωμένοι». Να βγούμε πιο δυνατοί κι όχι ψυχολογικά διαλυμένοι. Να φροντίσουμε για όσο διαρκέσει αυτή η «κατάρα» που μας βρήκε, να είμαστε όσο γίνεται πιο «κοντά» στους δικούς μας ανθρώπους, όχι με φυσική παρουσία, αλλά με το τηλέφωνο, με μια βιντεο-κλήση, μέσω Skype, από το μπαλκόνι, βαζοντας μια φωνή στο γείτονα για να τον ρωτήσουμε αν είναι καλά και αν χρειάζεται τίποτα. Να δείξουμε αγάπη και ενδιαφέρον, για να πάρουμε πίσω αγάπη και ενδιαφέρον. Ώστε όταν έρθει εκείνη η ευλογημένη στιγμή που θα βγούμε από το τούνελ και θα πάρουμε μια βαθιά ανάσα χωρίς θανατηφόρα μικρόβια, να γνωρίζουμε μέσα μας πως παραμείναμε πάνω απ' όλα άνθρωποι.
