Εδώ και μερικά χρόνια η 6η Φεβρουαρίου έχει καθιερωθεί ως Πανελλήνια Ημέρα κατά της Σχολικής Βίας και του Εκφοβισμού. Στη χώρα των αθώων που ονομάζουμε Ελλάς, τα παιδιά στα σχολεία είναι ίσως πιο σκληρά από κάθε άλλη χώρα της Ευρώπης. Γιατί τα μεγαλώνουμε έτσι… Με τον «χοντρό», τον «κοντό», τον «άσχημο», τον «γυαλάκια»… Τα μεγαλώνουμε ότι είναι τα καλύτερα, τα πιο γρήγορα, τα πιο έξυπνα, τα πιο δυνατά, τα πιο «γαμάω». Ειδικά τα αγόρια. Τα κορίτσια είναι απλά τα πιο όμορφα. Μας αρκεί ως γονείς. Ειδικά στην επαρχία. Εκεί όπου όλα σφάζονται και όλα μαχαιρώνονται… Εκεί που όλα πρέπει να κρυφτούν και κρύβονται. Εκεί που όλα είναι καλά. Εκεί που βασιλεύει η σιωπή. Το φαίνεσθαι από το είναι.
Ένα τέτοιο παιδί ήταν ο Βαγγέλης Γιακουμάκης. Της επαρχίας. Από την Κρήτη. Από εκεί ήταν και οι… λεβέντες που τον οδήγησαν στον θάνατο. Που τον έκαναν «παιχνίδι». Που τον πλάκωναν, τον έβριζαν, έβγαζαν όλα τα απωθημένα τους πάνω του. Που ήταν οι μάγκες απέναντι στο δάγκα… Όλοι αυτοί που «διασκέδαζαν» με τον Βαγγέλη και τον πόνο που του προκαλούσαν, τον φόβο που του προκαλούσαν, το θάνατο που του προκάλεσαν.
Στη χώρα των αθώων, κανείς δεν φταίει. Δεν είναι και τίποτα να ξεφτιλίζεις τον άλλο. Δεν έγινε και θέμα κάποιοι νταήδες να την πέφτουν στον μαζεμένο. Δεν τρέχει κάστανο να ρίχνεις μπινελίκια και φάπες σε αυτόν που σου φαίνεται κάπως διαφορετικός… Που δεν γουστάρει όλο αυτό το «αούα»… Που δεν μπαίνει σε αγέλες. Που είναι σαν τον Βαγγέλη…
Να τους αγαπάτε λίγο περισσότερο αυτούς τους μόνους, τους μοναχικούς αλλά και μοναδικούς. Γιατί τη χρειάζονται την αγάπη μας ακόμη και αν δεν τη ζητήσουν ποτέ. Την έχουν ανάγκη. Και αν δεν μπορείς να τους αγαπήσεις τουλάχιστον προστάτευσε τη μοναξιά τους. Μην αφήνεις κανέναν να την καταπατά. Κι όχι μόνο την 6η του Φλεβάρη. Κάθε μέρα. Κάθε ώρα. Κάθε στιγμή. Ο Βαγγέλης πρέπει να μείνει ζωντανός. Όπως μένουν οι άνθρωποι όταν δεν τους ξεχνάς. Ο Βαγγέλης θυσιάστηκε. Όχι πεθαίνοντας αλλά ζώντας όπως επέλεξε. Κι ας μην πρόλαβε να ζήσει πολύ. Σε αυτά τα 20 όμως χρόνια πέτυχε πολλά περισσότερα απ’όσα εσύ κι εγώ. Γιατί έμεινε όρθιος κόντρα στο ρεύμα. Δεν μπήκε στην αγέλη των λύκων… Προτίμησε να μείνει αμνός. Κι ας ήξερε ότι θα πλήρωνε με τη ζωή του, τη σιωπή του.
Ο Μάνος Ελευθερίου, ο Μάνος των λόγων που χαράσσονται στην πέτρα, λίγο πριν συναντήσει τον Βαγγέλη στον Παράδεισο, έγραψε ένα ποίημα. Ο Μίλτος Πασχαλίδης έβαλε τις νότες και το μοιράστηκε με τον Γιώργο Νταλάρα… Κάπως έτσι ο Μάνος πήρε μαζί του τον Βαγγέλη στην αθανασία.
Εκεί που ζουν οι πραγματικά σπουδαίοι τούτης της πλάσης. Εκεί που δεν πατάνε οι λύκοι…
