Τσερνομπίλ: ο Έλληνας, ανάστατος από την πιθανότητα να μεταφερθεί το ραδιενεργό νέφος πάνω από την Ελλάδα, αδειάζει από τα ράφια (μεταξύ άλλων) τα χαρτιά υγείας. «Βυθίσατε το Χόρα»: ο Έλληνας, αντικρίζοντας στα μάτια μια ενδεχόμενη πολεμική σύρραξη με την Τουρκία, αδειάζει από τα ράφια τα χαρτιά υγείας. Σεισμοί: ο Έλληνας μπορεί να μην έχει σπίτι να μείνει, μπορεί να κοιμάται σε σκηνές ή στο σπίτι στο χωριό, αλλά χαρτιά υγείας έχει, διότι φρόντισε να αδειάσει τα ράφια. SARS, Γρίπη των Χοίρων, Τρελές Αγελάδες, Γρίπη των Πουλερικών, Έμπολα, Κορονοϊός: ναι, καλά μαντέψατε, τα χαρτιά υγείας γίνονται ανάρπαστα.
Διάβασε εδώ για τις πιο θανατηφόρες πανδημίες.
Και για να μην αδικούμε μόνο τον Έλληνα, λίγο – πολύ συμβαίνει το ίδιο πράγμα σε όλες τις χώρες του «Δυτικού Πολιτισμού». Διάβαζα μια αυστραλιανή έρευνα, που προσπαθούσε να εξηγήσει ακριβώς αυτό, για ποιους λόγους δηλαδή ο κόσμος ψωνίζει μαζικά και σε μεγάλες ποσότητες χαρτιά υγείας όποτε υπάρχει μια κρίση, ένας θανατηφόρος ιός, μια καταστροφή. Και η έρευνα καταλήγει πως πέρα από το γεγονός ότι είναι φτηνό, πέρα από την πρακτική χρήση, μια που μπορείς να το χρησιμοποιήσεις όχι μόνο για το σκοπό που φτιάχτηκε αλλά και ως χαρτοπετσέτα, ως χαρτομάντηλο, ακόμα και να φτιάξεις μια αυτοσχέδια μάσκα για να καλύψεις στόμα και μύτη, το θέμα είναι κυρίως ψυχολογικό: το χαρτί υγείας, αυτό το πολύτιμο αντικείμενο που ονομάζουμε υποτιμητικά «κωλόχαρτο», είναι τελικά δείγμα πολιτισμού. Είναι κάτι που μας ξεχωρίζει από άλλες χώρες, άλλους λαούς και άλλους πολιτισμούς. Είναι αυτό που θέλεις να υπάρχει σε αφθονία σε κάποιο μέρος του σπιτιού σου, όχι μόνο για να έχεις επαρκές απόθεμα αν χρειαστεί να μείνεις κλειδωμένος μέσα για αρκετές μέρες, αλλά για να νιώθεις ότι η κοινωνία, ο κόσμος, η ζωή όπως την έχεις μάθει, είναι ακόμα όρθια.
Κάποιοι άνθρωποι που μένουν σε χωριά αυτή τη στιγμή γελάνε και κοιτάζουν τα φύλλα από εφημερίδες που έχουν σε μια ακρούλα γι’ αυτήν ακριβώς τη δουλειά. Κάποιοι που ζουν απομονωμένοι σε βουνά και λαγκάδια, μια χαρά βολεύονται με φύλλα. Άλλοι θα σου πουν ότι μπορείς να χρησιμοποιείς πανιά και να τα πλένεις, όπως έκαναν παλιά στα μωρά, πριν μπουν στη ζωή μας τα μωρομάντηλα. Αλλά όλοι εμείς οι υπόλοιποι, οι καλομαθημένοι, που έχουμε μάθει με τις ανέσεις μας, τα καλοριφέρ και τα air-condition, τα θερμοσίφωνα και τα τεχνολογικά μας καλούδια, τις 50άρες τηλεοράσεις και τις συνδρομητικές πλατφόρμες, τρέμουμε μήπως ξημερώσει η μέρα που τα ράφια των σούπερ – μάρκετ δεν θα έχουν πια χαρτιά υγείας και στο σπίτι θα κόβουμε ένα – ένα φύλλο, με «δελτίο» που έλεγαν και στην Κατοχή, για να μην τελειώσει.
Διότι μέσα μας γνωρίζουμε καλά, πως αν τελειώσει το χαρτί υγείας, τελειώνει και ο πολιτισμός μας όπως τον γνωρίζουμε. Και θα γυρίσουμε στον Μεσαίωνα, σε εποχές σκοτεινές και δύσκολες. Όσο κυματίζει περήφανα το χαρτί υγείας στη θήκη του μπάνιου, με το ελαφρύ αεράκι να κουνάει χαριτωμένα τα φύλλα που κρέμονται από το ρολό, τόσο θα υπάρχει ελπίδα ότι θα τα καταφέρουμε και αυτή τη φορά, ότι ο κορονοϊός θα γίνει σύντομα παρελθόν, ένα κακό όνειρο που μας αναστάτωσε αλλά έφυγε μακριά.
Διότι το χαρτί υγείας, είναι η ελπίδα της ανθρωπότητας.
