Ελ. Βενιζέλος. Δυστυχώς το όνομά του θα το συνδέω πάντα με τις αμέτρητες καθυστερήσεις που έχω φάει στις πτήσεις μου προς Κέρκυρα, και όχι με τις 7 φορές που διετέλεσε πρωθυπουργός της Ελλάδας ο άνθρωπος.
Το συγκεκριμένο μ’ αρέσει λίγο παραπάνω γιατί συνδυάζει δύο μεγάλες μου αγάπες.
Τα Mc Donald’s και το τσουρέκι Τερκενλής. Και πολύ φοβάμαι ότι δε θα πληρωθώ για καμία απ’ τις 2 διαφημίσεις που μόλις έκανα. Αν και έμαθα πρόσφατα ότι τα Mc αντικαταστάθηκαν από Burger King, δε θα ξεχάσω ποτέ που έτρωγα (1 cheese, 1 πατάτες και 1 εξάρι nuggets με γλυκόξινη) βλέποντας απ’ την τεράστια τζαμαρία τα αεροπλάνα να απογειώνονται.
Όμως πέρα απ’ τα cheese και τα τσουρέκια, τα αεροδρόμια τα αγαπώ για έναν άλλο λόγο. Εκεί, και συγκεκριμένα στην αίθουσα αφίξεων, θα δεις μια παράσταση γεμάτη από ετερόκλητους πρωταγωνιστές, μαμάδες, μπαμπάδες, κολλητούς, νέους, παππούδες, γκόμενους, παιδάκια. Και για μια στιγμή, όλοι αυτοί συντονίζονται στην ίδια συχνότητα. Στο ίδιο ακριβώς συναίσθημα. Στην προσμονή του αγαπημένου τους προσώπου.
Βλέπεις τη μαμά, που κάθεται σε αναμμένα κάρβουνα κοιτώντας την πύλη που ανοιγοκλείνει συνέχεια μ’ αυτά τα φωτοκύτταρα μήπως και δει τον γιο της να βγαίνει, και ταυτόχρονα έχει τον νου της να στρώσει νευρικά το σακάκι του συζύγου για να ‘ναι ευπρεπής. Χαρά έχουν, έρχεται το παιδί.Το κορίτσι να περιμένει το αγόρι της που σπουδάζει σε άλλη πόλη και όσο κάθεται απ΄ έξω φτιάχνει συνέχεια τα μαλλιά της και ταυτόχρονα μιλάει στο κινητό με την κολλητή της για να φαίνεται πιο κουλ όταν βγει εκείνος.
Ή και αντιστρόφως το αγόρι που περιμένει το κορίτσι του και στέκεται όρθιος με τα λουλούδια στο ένα χέρι και τα μπαλόνια στο άλλο, με αυτό το αμήχανο αλλά κιουτ αλλά αμήχανο χαμόγελο αγωνίας.Τα πιτσιρίκια που ήρθαν να καλωσορίσουν τον μπαμπά τους, που γυρνάει σήμερα από επαγγελματικό ταξίδι και προσπαθούν να μπουν μέσα στην πύλη συνέχεια για να του κάνουν έκπληξη.
Όταν δεν έχω κέφι, πάω εκεί στο αεροδρόμιο και κάθομαι με τις ώρες.
Στα αεροδρόμια, στην αίθουσα αφίξεων, βιώνεις κάτι πολύ σπάνιο. Βλέπεις μπροστά σου την αγνή, αφιλτράριστη αγάπη και χαρά στο πρόσωπο των ανθρώπων. Όταν η μαμά αγκαλιάζει με το ένα χέρι τον γιο που έλειπε Αγγλία εδώ και 5 μήνες για σπουδές και με το άλλο πιάνει διακριτικά την κοιλιά του να δει αν τρώει καλά ή έχει χάσει απότομα κιλά. Όταν τα παιδιά τρέχουν στην αγκαλιά του μπαμπά και τον αγκαλιάζουν τόσο σφιχτά που αδυνατείς να καταλάβεις αν έλειπε 3 μέρες ή 5 χρόνια.
Όταν μέσα στο πλήθος βρίσκει η κοπέλα το αγόρι της, και τον αγκαλιάζει λες και πιστεύει πως είναι η τελευταία στιγμή που τον ακουμπάει.
Κάποια στιγμή χρόνια πριν, 2 αδερφές που αναγκάστηκαν να ζήσουν σε διαφορετικές χώρες, πολύ μακριά η μία απ’ την άλλη. Και να τες τώρα, συναντιούνται σε ένα αεροδρόμιο, αρκετά χρόνια και μπόλικα παιδιά μετά. Διαφορετικές, πιο γερασμένες, πιο παχουλές, αγκαλιάζονται μεταξύ τους σαν να μην πέρασε μια μέρα. Αγκαλιάζονται όλοι με όλους, ξαδέρφια, σύζυγοι, θείοι, κάπως αμήχανα αφού κάποιοι συναντιούνται για πρώτη φορά από κοντά. Αλλά με πολλή αγάπη γιατί ξέρουν πως είναι οικογένεια.
Εκείνη τη στιγμή που βλέπεις κάποιον αγαπημένο σου μετά από καιρό, δεν έχει σημασία αν αφήνει συνέχεια το καπάκι της τουαλέτας όρθιο, αν κλείσατε το τηλέφωνο με νεύρα, αν πήρε καλούς βαθμούς στην εξεταστική, αν πάχυνε, αν αδυνάτισε, αν γέρασε, αν εγκρίνεις τον σύντροφό του ή αν σε πλήγωσε αρκετές φορές στο παρελθόν.
Εκείνη τη στιγμή, η μόνη αντίδραση είναι η αυθόρμητη αγκαλιά.
Εκείνη τη στιγμή ο χρόνος σταματάει, και για λίγα δευτερόλεπτα δεν έχει τίποτα άλλο σημασία.
Εκείνη τη στιγμή, δεν είναι τίποτα ενοχλητικό και όλα συγχωρούνται.
Στα αεροδρόμια ο χρόνος παγώνει για λίγα δευτερόλεπτα. Τα δευτερόλεπτα της πρώτης αγκαλιάς.
Και μαθαίνεις πώς να αντιδράς αυθόρμητα, χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς ατζέντα και στρατηγικές.
Στα αεροδρόμια έμαθα να μου λείπουν οι άνθρωποί μου. Ακόμα κι αυτοί που βλέπω κάθε μέρα. Κυρίως αυτοί.
