Δεν είχα ακούσει ποτέ για τη Νήσο των Καγκουρό (Kangaroo’s Island) στην Αυστραλία και ήταν πριν από περίπου δύο χρόνια που είδα ένα ντοκιμαντέρ στο BBC World για αυτό το υπέροχο νησάκι στη νότια Αυστραλία. Από το 1836 που δημιουργήθηκε ο πρώτος οικισμός, το νησί υπήρξε ανά τα χρόνια πόλος έλξης για τους τουρίστες που ήθελαν να γνωρίσουν την άγρια ομορφιά της Αυστραλίας, όταν την ίδια στιγμή το νησί ξεχώριζε για τα γεωργικά του προϊόντα και την κτηνοτροφία, όπως και για το γεγονός της πλούσιας πανίδας του. Για την ακρίβειας στο ίδιο ντοκιμαντέρ, αναφερόταν πως τόσο τα καγκουρό του νησιού όσο και τα κοάλα, τα πόσουμ και τα γκοάνα, βρίσκουν εκεί ένα αιώνιο καταφύγιο μιας και είναι απειλούμενα υπό εξαφάνιση. Και αυτή η μέρα φαίνεται πως ήρθε.
Η τελευταία που το Νησί είχε απασχολήσει τα ΜΜΕ, ήταν στις φονικές πυρκαγιές του 2007 όταν έχασε στη φωτιά περίπου το 20% της έκτασής του. Με το νέο κύμα πυρκαγιών που αντιμετωπίζει η Αυστραλία πριν από τα Χριστούγεννα, η Νήσος των Καγκουρό έχει παραδοθεί ολοκληρωτικά στις φλόγες που καίνε το νησί μέχρι και αυτή τη στιγμή που διαβάζεις αυτό το κείμενο, έχοντας καταστρέψει το 1/3 της έκτασης του, σκοτώνοντας δύο ανθρώπους και διαλύοντας το 95% των καλλιεργειών των κατοίκων μαζί με όλη τη χλωρίδα που βρήκε η φωτιά στο δρόμο της. Μέσα όμως σε όλον αυτό τον κυκεώνα, έγινε ένα ακόμη δυστυχές σκηνικό που θύμισε κάτι από Τσέρνομπιλ και αμερικανικό Κραχ του 1929.
Στο Τσέρνομπιλ, η πολιτοφυλακή σκότωνε τα σκυλιά που είχαν μολυνθεί με ραδιενέργεια. Στην Αμερική επί Κραχ, οι αγρότες σκότωναν τα ζώα τους για να μην τα βλέπουν να υποφέρουν από την πείνα. Σε μία παρόμοια κατάσταση έφτασαν και οι αγρότες στη Νήσο των Καγκουρό, που θανάτωσαν πολλά τραυματισμένα από τις πυρκαγιές ζώα, μην αντέχοντας στο θέαμα να τα βλέπουν να υποφέρουν. Οι κάτοικοι έσκαψαν μεγάλους λάκκους που ουσιαστικά λειτούργησαν σαν ομαδικοί τάφοι και θανάτωσαν δεκάδες ζώα -όχι μόνο πρόβατα- τα οποία δεν είχαν καμιά ελπίδα να ξανασταθούν στα πόδια τους. Ακόμη και αν αυτή η κίνηση είναι μία κίνηση οίκτου, δείχνουν παράλληλα την διακοπή των σχέσεων ανάμεσα στη φύση και τον άνθρωπο. Με παράπλευρες απώλειες πάντα και στον ρόλο των θυμάτων τους μόνους μη-υπαίτιους για αυτή την κατάσταση: τα ζώα.
Γιατί η αλήθεια, η πικρή αλήθεια που κανείς δεν θέλει να ακούσει, είναι πως η φύση μας έκλεισε πολλές φορές την πόρτα και απλά επιλέξαμε να μην ακούσουμε. Αυτές οι πυρκαγιές δεν είναι απλά κακή τύχη. Είναι το ξέσπασμα. Η διαμαρτυρία ενός οικοσυστήματος που πλέον δεν αφήνει άλλα περιθώρια παρά να μας παραδώσει στον όλεθρο της καταστροφής, γνωρίζοντας ότι δεν έχει σημασία αν μένεις στην Αυστραλία ή αν βρίσκεσαι στην άλλη άκρη της ηπείρου. Η μάχη αυτή χάθηκε από κοινού για την ανθρωπότητα είτε μένεις στην Ελλάδα, είτε στην Αυστραλία, είτε στον Καναδά, είτε σε οποιαδήποτε άλλη χώρα στον πλανήτη. Σε λίγο καιρό δεν θα υπάρχουν δέντρα, δεν θα υπάρχουν ζώα, δεν θα υπάρχει τροφή και οξυγόνο. Είναι το ρολόι που ξεκίνησε να βαράει αντίστροφα και δεν έχει να κάνει με το πόσο οικολογικά ευσυνείδητος ή όχι δηλώνεις, γιατί πλέον δεν έχει καμία απολύτως σημασία.
Από εδώ και πέρα, τα μόνα θύματα που θα υπάρχουν σε τέτοιες καταστροφές, θα είμαστε εμείς και μόνο εμείς. Και η ώρα δεν πλησιάζει. Η ώρα είναι εδώ. Τώρα. Σε αυτόν τον πλανήτη που αυτές τις ημέρες πέθανε ακόμη περισσότερο.
