Μπορεί σ' αυτές τις γιορτές να βγήκες πολύ ή ελάχιστα. Να πήρες ή να δέχθηκες ένα σωρό δώρα. Να άραξες σε σπίτια φίλων ή να πήγες εκδρομή σε κάποιον ωραίο χειμερινό προορισμό στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό. Να κοιμήθηκες νωρίς μετά την αλλαγή του χρόνου ή να σε βρήκε σχεδόν μεσημέρι όταν μαζεύτηκες σπίτι. Να σε βρήκε το 2020 στην αγκαλιά αυτής που αγαπάς. Μπορεί να έκανες πολλά και ωραία πράγματα. Αλλά αν πέρασες τις γιορτές με τους γονείς σου, ίσως και να πέρασες τις καλύτερες γιορτές της ζωής σου. Μόνο που θα το καταλάβεις μετά από πολλά χρόνια. Όταν δεν θα είναι εδώ για να κάνετε μαζί γιορτές.
Όταν ήμουν μικρός και έκανα «υποχρεωτικά» γιορτές με τους γονείς μου, περίμενα πώς και πώς να μεγαλώσω για να κάνω γιορτές όπως θα επέλεγα εγώ. Έμοιαζε ρουτίνα κάθε χρόνο, παραμονή Πρωτοχρονιάς στο σπίτι, καλεσμένοι συγγενείς και φίλοι, η ίδια ροτόντα στολισμένη με το γιορτινό τραπεζομάντηλο, τα καλά σερβίτσια και μαχαιροπήρουνα, το «πάει ο παλιός ο χρόνος», ο πατέρας να σβήνει τον γενικό λίγα δευτερόλεπτα πριν μας χαιρετίσει η χρονιά, τα ίδια συνηθισμένα δώρα. Κι όταν πια μεγάλωσα, στην αρχή έκανα αλλαγή χρόνου με τους γονείς και με το που άλλαζε ο χρόνος, έφευγα σαν κυνηγημένος για να βρω την παρέα μου. Μέχρι που ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και άρχισα να περνάω τις γιορτές μακριά από το σπίτι και απλά έπαιρνα ένα τηλέφωνο όποτε κατάφερνα να βγάλω γραμμή, για να πω «καλή χρονιά» στον μπαμπά και τη μαμά.
Οι γονείς μου έχουν φύγει από τη ζωή εδώ και χρόνια. Και δεν έχω πια την «υποχρέωση» να περάσω αυτές τις μέρες μαζί τους ή να τους πάρω δώρο ή να τους πάρω τηλέφωνο. Και δεν φαντάζεστε πόσο πολύ μου λείπει αυτή η «υποχρέωση» και τι θα έδινα για να πέρναγα έστω και μια φορά ξανά γιορτές μαζί τους. Με τα «συνηθισμένα» και «άμπαλα» δώρα. Με τις θείες και τους θείους, με τα ξαδέλφια που δεν κάναμε παρέα αλλά με κάποιον τρόπο κάναμε γιορτές μαζί. Χωρίς ίντερνετ, χωρίς smartphones και facebook, τότε που δεν είχαμε να κάνουμε κάτι άλλο πέρα από το να συζητάμε ή να παίζουμε επιτραπέζια, να ανοίγουμε τα δώρα μας, να παίζουμε «31» με φασόλια.
Αυτό που θέλω να πω, είναι πως σήμερα καταλαβαίνω ότι εκείνες οι γιορτές, που μου φαίνονταν τότε τόσο πολύ βαρετές και επαναλαμβανόμενες, που ένιωθα ότι με «έπνιγαν» και ήθελα να μεγαλώσω μια ώρα αρχίτερα και να πετάξω μακριά, ήταν οι πιο ωραίες του κόσμου όλου. Διότι ήταν γεμάτες από πραγματική αγάπη. Το καταλαβαίνω σήμερα που οι γονείς δεν είναι πια μαζί μου, σήμερα που είμαι πατέρας και είμαι απλά ευτυχισμένος όταν έχω το γιο μου κάποιες απ' αυτές τις μέρες μαζί μου, ακόμα κι αν απλά αράζουμε σπίτι και συζητάμε ή βλέπουμε την αγαπημένη μας σειρά στο Netflix. Κάθε χρόνο, ειδικά αυτές τις μέρες, νιώθω την απουσία τους πιο έντονα από ποτέ. Αναπολώ εκείνες τις μέρες που ήμασταν σπίτι όλοι μαζί, που τρώγαμε, που στολίζαμε το δέντρο, που βλέπαμε τα εορταστικά προγράμματα στα κρατικά κανάλια. Τότε που βαριόμουν τη «ρουτίνα των γιορτών» , που δεν τις εκτιμούσα, πολύ απλά διότι δεν πέρναγε από το μυαλό μου ότι δεν θα κρατήσουν για πάντα.
