Ωραία μέρα σήμερα, ε; Δεν είναι σαν μια οποιαδήποτε άλλη Κυριακή, δεν θα φέρει τη κλασική μιζέρια το απόγευμα. Προφανώς, αφού αύριο είναι αργία. Πιθανόν να έχεις εκμεταλλευτεί και εσύ το τριήμερο και να είσαι καραναβλιστής στην Πάτρα/Ξάνθη/Ρέθυμνο. Ή να έχεις πεταχτεί μέχρι τον Τύρναβο για να φαλλικά έθιμα της Καθαράς Δευτέρα. Ή πιο απλά να έχεις πεταχτεί μέχρι το χωριό σου. Σε θυμάμαι άλλωστε την Παρασκευή το απόγευμα πώς έκανες, μόλις έφτασε η ώρα να φύγεις από το γραφείο.
Έχει υπάρξει αγαπημένη μου μέρα η Παρασκευή. Στα σχολικά μου χρόνια. Από τότε που άρχισα να δουλεύω μπορώ να πω ότι είναι και η πιο μισητή. Θυμάμαι πολλές φορές τον εαυτό μου και κάποιους συναδέλφους που κάθονται δίπλα μου, να στραβώνουμε τις μούρες μας και ο καθένας μας να ψελλίζει κι από ένα γαλλικό, κάθε φορά Παρασκευή μεσημέρι που ενώ εμείς αρχίζουμε τη δουλειά μας, κάποιοι άλλοι παίρνουν την τσάντα τους, το πλατύ τους χαμόγελο και πριν κλείσουν την πόρτα πετάνε ένα «Καλό Σαββατοκύριακο»! Φαντάσου πώς βράζουμε όταν ακούμε «Καλό τριήμερο».
Και το λένε με τέτοιο τρόπο, ή μάλλον εμείς το ακούμε με τέτοιο τρόπου που νομίζουμε ότι μας τρολάρουν. Λες και το κάνουν επίτηδες ρε παιδί μου. Μα αφού ξέρεις βρε άνθρωπε ότι εμείς το ρημαδοτριήμερο για το οποίο μας εύχεσαι εμείς δουλεύουμε. Ενώ εσύ δεν δουλεύεις. Άρα; Μας «δουλεύεις» Ε, τι να σου πω.
