Ένας κύριος που εργαζόταν ως σεκιούριτι μου χτύπησε το τζάμι όπως χτυπάει κάποιος την πόρτα της τουαλέτας. Επιτακτικά και επίμονα, σαν να θέλει κάνει άμεσα την ανάγκη του. Το χτύπημα ξαφνικά έγινε πιο δυνατό. «Κατέβασε τα πόδια σου» μου λέει με μια βουβή φωνή, αφού μας χώριζε το τεράστιο γυάλινο παράθυρο του προαστιακού.
Εκείνος βρισκόταν στην πλατφόρμα και εξέταζε τον κόσμο, εγώ αναπαυόμουν μετά από μια εξαντλητική βόλτα στο Mall στα μπλε καθίσματα του τρένου. Τα κατέβασα αργά και με μπλαζέ ύφος, θέλοντας να του δείξω πως καμία οδηγία από άτομο που φορά στολή δεν πρόκειται να κατευνάσει την επαναστατική μου κάψα. Πόσο αστείος πρέπει να του φάνηκα, άραγε; Ήμουν ένας μαθητής γυμνασίου που προσπαθούσε να πάει κόντρα σε άτυπους νόμους αλλά και την κοινή λογική.
Καθώς το τρένο βρισκόταν εν κινήσει, σκεφτόμουν ξανά και ξανά την παρατήρηση του κυρίου με την γαλάζια στολή. Γυρνούσα με τον δείκτη μου στη στιγμή που αποφάσισα να βάλω τα πόδια μου στο κάθισμα, όπως ακριβώς κάνει κάποιος με ένα βίντεο στο κινητό του τηλέφωνο. Από τότε, εκτός από τα πόδια μου, κατέβασα μια για πάντα τη σημαία της ηλιθιότητας από την κορυφή του μυαλού μου. Παπούτσια που περπατούν στην πόλη, σε καθίσματα που κάθονται άνθρωποι στης πόλης. Ήμουν ένας απλός ηλίθιος.
Τελικά, αυτή η συμπεριφορά γνωρίζει ηλικίες ή όχι;
Φυσικά και γνωρίζει ηλικίες. Όχι αυτές που προσμετρώνται με κεριά σε ένα πάρτι έκπληξη, αλλά εγκεφαλικές. Έχω δει άτομα γερασμένα να ακουμπούν τα πόδια τους στα καθίσματα απέναντί τους και άτομα κάτω των 18 να αφήνουν τα αποτυπώματα των λασπωμένων παπουτσιών τους εκεί που θα κάτσουν την επόμενη ημέρα οι ίδιοι. Είναι επίσης θέμα παιδείας και δεν εννοώ αυτή που λαμβάνουμε στα σχολεία. Εκεί, άλλωστε, μας βρομίζει το ίδιο το σύστημα εκτός από τα ίδια μας τα παπούτσια.
Θυμήσου τι είχαμε γράψει για τα ΜΜΜ
Πριν βιαστείς να κρίνεις την παράτολμη απόφασή μου να γράψω για κάτι τόσο μικρό και συγχρόνως τόσο μεγάλο, σκέψου πως είμαι ένα άτομο που χρησιμοποιεί κάθε μέρα το μετρό και τον ηλεκτρικό. Αναφέρω πως αυτή η κίνηση είναι μικρή, διότι σε χρόνο, απαιτεί λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο για να σηκώσεις τα πόδια σου, αλλά σαν πράξη, είναι βαρύτατη. Είναι η άγνοια, η ετσιθελική διάθεση αυτού που το πράττει, μια συμπεριφορά από άτομα που μπορεί να ζουν στο δίπλα διαμέρισμα και με τον ίδιο τρόπο, μπορούν να φερθούν και σε εσένα αύριο.
Ζητώ συγγνώμη αν στεναχωρώ τους επαναστάτες των καθισμάτων, αλλά εδώ δεν μιλάμε για εξέγερση. Μιλάμε –ξεκάθαρα- για ηλιθιότητα.
Τώρα ας προσπαθήσω να συμμαζέψω κάπως τα νεύρα μου με αυτό το βίντεο:
