Στο άκουσμα αυτής της είδησης, καλείσαι πρώτα ως δημοσιογράφος και μετά ως σκεπτόμενος άνθρωπος, να βάλεις τα γεγονότα σε μια σειρά και να αναρωτηθείς ποια ήταν κριτήρια που ώθησαν το Channel 4, ένα βρετανικό κανάλι, να δώσει τηλεοπτικό χρόνο σε ένα τέτοιο ριάλιτι. Πριν φτάσω σε αυτό το σημείο, θα προσπαθήσω να εξηγήσω τι θα προσφέρει στον εκάστοτε τηλεθεατή και αν αυτό το εγχείρημα, τελικά, θα έχει απήχηση στο βρετανικό κοινό.
Το κάθε επεισόδιο, λοιπόν, θα έχει διάρκεια τριών ωρών και σε αυτό θα παρακολουθεί κάποιος τη διαδρομή του ζώου από τον αγρό στο πιάτο του καταναλωτή. Εκτός από αυτό, θα εξετάζεται η συμπεριφορά του ζώου, η νοημοσύνη του, οι πρακτικές που χρησιμοποιούνται ώστε να καλύπτουν τα γούστα των πειναλέων κρεατοφάγων και η αρνητική επίδραση της βιομηχανίας κρεάτων στο περιβάλλον. Όλα αυτά, με τη βοήθεια τεσσάρων «heavy meat-eaters» όπως χαρακτηρίζονται, οικογενειών, οι οποίες θα υιοθετούν για τρεις εβδομάδες ένα ζώο.
Στο πρώτα επεισόδια, θα δούμε ένα αρνί, ένα γουρούνι, μία αγελάδα και μία κότα. Όταν φτάσει η ώρα της κρίσης, μετά από 21 μέρες, θα δοθούν στις οικογένειες δύο επιλογές: Ή γίνουν χορτοφάγοι ή φάνε το ζώο που ανέθρεψαν ως μέλος της φαμίλιας τους. Ένας από τους αρχικούς όρους είναι αυτός, να συμπεριφέρονται στο ζώο όπως θα συμπεριφέρονταν σε μέλος της οικογένειάς τους. Το αν θα έχει απήχηση στο βρετανικό κοινό αυτό το ριάλιτι, δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση. Φυσικά και θα έχει, όπως θα είχε και στις περισσότερες χώρες του κόσμου.
Από το concept και μόνο και πριν καν βγει στον αέρα, έχει κερδίσει τις εντυπώσεις. Σε αυτές τις περιπτώσεις, τα κανάλια δεν μπαίνουν καν στη διαδικασία να τις κατηγοριοποιήσουν σε καλές και κακές. Στόχος τους, είναι απλά η δημιουργία τους. Το κατάφεραν. Ήδη έχει χαρακτηριστεί ως το πιο «παρεκβατικό σόου» της χρονιάς και προωθεί έμμεσα το μελλοντικό ταμπού της εποχής που δεν θα είναι άλλο από το αν είσαι καταναλωτής κρέατος ή όχι. Το σεξ και τα ναρκωτικά, καλώς ή κακώς, αρχίζουν και ξεθωριάζουν.
Η ερώτηση που βασίζεται το Meat the Family, του οποίου το όνομα ακροβατεί μεταξύ του γραφικού και του ευφάνταστου τίτλου, είναι η εξής: «Πώς μπορείς να χαϊδεύεις τον σκύλο σου ενώ την ίδια στιγμή βρίσκεται ένα άλλο ζώο στο φούρνο σου;» Το ερώτημα είναι απλό αλλά η απάντησή του δύσκολη. Αυτή είναι και η συνταγή για ένα επιτυχημένο, σε νούμερα, ριάλιτι. Θέτεις ένα εύκολο ερώτημα στους τηλεθεατές που στο εσωτερικό του, κρύβονται πολλά περισσότερα, κυρίως ηθικής φύσεως. Ο κάθε άνθρωπος, θέλοντας να δεις τον τρόπο που κάποιος άλλος θα χειριστεί ένα ηθικό δίλημμα, σκεπτόμενος πως θα μπορούσε και ο ίδιος να βρεθεί σε αυτή τη θέση, θα το παρακολουθήσει και μάλιστα με προσοχή.
(Εδώ άλλες δέκα φορές που η αγγλική τηλεόραση μας έκανε να δούμε τον κόσμο με άλλο μάτι)
Η επιτυχία του σόου, είναι εγγυημένη. Οτιδήποτε μπορεί να μας κάνει να ταυτιστούμε, «πουλάει». Για να σας βγάλω από τη δύσκολη θέση, θα απαντήσω πως ναι, είναι άσχημο την ώρα που παίζω με τον σκύλο μου ή τη γάτα μου, στο φούρνο να αργοψήνεται ένα μοσχάρι. Ο τρόπος που τονίζεται αυτό το ζήτημα, όμως, όπως και ο ηθικός φραγμός που δημιουργείται, είναι λάθος. Είναι λάθος γιατί χρησιμοποιείται ο συναισθηματικός δεσμός του ανθρώπου με τη φύση, ο αρχέγονος τρόπος επιβίωσής του και οι προτιμήσεις του για φτάσουν τα τηλεοπτικά νούμερα στα ύψη. Μιλάμε για ένα ριάλιτι που σου επιβάλει μια διαφορετική άποψη και κάνει τη δική σου, να μοιάζει λάθος.
Το Meat the Family, δυστυχώς για το ίδιο, δεν θα βρεθεί στη λίστα με τα trash προγράμματα της χρονιάς. Το επίπεδό του, κρίνεται ανεπαρκές ακόμα και για αυτό.
