Τις ώρες που βομβαρδίζονται οι Κούρδοι στη Βόρεια Συρία, οι τηλεοπτικές μας οθόνες «βομβαρδίζονται» από εικόνες Τούρκων αθλητών που χαιρετούν στρατιωτικά. Το έκαναν οι ποδοσφαιριστές της Εθνικής Τουρκίας μετά τη νίκη επί της Αλβανίας, το έκανε ο Ιμπραήμ Τσολάκ που πήρε το χρυσό στους κρίκους. Και να είστε σίγουροι ότι θα το κάνουν κι άλλοι Τούρκοι αθλητές, όποτε τους δοθεί η ευκαιρία κι έχουν τις κάμερες στραμμένες πάνω τους, όσο διαρκεί αυτός ο παραλογισμός και η φρίκη του πολέμου. Και μπορεί η FIFA, η ΟΥΕΦΑ, οι διάφορες αθλητικές ομοσπονδίες να «μην είδαν τίποτα» και «θα μελετήσουν τα βίντεο για να έχουν άποψη», αλλά εμείς τα είδαμε: είδαμε τον πόλεμο να αποκτά πρόσωπο, είδαμε τα φονικά να νομιμοποιούνται, είδαμε τον αθλητισμό να συντάσσεται με τις σφαίρες.
Καταλαβαίνω ότι για τους Τούρκους αθλητές είναι μονόδρομος να στηρίξουν την απόφαση του «Σουλτάνου Ερντογάν» να αιματοκυλήσει τη Βόρεια Συρία κι ότι είναι πολύ εύκολο στη «δημοκρατική» Τουρκία να σε βαφτίσουν «Γκιουλενιστή» μέσα σε ένα απόγευμα και να βρεθείς στο τελευταίο σκοτεινό μπουντρούμι. Κι ότι δεν έχουν όλοι το σθένος του Καντέρ, του μπασκετμπολίστα του ΝΒΑ, να ορθώσουν το ανάστημά τους απέναντι στον Ερνογάν - ο Καντέρ το κάνει μεν, αλλά δεν τολμάει καν να ταξιδέψει στην Ευρώπη για να μην τον απαγάγουν, οι γονείς του τον έχουν αποκυρήξει και περιμένει να βγάλει Αμερικανικό διαβατήριο για να μπορεί να κοιμάται ήσυχος. Αλλά αν οι Τούρκοι αθλητές νιώθουν την «υποχρέωση» ή την ευχαρίστηση να χαιρετύν στρατιωτικά, αν θέλουν ή πρέπει να στηρίξουν τον Ερντογάν μπροστά στα μάτια εκατομμυρίων τηλεθεατών, αν γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τα νεκρά παιδιά και τις ανυπολόγιστες καταστροφές, οφείλει κάποιος να τους τραβήξει το αυτί: ένας αποκλεισμός από τον επόμενο αγώνα ή την επόμενη διοργάνωση, θα είναι ένας εξαιρετικός αποτρεπτικός παράγοντας για τον επόμενο Τούρκο που θα θελήσει να επιδοκιμάσει τον πόλεμο μπροστά σε μια κάμερα, χαιρετώντας στρατιωτικά και χαμογελώντας πλατιά.
Δεν έχουμε, είναι η αλήθεια, πολλούς «ζεσουίδες» σε αυτό τον πόλεμο. Δεν γέμισαν τα social media μας με εικόνες θλίψης, φωτογραφίες και «ζεσουί Κούρδοι», όχι τόσο τουλάχιστον όσο συνέβη μετά από παλιότερα τρομοκρατικά χτυπήματα και θανάτους αθώων ανθρώπων σε ευρωπαϊκές πόλεις. Δεν ξέρω αν ο λόγος είναι ότι οι Κούρδοι «δεν βοήθησαν τους Συμμάχους στη Νορμανδία» όπως είπε ο Πάνσοφος ή αν δεν τους νιώθουμε γείτονές μας ή τόσο κοντινούς μας ανθρώπους όσο τους Γάλλους ή τους Βέλγους ή τους Ισπανούς. Είναι όμως κι αυτοί άνθρωποι και υποφέρουν και δοκιμάζονται και βομβαρδίζονται ανηλεώς, με χλιάρές αποδοκιμασίες από τις μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες και κούφιες απειλές. Και είναι πραγματικά παράξενο το γεγονός, ότι η μόνη δυνατή φωνή διαμαρτυρίας, ακούστηκε από τον Τουρκοκύπριο ηγέτη, Μουσταφά Ακιντζί, που έγραψε «αν και την αποκαλούμε "Πηγή Ειρήνης", δεν χύνεται νερό, αλλά αίμα». Αναγκάστηκε βέβαια να σβήσει την ανάρτηση από το Facebook, η Άγκυρα έγινε έξαλλη, αλλά όπως και να έχει αυτό που ήθελε να πει μπορεί να σβήστηκε, αλλά ταυτόχρονα έμεινε: ήταν η μοναδική φωνή λογικής μέσα στην εκκωφαντική σιωπή άλλων ηγετών και αρχηγών κρατών - κι ας προήλθε από ένα ψευδοκράτος.
Όσο διαβάζεις αυτό το κείμενο, είναι πολύ πιθανό να έχουν πέσει κι άλλες βόμβες, να έχουν σκοτωθεί κι άλλοι άνθρωποι, παιδιά να έχουν μείνει ορφανά και μανάδες να κρατάνε στην αγκαλιά τους τα νεκρά τους βρέφη. Επίσης, είναι πολύ πιθανό κι άλλοι Τούρκοι αθλητές, να έχουν σταθεί μπροστά σε μια κάμερα, με πλατύ χαμόγελο και στρατιωτικό χαιρετισμό. Η κάμερα θα συνεχίσει να τους σημαδεύει όπως τα όπλα σημαδεύουν Κούρδους στη Βόρεια Συρία, ο σκηνοθέτης θα συνεχίσει να δείχνει τον αθλητή όπως τα διεθνή ειδησεογραφικά δίκτυα θα συνεχίσουν να δείχνουν τους βομβαρδισμούς και η προπαγάνδα θα είναι ασταμάτητη, όπως και ο θάνατος. Show must go on άλλωστε. Διότι τι είναι σήμερα ο πόλεμος; Ένα σόου είναι, που καλύπτεται τηλεοπτικά και «τρέφεται» από εικόνες ανθρώπων, ακόμα και αθλητών, που πανηγυρίζουν τ θάνατο με την ίδια άγρια χαρά που πανηγυρίζουν ένα γκολ ή ένα χρυσό μετάλλιο.
