Voice, X-Factor, Final - Four. Τρία τραγουδιστικά «παιχνίδια», διαγωνιστικά σόου, όπως θέλετε πείτε τα, με έντονες πινελιές reality, παίζονται την ίδια περίοδο στην ελληνική τηλεόραση. Στην Ελλάδα των 11 εκατομμυρίων κατοίκων - βάλε και την Κύπρο μέσα. Σαν να θέλουν οι μισοί Έλληνες να γίνουν τραγουδιστές ένα πράμα…
Μια από τις διαφημίσεις που θυμάμαι πιο έντονα από την παιδική μου ηλικία, ήταν αυτή με το σλόγκαν «εσείς, τραγουδάτε στο μπάνιο»; Ήταν για σαμπουάν αν δεν με απατά η μνήμη μου, αλλά ήταν πετυχημένη ακριβώς διότι ήταν βγαλμένη από τη ζωή και τις μπανιέρες και τις ντουζιέρες: όλοι μας σε κάποια φάση ή συνέχεια ή μια στο τόσο έχουμε ρίξει τρελό τραγούδι στο μπάνιο, χρησιμοποιώντας το τηλέφωνο του ντους για μικρόφωνο. Με μια βασική διαφορά: κάποιοι από εμάς, παραμείναμε «τραγουδιστές της μπανιέρας» και δεν αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας σε διαγωνισμό τραγουδιού. Τα θυμάστε από παλιά, έτσι δεν είναι;
Ένα σωρό συνάνθρωποί μας όμως το δοκιμάζουν. Παίρνουν την κιθάρα τους, το μπουζούκι τους, δυο λόγια συμπαράστασης, τα μαθήματα φωνητικής που έχουν κάνει, τις προτροπές της οικογένειάς τους ή των φίλων τους και πάνε στην τηλεόραση. Κι ας μην έχει κάνει σχεδόν κανείς που βγήκε από reality - τραγουδιστικό διαγωνισμό καμιά τεράστια καριέρα. Κι ας είναι τα έπαθλα πλέον πολύ πιο ταπεινά σε σχέση με το παρελθόν. Κι ας υπάχουν ένα σωρό σόου, φέτος και πέρυσι και πρόπερσι και γενικά, με τον κίνδυνο να «γκώσει» ο κόσμος και να βαρεθεί. Πάνε και ξαναπάνε και ξαναπάνε, κάποιοι πάνε για πρώτη φορά, οπλίζονται με κουράγιο, κουβαλάνε και τα αγαπημένα τους πρόσωπα στο γύρισμα και ελπίζουν να ακούσουν καλά λόγια, να μπουν στην ομάδα του τάδε ή του δείνα, να πάρουν όσα «ναι» χρειάζονται, να γίνουν γνωστοί, να κάνουν καριέρα, να τρυπώσουν αύριο - μεθαύριο σε ένα κέντρο διασκέδασης και αντι-μεθαύριο σε κανένα πάνελ τηλεοπτικής εκπομπής.
Πόσους τραγουδιστές παράγουμε τελικά; Προφανώς περισσότερους απ' όσους μπορούμε να μεταβολίσουμε, να απορροφήσουμε, να θυμόμαστε και την ερχόμενη εβδομάδα ή τον παραπάνω μήνα, να μάθουμε, να αγαπήσουμε, να χωνέψουμε, να ταυτιστούμε. Βγαίνει ο ένας σήμερα, «γράφει» καλά, τα λέει ωραία και αύριο τον έχουμε ήδη ξεχάσει διότι ξεπετάχτηκε κάποιος άλλος ή κάποια άλλη. Μια χώρα - ένα ατέλειωτο τραγούδι. Όχι όμως για το νταλκά, όχι λόγω κρίσης, όχι για να εκφράσει τον πόνο, την αγωνία για το αύριο ή την ανέχεια, όχι πολιτικοποιημένο ή ψαγμένο, ούτε «Καζαντζίδειο». Ποπάκια, τραγουδάκια εύπεπτα και ανώδυνα, με χαμηλά οξέα και λιπαρά, φάτσες που μοιάζουν όλες ίδιες, με παρόμοια μαλλιά και γένια, κορίτσια που μοιάζουν να βγήκαν από το ίδιο καλούπι, αυτό βλέπουμε και ξαναβλέπουμε. Κι από ταλέντο; Αυτό είναι θέμα γούστου φυσικά, αλλά εδώ που τα λέμε, αν είχαμε δει και καμιά τεράστια ταλεντάρα, κάπου θα είχε κάνει ήδη καριέρα.
Παλιά λέγαμε πως όλοι στην Ελλάδα ήθελαν να γίνουν «επιστήμονες»: γιατροί, δικηγόροι, αρχιτέκτονες, πολιτικοί μηχανικοί, καθηγητές. Τώρα, θέλουν να γίνουν τραγουδιστές. Ξεκάθαρα. Απαιτείται άλλωστε πολύ λιγότερος χρόνος, ελάχιστο διάβασμα, ούτε πανελλαδικές, ούτε άγχος, ούτε αγωνία. Μια καλή ευκαιρία αρκεί να παρουσιαστεί, να είσαι σε φόρμα όταν σε δεχτούν στο τηλεοπτικό πλατώ και να πεις ωραία το τραγούδι που έχεις προβάρει στο σπίτι σου.
Όχι στο μπάνιο σου πλέον, αυτό συνεχίζουμε να το κάνουμε εμείς οι υπόλοιποι, οι ελάχιστοι που δεν πάμε να τραγουδήσουμε στην τηλεόραση.
