Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί το αντρικό πρότυπο πρέπει να είναι πάντα συνώνυμο του σκληρού. Να είσαι πάντα χοντρόπετσος, να θεωρείσαι μάγκας αν φέρεσαι στις γυναίκες λες και είναι αντικείμενα και να μην έχεις κανένα δικαίωμα στην αδυναμία. Ίσως αυτό να συνέβαινε σε μια άλλη εποχή, παλιότερη, τότε που για να επιβιώσεις ήταν επιτακτική ανάγκη να είσαι τρανός πολεμιστής που δεν λογαριάζει από συναισθήματα. Να είσαι ο τύπος που πρώτα σφάζει και μετά αναρωτιέται γιατί το έκανε και αν «έτρωγες» πάνω από 100 στη μάχη είχες μεγαλύτερη απήχηση και από τον Leonardo DiCaprio. Αυτό το καταλαβαίνω. Σε μια άλλη εποχή.
Βλέποντας όμως τον Vinnie…
Ο Jones θα μπορούσε άνετα να είναι ένας χαρακτήρας που γεννήθηκε σε λάθος εποχή. Πριν από 2-3 χιλιάδες χρόνια για παράδειγμα θα ήταν η μεγαλύτερη διασημότητα του κόσμου λόγω της σκληράδας και του άγριου ύφους που τον διακρίνει.
Με τη βάρβαρη φήμη άλλωστε που τον ακολουθούσε από τα χρόνια που έπαιζε ποδόσφαιρο στην Premier League, ακόμα και στον κινηματογράφο δεν μπορούσε παρά να παίζει κάτι αντίστοιχο με αυτό που εκπροσωπούσε ο χαρακτήρας του.
Μιλάμε για τον τύπο που έχει αποβληθεί 12 φορές στην καριέρα του και έχει σπάσει κάθε ρεκόρ με την κίτρινη κάρτα που δέχτηκε μόλις στα 3 δευτερόλεπτα (!) από την έναρξη του αγώνα.
Αυτός λοιπόν ο σκληρός, τέως ποδοσφαιριστής και νυν ηθοποιός, που ο κόσμος του δίνει το χέρι και φοβάται για τη ζωή του, ζούσε (και ζει ακόμα) ένα δράμα. Μια απώλεια που του κόστισε τρομερά, βγάζοντας προς τα έξω το πιο συναισθηματικό «εγώ» του.
Η επί 25 χρόνια σύζυγός του, Tanya, έφυγε από τη ζωή τον περασμένο Ιούλιο έπειτα από άνιση μάχη 6 ετών με τον καρκίνο και ο σκληρόπετσος του Hollywood πλέον πρέπει να ζει κάθε μέρα της ζωής του χωρίς το αγαπημένο του πρόσωπο. Τον άνθρωπο που τον έκανε να νιώθει μοναδικός, εκείνον που είδε πίσω από την βιτρίνα του σκληρού ένα ευαίσθητο πλάσμα.
Και αυτό το ευαίσθητο πλάσμα φάνηκε περισσότερο από ποτέ, όταν μίλησε δημόσια για την απώλεια της γυναίκας του. Μια εικόνα που το λιγότερο που σου προκαλούσε ήταν στενοχώρια.
Και τι έγινε που οι άντρες κλαίνε;
Όταν ήμουν μικρός θυμάμαι με κοιτούσαν τα άλλα παιδιά περίεργα γιατί αντιμετώπιζα κάποια πράγματα με μεγαλύτερη ευαισθησία. Έκλαιγα πολύ εύκολα και δεν μιλάω για περιπρώσεις που χτυπούσα άσχημα, αλλά σε περιστάσεις χαζές, όπως όταν με μάλωνε η δασκάλα για παράδειγμα. Θυμάμαι ήταν σαν μια μαχαιριά στην καρδιά, ένα χτύπημα βαρύ που θεωρούσα ότι δεν το άξιζα. Το χειρότερο από όλα όμως ήταν αυτό το δάχτυλο των υπόλοιπων παιδιών που με έδειχνε παρέα με τις λέξεις «ο Χρήστος κλαίει». Ήταν κάτι που δεν άντεχα και κλεινόμουν στον εαυτό μου. Κάποια στιγμή αυτά μαζεύτηκαν σε τέτοιο βαθμό και σαν φράγμα έκοψαν τη δίοδο γύρω από την καρδιά μου.
Αποτέλεσμα; Πλέον δεν κλαίω ούτε με αίτηση, ακόμα και αν έχει συμβεί κάτι άσχημο. Μια μεγάλη απώλεια. Εκείνη η ευαισθησία που τότε ήταν αδυναμία, πλέον δεν βρίσκεται μέσα μου και αισθάνομαι μισός. Νιώθω πως δεν μπορώ να απελευθερώσω τα αισθήματά του. Διότι ξέρω πως το δάκρυ δεν είναι βαρύ, αλλά κάθε φορά που βγαίνει απελευθερώνει τόνους που βαραίνουν την ψυχή μας.
Δεν χρειαζόταν να κλάψει ο Vinnie Jones, ή κάποιος άλλος σκληρός για να παραδεχτούμε ότι όλοι οι άντρες έχουν το δικαίωμα στο κλάμα. Το να εξωτερικεύσεις ένα συναίσθημα για κάποιον λόγο που αξίζει δεν είναι ποτέ σημάδι αδυναμίας. Είναι απόδειξη ότι δεν είσαι ρομπότ. Ότι πίσω από το προφίλ σου –όποιο και αν είναι αυτό- είσαι πάνω από όλα άνθρωπος. Είτε το κάνεις επειδή κάποιος σε μάλωσε, είτε επειδή έκανες ένα μεγάλο λάθος, ή χειρότερα επειδή έχασες κάποιον σημαντικό από τη ζωή σου.
Αν σου έρθει να δακρύσεις (και όχι επειδή σου μπήκε σκουπιδάκι) μην διστάσεις να το κάνεις. Δεν είναι μορφή αδυναμίας, αλλά υγείας.
