Αποφεύγω να βλέπω τηλεόραση. Τις ώρες που θα περάσω μπροστά στην οθόνη, θα παίζει μπάσκετ, ποδόσφαιρο ή ΝΕΤFLIX. Αλλά δεν μένω μόνος. Στο σπίτι με τρεις γυναίκες, κάποιες φορές βλέπω το GNTM. Για… κουτσομπολιό. Όχι πια. Από το επεισόδιο της 1ης Οκτωβρίου, όταν τα κοριτσάκια που ονειρεύονται να γίνουν μοντέλα, έπρεπε σώνει και καλά να κάνουν πασαρέλα κρεμασμένες με ένα σκοινί από την ταράτσα ενός κτιρίου 20-30 μέτρων έπαψα να το παρακολουθώ. Το θεωρώ ελάχιστη μορφή αντίδρασης σε ένα σόου που από διαγωνισμό για να γίνεις μοντέλο, εξελίσσεται στη χειρότερη μορφή bullying. Εκτός και το να πετάς έξω από το σόου αυτόν που δεν άντεξε να κατέβει κάθετα ένα κτίριο 30 μέτρων σαν τον Μαγκάιβερ είναι κάτι άλλο. Κι όλα αυτά με την… καραμέλα «αν θες να γίνεις μοντέλο πρέπει να μπορείς να τα κάνεις όλα», που ακόμη και με μία πρώτη ανάγνωση περνάει ένα μήνυμα υποταγής που μπορεί να χαρακτηριστεί από προσβλητικό μέχρι αισχρό. Και το γράφει ένας άνθρωπος που μεγαλώνει δύο κόρες. Μπορώ να καταλάβω τους εμπνευστές του σόου που γνωρίζουν καλά το παιχνίδι της τηλεθέασης και το στήσιμο ενός ριάλιτι. Όμως όταν όλο αυτό γίνεται με το πρόσχημα «έτσι γίνεσαι μοντέλο» είναι άκρως επικίνδυνο.
Αν για να γίνεις μοντέλο πρέπει να λες σε όλα «ναι» από το να φωτογραφίζεσαι με φίδια, να κατεβαίνεις από την ταράτσα στο πεζοδρόμιο (κυριολεκτικά και μεταφορικά) ή να καταπιείς σπαθιά (κυριολεκτικά και μεταφορικά), να μην γίνεις ποτέ! Και γιατί οι καριέρες και κυρίως οι ζωές χτίζονται πάνω στα μεγάλα «όχι» αλλά και διότι όλο αυτό στα μάτια τα δικά μου, αρχίζει να μοιάζει ολοένα και περισσότερο με ρωμαϊκή αρένα. Κι ας μην χάνονται ζωές. Χάνονται όμως ψυχές κι αυτό είναι χειρότερο. Εκτός και αν κάποιος θεωρεί «Οk» να… χάνει αυτός που δεν νίκησε τον φόβο του. Ότι είναι «οk» να σε διώχνουν από το παιχνίδι όταν έχεις υψοφοβία, ερπετοφοβία, εντομοφοβία ή κάποιον άλλον εφιάλτη. Όχι, δεν είναι «οk»! Είναι ντροπή και ξεφτίλα.
Και κυρίως είναι ένα μήνυμα που οφείλουμε να αποκωδικοποιήσουμε ώστε τα κοριτσάκια που βλέπουν την Καγιά, την Παπαγεωργίου και τους άλλους δυο τύπους με… ανοικτό το στόμα, να συνειδητοποιήσουν ότι η λάμψη, τα φράγκα και η «καλή ζωή» των μοντέλων δεν πρέπει να αποτελούν ούτε αφορμές, ούτε αιτίες για να πουν σε όλα «ναι». Είναι άλλο μια συνεργασία, μια δουλειά και άλλο η υποταγή. Τη συνεργασία, τη δουλειά, την τιμάνε και οι δύο πλευρές. Την υποταγή ουδείς. Ούτε καν αυτός που πληρώνει.
