Δεν είμαι πατέρας αλλά και μόνο που το είδα με έπιασε ντροπή και τεράστια ανατριχίλα. Το να φέρεις στον κόσμο ένα παιδάκι και να το βλέπεις να ωριμάζει και να γίνεται άντρας ή γυναίκα αντίστοιχα, είναι ένα από τα μεγαλύτερα –φαντάζομαι- δώρα που μπορεί να γευτεί κάποιος.
Ακόμα έχω το βίντεο των παιδικών μου χρόνων με τους γονείς μου να προσπαθούν να μου μάθουν ότι το σωστό περπάτημα δεν είναι… το μπουσούλημα με την όπισθεν, πως μετά το «ευχαριστώ» έρχεται το «παρακαλώ», ή να μην τα κάνω λίμπα στο τραπέζι την ώρα του φαγητού. Αυτά ναι, υπάρχουν σε ντοκουμέντο και είναι μια ευχάριστη ανάμνηση.
Αυτό το κορίτσι στο παρακάτω βίντεο τι θα έχει να θυμάται;
Δεν χρειάζεσαι εμένα να σου πω το τι συναισθήματα μπορεί να σου βγάλει το συγκεκριμένο ντοκουμέντο. Ο άκαρδος πατέρας –και όποιος δέχτηκε να τραβήξει το βίντεο- μας βγάζουν μια τόσο αποκρουστική εικόνα. Το μωράκι που καλά-καλά δεν ξέρει τι θα πει περπάτημα, δεν έχει ιδέα ότι είναι σπλάχνο αυτού του τύπου που στέκεται από πάνω της και την αφήνει από ψηλά να πέσει προκειμένου να σταθεί στα πόδια της. Και πάλι δεν ξέρει το λόγο.
Αυτό το πλάσμα τι αναμνήσεις θα έχει στη ζωή του ή τι αντίκτυπο θα έχει αυτό στη μετέπειτα πορείας της; Πώς γίνεται να σταθεί στην κοινωνία χωρίς φόβο για καθετί που δυσκολεύεται να καταφέρει. Εδώ δεν μιλάμε για ένα έγκλημα απέναντι σε μια γυναίκα που στις μουσουλμανικές χώρες έχεις δικαίωμα να τις φέρεσαι όσα άσχημα θες, αλλά για ένα κακούργημα απέναντι σε ένα πλασματάκι που ακόμα δεν έχει πει καν τη λέξη «μπαμπά».
Οι Αρχές λέει συνέλαβαν τον Γουσίφ Αλκουτάι ο οποίος όμως δήλωσε μετανιωμένος για τη συμπεριφορά αυτή, φέρνοντας ένα πολύ «ισχυρό» παράδειγμα: «Προσπάθησα να της μάθω να περπατάει και τώρα με τη χάρη του Θεού περπατάει μόνη της».
Είχε κάποιο πρόβλημα το παιδί για να μην περπατήσει; Και να είχε, είναι λόγος αυτός να το βαράς; Θα κερδίσει κάτι το μωράκι σου, πέρα από ψυχικά τραύματα άμα ζει υπό το φόβο του υψωμένου χεριού για κάτι που ενδέχεται να μην καταλαβαίνει, αλλά κάποια στιγμή θα μάθει σαν φυσιολογικό πλάσμα τούτου του κόσμου;
Δεν εξετάζω το αν το εγκρίνει η θρησκεία, η κοινωνία στην Παλαιστίνη ή οι χώρες που επικρατεί ο μουσουλμανισμός. Το λέω απλά σαν άνθρωπος που παρατηρεί μια τραγική εικόνα, κοιτάζει αυτή τη μικρή και βλέπει με μεγαλύτερη ανησυχία το μέλλον της. Αλλά κυρίως δεν δέχομαι τη λέξη «μετάνιωσα» από έναν τύπο που τη χτύπησε και δέχτηκε να το ανεβάσει στο διαδίκτυο.
Όχι ότι έχει τόσο μεγάλη σημασία, απλά για να έχω ένα μεγαλύτερο λόγο να εκνευριστώ εγώ, οι γονείς και όσοι υποψήφιοι πατεράδες και μανούλες υπάρχουν στον κόσμο…
