Δεν υπάρχουν πιο σκληρά πλάσματα από τα παιδιά. Όλοι έχουμε πάει σχολείο, όλοι το έχουμε βιώσει, το έχουμε νιώσει στο πετσί μας αυτό που σήμερα λέγεται «bullying» ή εκφοβισμός ή όπως αλλιώς, μόνο που τότε που πηγαίναμε σχολείο, δεν είχε όνομα. Είχε μόνο φόβο, είχε κλάμα, είχε οργή, έκανε τα παιδιά να κλείνονται στον εαυτό τους, να προφασίζονται ότι είναι άρρωστα για να μην πάνε σχολείο, να αποφεύγουν να κατεβαίνουν στο προαύλιο στα διαλείμματα. Αυτός με τα γυαλιά ήταν ο «τζαμαρίας», ο κοντός γινόταν αντικείμενο χλεύης, όπως κι αυτός με τη μεγάλη μύτη. Όποιος είχε την ατυχία να μιλάει με ψιλή φωνή ή με «βλάχικη προφορά», έμπαινε στο επίκεντρο του «ενδιαφέροντος» των νταήδων. Το κορίτσι με το μεγάλο στήθος ή τα σπυράκια της ακμής κακοπέρναγε. Κι όποιος δεν τα πολυκατάφερνε στη μπάλα ή το μπάσκετ ήταν «γυναικωτός» και αντιμετωπιζόταν ανάλογα.
Και τότε τα παιδιά ήταν σκληρά, όπως είναι και τώρα, αλλά με μια βασική διαφορά: τα σημερινά παιδιά, από πολύ νωρίς, από τα 10 ή τα 11 ή τα 12 τους χρόνια, έχουν στα χέρια τους ένα κινητό ή ένα τάμπλετ και μπαίνουν στα social media. Η πλάκα ή η χοντράδα ή ο τσακωμός που μπορεί να γινόταν στο σχολείο τα παλιά χρόνια, ακόμα και ο τραμπουκισμός ή ο εκφοβισμός, τελείωνε όταν χτύπαγε το τελευταίο κουδούνι και τα παιδιά πήγαιναν σπίτι τους. Μπορεί να συνεχιζόταν την άλλη μέρα ή την παράλλη, αλλά δεν συνεχιζόταν σε κάποιον «τοίχο» ή ένα insta story. Σήμερα, ο εκφοβισμός, η χοντράδα, το νταηλίκι, συνεχίζονται διαδικτυακά, μένουν εκεί για ώρες ή μέρες, φτάνουν σε ένα σωρό παιδιά που μπορεί να μην έδωσαν σημασία στο περιστατικό ή να μην το είδαν καν, κάνουν τη ντροπή αυτού που υπέστη την ταπείνωση ή τον εκφοβισμό να μεγαλώνει. Το 16χρονο παιδί από την Πάτρα, θέλησε να βάλει τέλος στη ζωή του διότι υπέστη πρώτα λεκτικό μπούλινγκ, μετά σωματικό και μετά διαδικτυακό.
Το παρακάτω άλμπουμ σου δείχνει μια εικόνα του τι πέρασε από τις φωτογραφίες που έδωσαν στη δημοσιότητα οι γονείς του:
Ο συμμαθητής του ο Φάνης πρώτα αποκάλεσε τη μητέρα του «ζώον», μετά τον χτύπησε και ύστερα ανέβασε κάτι στο instagram προσβλητικό για τη μητέρα του συμμαθητή του. Ο 16χρονος κάποια στιγμή απλά τον έβρισε, δεν τον χτύπησε, δεν τον περίμενε «να εξηγηθούν», το κατάπιε όλο αυτό, προσπάθησε να το διαχειριστεί αλλά δεν τα κατάφερε. Δεν μίλησε στους γονείς του, δεν μπόρεσε να αντέξει την ανάρτηση στο instagram, ντράπηκε, σκέφτηκε ότι όλοι τον σχολιάζουν ή τον κοροϊδεύουν, θόλωσε κι αποφάσισε να βάλει τέρμα στη ζωή του.
Πολύ συνειδητά, πολύ αποφασιστικά: αποχαιρέτισε τη μητέρα του, τη φίλησε για τελευταία φορά, είπε πως πάει μια βόλτα κι ανέβηκε στην ταράτσα. Ο ήρωας της ιστορίας ήταν ο σκυλάκος που χάλασε τον κόσμο από τα γαβγίσματα και αποκατέστησε κάπως το καλό όνομα των σκύλων, που είχε πληγεί ανεπανόρθωτα από την τραγωδία με το ροτβάιλερ και το βρέφος και κάπως έτσι ο πατέρας του τον πρόλαβε και αποφεύχθηκε μια ακόμα τραγωδία. Μια τραγωδία που δεν θα στοίχειωνε μόνο το σχολείο του παιδιού ή την οικογένειά του ή τον Φάνη ή την πόλη της Πάτρας, αλλά όλους μας. όλους μας ανεξαιρέτως - είτε έχουμε παιδιά, είτε όχι.
Τυγχάνει να έχω έναν γιο 13 ετών. Που δεν είναι νταής, που δεν είναι ο αρχηγός στο μπάσκετ ή στην παρέα, που δεν έχει μαύρη ζώνη στο καράτε και δεν πολυγουστάρει να έρχεται στο γήπεδο. Είναι ένα ήσυχο παιδί ανάμεσα σε πολλά ήσυχα παιδιά στο σχολείο, που μερικές φορές μπορεί να γίνουν το αντικείμενο χαβαλέ ή πειράγματος ή ειρωνείας ή κοροϊδίας από τους «μάγκες», τους νταήδες, τους πιο σωματώδεις και αυτούς που προσπαθούν να κουκουλώσουν την ανασφάλειά τους ή την αδιαφορία που εισπράττουν από τους γονείς τους ή το ξύλο και τις προσβολές που υφίστανται σπίτι τους, πάνω στα πιο αδύναμα παιδιά.
Δεν μπορώ να «τρυπώσω» στην οικογένεια κανενός, ούτε να συμβουλεύσω κάποιον πώς να γίνει καλός πατέρας ή τι είδους αρχές να δώσει στο παιδί του. Αυτό που μπορώ να κάνω και οφείλω να κάνω ως πατέρας, αυτό που μπορούμε να κάνουμε όλοι μας ως γονείς, είναι να «θωρακίσουμε» όσο καλύτερα μπορούμε τα παιδιά μας απέναντι σε κάθε μορφής μπούλινγκ, να είμαστε δίπλα τους, να τους μιλάμε και κυρίως να τα ακούμε. Να ακούμε καθημερινά τι έχουν να μας πουν. Να «διαβάζουμε» αν το θλιμμένο τους πρόσωπο οφείλεται στην κούραση ή στον κακό βαθμό που πήραν στο διαγώνισμα, ή καθρεφτίζει μια κατάσταση που βιώνουν και δεν μπορούν να διαχειριστούν μόνα τους. Να ασχολούμαστε και να νοιαζόμαστε καθημερινά και να αφήσουμε στην άκρη τις μάτσο μαλακίες «έλα μωρέ, αγόρι είναι, πρέπει να σκληραγωγηθεί» και «θα τα καταφέρει μόνος του, κοτζάμ άντρας είναι». Θα τα καταφέρει, ναι, αλλά μπορεί να χρειαστεί τη βοήθειά μας μέχρι να γίνει όσο σκληρός πρέπει, μέχρι να μην τον αγγίζει η βρωμιά και η προσβολή.
Το 16χρονο παλικάρι από την Πάτρα θα μπορούσε να είναι ο γιος μου, ο γιος σου, ο ανηψιός σου, ο αδελφός σου. Το παιδί αυτό με την τραυματισμένη ψυχή, θέλει βοήθεια για να σταθεί και πάλι στα πόδια του δυνατό, για να αφήσει πίσω του όλο αυτό που τον έφερε στο χείλος της ταράτσας, έτοιμο να δώσει τέλος στη ζωή του από τα 16 του χρόνια. Αλλά ως κοινωνία πολιτισμένη, μιας χώρας που θέλει να λέγεται «δυτική», πρέπει να φροντίσουμε ότι δεν θα σκεφτεί άλλος 16χρονος να πηδήξει από την ταράτσα επειδή υπέστη μπούλινγκ, ότι κανένας άλλος Βαγγέλης Γιακουμάκης δεν θα χαθεί από τη ζωή επειδή κάποιοι «μάγκες» διασκέδαζαν χτυπώντας τον και ταπεινώνοντάς τον καθημερινά. Ως γονείς, οφείλουμε να φροντίσουμε ώστε τα παιδιά μας να μας νιώθουν τόσο κοντά τους ώστε να μας ανοίγονται και να μας μιλάνε για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, αλλά να μιλάνε επίσης για τα προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίζει κάποιος φίλος τους ή συμμαθητής τους, που κλείνεται μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο στον εαυτό του, επειδή ντρέπεται ή φοβάται να μιλήσει για όσα περνάει. Μόνο έτσι ίσως καταφέρουμε επιτέλους να κλειδώσουμε μια για πάντα τις «ταράτσες»…
