Με τρεις γυναίκες στο σπίτι, όπως καταλαβαίνετε, τίποτα δεν λειτουργεί δημοκρατικά. Ούτε η τηλεόραση. Κάποιες φορές (πολλές) βλέπω αυτά που βλέπουν εκείνες. Αλλιώς θα με φάει η απομόνωση. Τον τελευταίο καιρό, η τηλεόραση παίζει το GNTM. Ναι, αυτό το σόου που βλέπεις την Ραταϊκόφσκι και την Καρντάσιαν της διπλανής πόρτας. Ή τουλάχιστον την wannabe Kιμ… Κοριτσάκια σαν τα κρύα τα νερά που κυνηγάνε το όνειρο τους και δέχονται να περάσουν από το κόσκινο της Καγιά, της Παπαγεωργίου και των δύο άλλων τύπων, που τις παρατηρούν εξονυχιστικά. «Για πλησίασε…», «Πιάσε τα μαλλιά σου», «Βάλε μαγιό», «Πόζαρε σαν να πουλάς μαγιό/τσάντες/ηλιόσπορο, πασατέμπο κοκ…».
Κορίτσια που άλλες φορές το διασκεδάζουν και άλλες πέφτουν στα… πατώματα (κυριολεκτικά και μεταφορικά) για να μπουν σε ένα σόου που απλά θα τους εξασφαλίσει τα 15’ δημοσιότητας. Ή και λιγότερα… Ξέρω. Θα μπορούσαν να είναι και χειρότερα αν η τετράδα των κριτών ήταν περισσότερο ανθρώπινη. Αν ήταν κανείς δεν θα έβλεπε το σόου. Ειλικρινείς να είμαστε.
Το βλέπεις για να κράξεις κάποιες από τις τύπισσες που πάνε εκεί, πιο πολύ και από τον Σκουλό… Στην Ελλάδα άλλωστε το εθνικό μας σπορ είναι το κράξιμο. Πιο πολύ και από το μπάσκετ. Δεν ξέρω τι οδηγεί στα κοριτσάκια να τραβάνε όλο αυτό το ζόρι. Να «πληρώνουν» ένα τέτοιο τίμημα για να δουν τον εαυτό τους στην τηλεόραση… Σκέφτηκα, ανησύχησα, φοβήθηκα τι θα έκανα αν η Εύα ή η Έλενα γούσταραν να πάνε εκεί…
Κι η ανησυχία μου έγινε πράξη ακούγοντας την Εύα να λέει «θα πάω του χρόνου»… 1,2,3,4,5… Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να κάνω πολύ ασκήσεις υπομονής: «Θα πάω αλλά θα μπω στο στούντιο σαν τον Μίστερ Μπιν στην Αμερική…
Θα μπω θα μοιράσω ευχές και θα φύγω..». Η Έλενα δεν μίλησε. Παρακολουθούσε. Αλλά θαρρώ πως της καλάρεσε κι εκείνης η ιδέα… Λες;
