Όταν το διάβασα πραγματικά ανατρίχιασα.Αεροπλάνο λέει της Delta που πετούσε από την Atlanta των ΗΠΑ προς το Fort Lauderdale, έχασε γύρω στα 30χιλιάδες πόδια ύψος καθώς έπεφτε για οχτώ σερί λεπτά. Προσπαθώ να το κάνω εικόνα και ανατριχιάζω. Επί ΟΧΤΩ σερί λεπτά , το αεροπλάνο κατευθυνόταν με ταχύτητα προς το έδαφος και προφανώς όχι παράλληλα με κάποιο αεροδιάδρομο, έτοιμο να γίνει κόντρα-πλακέ και να πάρει μαζί του τόσες αθώες ψυχές. Μιλάμε για κάτι παραπάνω από 9 χιλιόμετρα αν θες να γνωρίζεις τις ακριβείς λεπτομέρειες.
Τελικώς οι πιλότοι κατάφεραν να σώσουν την κατάσταση -το πρόβλημα ήταν στην συμπίεση της καμπίνας- και το αεροσκάφος και το αεροσκάφος έκανε ασφαλή αναγκαστική προσγείωση στην Tampa. Για να έχεις μια εικόνα από την τρομάρα των ανθρώπων, δες πώς ήταν όλοι ακόμα όταν πια είχε ηρεμήσει –σχετικά- η κατάσταση:
Παρά τα όσα ακούμε τα τελευταία χρόνια με τις πτώσεις των αεροπλάνων (βλ. τραγωδία της Σαπεκοένσε ή την πτήση της Air France) δεν είμαι κανένας τύπος που φοβάται τα αεροπλάνα. Αντιθέτως μου αρέσει πάντα να είμαι σε μια πτήση, παρά το γεγονός ότι έχω βρεθεί στη δυσάρεστη κατάσταση να πέσω τρεις φορές σε κενό αέρος. Μιλάμε για τα δέκατα εκείνα που συνειδητοποιείς ότι το αεροσκάφος στο οποίο επιβαίνεις, χάνει την επαφή με την ατμόσφαιρα, οι τουρμπίνες παρότι στροφάρουν δεν σου εξασφαλίζουν ασφαλή μετάβαση την ώρα που η βαρύτητα ετοιμάζεται σαν χάρος να σε καταπιεί.
Αξέχαστη θα μου μείνει η μία φορά από τις τρεις, όταν ήμουν στην τουαλέτα και το κακό έγινε την ώρα που προσπαθούσα να ανοίξω το παντελόνι μου. Μπορεί να αισθάνεσαι ότι κάνω πλάκα -είναι λίγο αστείο το παραδέχομαι- αλλά θυμάμαι την κάθε λεπτομέρεια. Από τον μαγνήτη που ένιωσα να με τραβάει απότομα προς τα κάτω την ώρα που ήμουν άπειρα χιλιόμετρα μακριά από το έδαφος, στο κεφάλι μου που χτύπησα ακριβώς μπροστά στον τοίχο και στα γουρλωμένα μάτια μου τα οποία έκανα προσπάθεια να τα κλείσω αλλά μια δύναμη τα κρατούσε ορθάνοιχτα από την ανατριχίλα.
Και να φανταστείς όλο αυτό συνέβη για 3-4 δευτερόλεπτα. Μιλάμε για απειροελάχιστο διάστημα και νόμιζα πως ήμουν έτοιμος να αρχίσω να απαριθμώ το πόσους ανθρώπους αγαπώ σε αυτή τη ζωή. Ήταν πολύ τρομακτικό. Πώς όμως να συγκριθεί κάτι τέτοιο με αυτό που έζησαν αυτοί οι άνθρωποι στην πτήση της Delta; Λέει οι μισοί εξ αυτών έκαναν την προσευχή τους και άρχισαν να παίρνουν τηλέφωνο αγαπημένα τους πρόσωπα για να τους αποχαιρετήσουν. Άλλοι έκλαιγαν και όσοι είχαν έπιαναν αγκαλιά τα παιδιά τους.
Οι τύποι έπεφταν επί 8 ολόκληρα λεπτά, ένιωθαν ότι ο κόσμος είχε πλέον τελειώσει για αυτούς, η ζωή, η οικογένεια, τα πάντα ήταν παρελθόν και δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα για να το αποτρέψουν. Σαν να σου έχουν πει ότι έχεις ανίατη ασθένεια και μετράς αντίστροφα, λες και παίζεις μόνος σου ρώσικη ρουλέτα και περιμένεις τη σφαίρα που θα οριστικοποιήσει το αναπόφευκτο.
Άμα με ρωτήσεις τι θα έκανα στη θέση τους: Σίγουρα όχι κάτι διαφορετικό από εκείνους. Κανέναν ηρωισμό, τίποτα. Θα σοκαριζόμουν που μου συνέβαινε αυτό, δύσκολα θα συνειδητοποιούσα πως η μοίρα μου έπαιξε ένα τόσο περίεργο παιχνίδι και απλά θα περίμενα να γραφτεί ο επίλογος. Ή να συμβεί ένα θαύμα. Στην περίπτωση αυτών των ανθρώπων πάλι καλά λειτούργησε.
Σίγουρα όμως άλλαξε ολόκληρος ο τρόπος που βλέπουν τη ζωή.
