Tο «είμαι πολύ υπερήφανη που τα κατάφερα και πέρασα στα bootcamps», έχει ακουστεί σχεδόν τις ίδιες φορές με το «ήταν το όνειρό μου να έρθω στο Next Top Model». Σε ό,τι έχει να κάνει με το δεύτερο, όσο κι αν κουράζει την κριτική επιτροπή, στα δικά μας αυτιά ακούγεται απόλυτα λογικό και αναμενόμενο: κάθε κοπέλα μπορεί να ονειρεύεται ότι θα γίνει μοντέλο, θα γίνει γνωστή, θα βγάλει χρήματα, θα την πάρει κάποιο πρακτορείο, θα την πάρει ο Γιάννης που την έχει αστεφάνωτη τόσα χρόνια, μπορεί να μεταπηδήσει μια μέρα στην τηλεόραση, μπορεί να της ανοίξει πόρτες για πολλά πράγματα στο μέλλον. Σε ό,τι έχει να κάνει όμως με το πρώτο, με το πόσο υπερήφανα νιώθουν τα κορίτσια που τις «πέρασαν», δεν βλέπω να ενοχλείται κανείς.
Για τι ακριβώς είναι υπερήφανα άραγε τα κορίτσια; Επειδή είχαν καλά γονίδια; Επειδή γεννήθηκαν ψηλές; Με λεπτή μέση και καλές αναλογίες; Πού ακριβώς είναι η υπερηφάνεια στο να σου λένε «βάλε μαγιό και ξαναέλα;» Ή να σου λένε «πάρε τον κύβο και πόζαρε»; Μήπως νιώθουν ότι παράλληλα κάνουν τους γονείς τους υπερήφανους; Μα αλίμονο, υπάρχει πατέρας που δεν καμαρώνει και δεν φουσκώνει από υπερηφάνεια, όταν η κόρη του μοστράρει τον πισινό της μπροστά σε εκατομμύρια μάτια και μια κριτική επιτροπή σχολιάζει το στήθος της; Υπάρχει μητέρα που να μην κυκλοφορεί με το κεφάλι ψηλά στη γειτονιά, όταν η κόρη της είναι στημένη στα τέσσερα με φιλήδονο ύφος και σουφρωμένα χείλη; Αφού όλοι μας, είτε τα γνωρίζουμε τα κορίτσια, είτε όχι, για λόγους «υπερηφάνειας» βλέπουμε το συγκεκριμένο τηλεοπτικό πρόγραμμα - δεν έχετε ακούσει την έκφραση «αυτή έχει περήφανο κώλο»;
Τα κορίτσια που «κόβονται» από τους κριτές στενοχωριούνται, κάποια τσαντίζονται και μερικά κλαίνε - απόλυτα λογικό με τις «χοντράδες» που ενίοτε ακούγονται από τέσσερις ανθρώπους, που είτε παίζουν κάποιους ρόλους, είτε είναι ο εαυτός τους, συχνά γίνονται αγενείς και απότομοι. Τα κορίτσια που «περνάνε» χαίρονται, πανηγυρίζουν, αστειεύονται και μερικά - επίσης - κλαίνε. Συγκινούνται που τα κατάφεραν, που οι κόποι τους (ποιοι;;;;) έπιασαν τόπο, που θα συνεχίσουν να ανεβαίνουν τη σκάλα της διασημότητας, που ο πισινός τους ήταν όσο ψηλά έπρεπε, που το στήθος τους θα αναδείξει τα ρούχα των κορυφαίων Ελλήνων σχεδιαστών (ποιων;;;;), που η μέση τους είναι δαχτυλίδι και τα πόδια τους αποδείχθηκαν το διαβατήριο της επιτυχίας. Και της υπερηφάνειας. Διότι αν δεν είσαι υπερήφανη που περπάτησες με μαγιό σε μια αυτοσχέδια πασαρέλα κι έγινες η «χαρά» των απανταχού φαντάρων, τότε είσαι μια γυναίκα αχάριστη, χωρίς ίχνος συναισθήματος...
