Στην πρώτη δημοσιογραφική μου δουλειά το 2004, ένα από τα μεγάλα «μαγαζιά» της περιόδου που μεσουρανούσε σε εφημερίδες και περιοδικά, ανακοίνωνε την πλήρη λειτουργία της ιστοσελίδας του. Σε μία από τις ενημερώσεις που γινόντουσαν στους συντάκτες, οι υπεύθυνοι ύλης ανακοίνωναν πως το επόμενο βήμα θα είναι να διαπιστώσουμε την πολυμορφικότητα που μπορεί να αποκτήσει ένα site για να ανταπεξέλθει σε έσοδα και κοινό, μιας και το print είναι προορισμένο να πεθάνει. Ήταν η πρώτη φορά που άκουσα για ένα μέλλον όπου δεν θα υπήρχαν εφημερίδες και περιοδικά.
Νομίζω πως παρότι λίγο-πολύ το θέμα για το μέλλον του print υπήρχε στις συζητήσεις των εργαζόμενων, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί μια Ελλάδα χωρίς περιοδικά. Ίσως επειδή θα συνέχιζαν να υπάρχουν στον υπόλοιπο κόσμο. Τόσο οι παλιότεροι στο επάγγελμα όσο και οι νεότεροι, πίστευαν ότι παρόλη την άφιξη του Internet θα υπήρχε πάντα χώρος και χρήματα για να αγοράσεις ένα περιοδικό της αρεσκείας σου. Κανείς όμως δεν είχε φανταστεί το μεγάλο μπαμ. Ακόμη και αυτοί που παρίσταναν πως το περίμεναν, είδαν μία Βαβέλ που δεν είχαν φανταστεί και η οποία -αφού έχασε αρκετό από το ύψος της απότομα- συνέχιζε και συνεχίζει να βυθίζεται μέσα στην άμμο. Οι λόγοι για τους οποίους συμβαίνει αυτό είναι πολλοί. Από την «πεθαμένη ύλη» χωρίς ενδιαφέροντα στην ατσούμπαλη μετάβαση από το έντυπο στο internet και από τον φόβο να μην πέσει η κυκλοφορία των αντιτύπων μέχρι στην οικονομική κρίση και στο ντόμινο που έφερε στις πωλήσεις, την διαφήμιση και την κυκλοφορία. Όλα έπαιξαν τον ρόλο τους και το να ψάξει κανείς το ακριβές ποσοστό του καθετί, δεν έχει απολύτως κανένα νόημα.
Το χειρότερο όμως σε όλα αυτά είναι ο αργός θάνατος. Αυτό που δηλαδή ένα έντυπο κλείνει κάθε ενάμιση χρόνο. Που λες ότι «οκ, εντάξει, ως εδώ ήταν οι υπόλοιποι αντέχουν» , για να μάθεις ότι τελικά άλλο ένα βάζει λουκέτο. Το πρόβλημα πλέον είναι παγκόσμιο. Μεγάλοι τίτλοι περιοδικών έχουν κλείσει, άλλοι έχουν αλλάξει τελείως την ύλη τους και κάποιοι σταματούν το print για να ξεκινήσουν το παιχνίδι του Internet. Και, καλώς ή κακώς, κάποιες δουλειές στο print, ήταν πιο εντυπωσιακές από κάποιες άλλες. Μία από αυτές ήταν και το περίφημο Body Issue του ESPN, όπου διάσημοι αθλητές και αθλήτριες από όλο τον κόσμο πόζαραν γυμνοί στον φωτογραφικό φακό. Όποιον διάσημο Ολυμπιονίκη ή celebrity αθλητή μπορείς να σκεφτείς, έχει περάσει σίγουρα από το ESPN. Και οι top όλων, από το Body Issue. Αυτός ο μήνας όμως σηματοδοτεί και το τέλος ενός κορυφαίου φωτογραφικού αθλητικού περιεχομένου. Αυτό θα είναι το τελευταίο Body Issue που θα κυκλοφορήσει σε έντυπη μορφή και οι ιθύνοντες αναρωτιούνται ακόμη αν έχει κάποια αξία να παραμείνει μόνο διαδικτυακό. Για όλους εμάς έχει σίγουρα τόσο επειδή είχαμε πρόσβαση μόνο μέσω Internet, αλλά για τους ανθρώπους που έφερναν το φωτογραφικό αφιέρωμα «ζωντανό» στο χαρτί, αυτό είναι κάτι τελείως διαφορετικό.
Είναι άλλο ένα περιοδικό που πέφτει στον μεγάλο πόλεμο με το Internet, αφού και στις αρχές της περασμένης χρονιάς υπήρχε η σκέψη να σταματήσει και η έντυπη έκδοση του Sports Illustrated Swimsuit Edition. Τώρα, μπορεί οι κακές γλώσσες να πουν πως «δεν έχουμε ανάγκη να βλέπουμε κορίτσια με μπικίνι στις παραλίες», αλλά εκτός του ότι αυτή είναι μία δήλωση ανάλογα με τα γούστα του καθενός, οι φωτογραφήσεις του Sports Illustrated είναι μία από τις ακριβότερες και καλοδουλεμένες παραγωγές που γίνονται αυτή την στιγμή στον χώρο του εντύπου. Μαζί με τις φωτογραφήσεις του Entertainment Weekly, του Vanity Fair, της Vogue, του Playboy, του Esquire, του V Magazine, του Lui και μερικών ακόμη, δεν είναι κάποιο βλακώδες αντάρτικο απέναντι στις ιστοσελίδες: είναι μερικές καλές και ποιοτικές δουλειές που συνεχίζουν να κάνουν μερικοί από τους καλύτερους επαγγελματίες εκεί έξω. Η παύση της έντυπης έκδοσης του Body Issue, είναι ουσιαστικά ένα μικρό βήμα προς τα πίσω στη δημιουργικότητα και στην αναζήτηση της αυστηρά ποιοτικής δουλειάς που προορίζεται για το χαρτί. Γιατί στο χαρτί, δεν υπάρχουν περιθώρια για λάθη.
To τελευταίο τεύχος φιλοξενεί τους παρακάτω αθλητές. Για ολόκληρη την λίστα ακολούθησε τον σύνδεσμο εδώ.
