Τον Ανδρέα Παπανδρέου τον συνάντησα πρώτη φορά όταν ήμουν ακόμα στο Δημοτικό. Μιλάμε για δεκαετία ’80, εποχές θρυλικές. Πηγαίναμε σχολική εκδρομή κι ο Ανδρέας έβγαινε από το Καστρί για να πάει στο Μαξίμου.
Οι άνδρες της ασφάλειάς του και οι «Ζητάδες» διέκοψαν την κυκλοφορία και σταμάτησαν τα πούλμαν για να βγει ο… Πρόεδρος.
Ήταν πολλά τα πούλμαν με εκατοντάδες πιτσιρίκια από διάφορα σχολειά. Οι οδηγοί μας εξήγησαν ότι βγαίνει ο Παπανδρέου από το σπίτι του. Επικράτησε πανικός. Είχαμε κολλήσει τα πρόσωπά μας στα παράθυρα και κοιτούσαμε...
Τα παιδιά από τα άλλα πούλμαν άρχισαν να χειροκροτούν και να φωνάζουν το όνομά του. Ο Αντρέας σταμάτησε την κουστωδία και ζήτησε να κατέβει να δει τα παιδιά. Αυτό που έγινε ήταν απερίγραπτο. Δεκάδες παιδιά γύρω του, είχαν την δυνατότητα να ακουμπήσουν ένα ζωντανό θρύλο.
Ένιωθες δέος και μόνο που τον έβλεπες. Ο Ανδρέας χάιδεψε όλα τα παιδιά κι έμεινε κάμποσα λεπτά να αφουγκράζεται την αγάπη των παιδιών. Μόνο δέος. Κάτι τέτοιο δεν έχω ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου… Το ίδιο δέος ένιωσα πολλά χρόνια αργότερα το 1996, όταν του έσφιξα το χέρι στο καφενείο της Βουλής. Τότε που όταν περνούσε από το καφενείο για να πάει στο γραφείο του, όλοι οι βουλευτές, όλων των κομμάτων καθόντουσαν στην κυριολεξία σε θέση «προσοχής» μέχρι να περάσει ο Πρόεδρος.
Αυτός ήταν ο Ανδρέας και όχι, αυτό το μόρφωμα που λέγεται ΚΙΝ.ΑΛ. και το άλλο που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ, ουδεμία σχέση μπορεί να έχουν με τον καθηγητή από το Μπέρκλεϊ. «Αν δεν ήταν ο Ανδρέας, δεν θα σας ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας σας…». Στη φράση αυτή περιγράφεται με σαφήνεια όλη η σύγχρονη πολιτική Ιστορία του τόπου.
Δεν θα σας ήξερε κανένας κουκλίτσα μου. 25 χρόνια μετά τον θάνατό του επηρεάζει την κεντρική πολιτική σκηνή.
Είναι κάτι σαν το Ελ Σίντ, που ανακηρύχθηκε εθνικός ήρωας της Ισπανίας. Ο Ροδρίγος Διαθ που τον είπαν αραβιστί «Ελ Σιντ» στην Ισπανία, τότε που έπαιζαν μπάλα και οι μουσουλμάνοι Άραβες. Και τον νεκρό ήρωα, τον στήσανε πάνω στο άλογό του, για να τον δουν οι Άραβες ότι ζει ακόμα, ότι είναι σε θέση να οδηγήσει τον στρατό και να φοβηθούν.Το ερώτημα που ηχεί απ’ άκρη σε άκρη στο πολιτικό φάσμα είναι: Τι θα γινόταν αν ζούσε ακόμα ο Ανδρέας; Απλό: θα τους είχε πλακώσει στις φάπες…
Ο Αντρέας, κουκλίτσες μου, το έπινε το ουίσκι με μια κουταλιά μέλι μέσα στο φλασκί, στη δεξιά τσέπη στο σακάκι του. Τι να του πείτε; Μια νύχτα απ’ τη δική του, ολόκληρη η δική σας. Αφήστε τον εκεί που είναι και σταματήστε να τον επικαλείστε για να δικαιολογήσετε την δική σας ανεπάρκεια και ανυπαρξία.
