Η είδηση ήταν από εκείνες που ίσως να έβλεπες κατά λάθος στην τηλεόραση ή να την πήρε το μάτι σου σε κάποια μικρή online στήλη κάποιου ξένου tabloid. Όμως το 2015 η Simone Powderly από το Λονδίνο, είχε γίνει viral όταν δήλωσε δημόσια πως έχασε την ευκαιρία για μία πολύ καλή θέση εργασίας εξαιτίας… των μαλλιών της. Για την ακρίβεια, η εταιρεία είχε σκοπό να την προσλάβει μόνο αν έλυνε τις πλεξούδες από μαλλιά της. Όταν αρνήθηκε, η εταιρεία της απάντησε ότι δεν μπορεί να την προσλάβει καθότι το look των μαλλιών της δεν αντιστοιχούσε σε άνθρωπο που θα αναλάμβανε το συγκεκριμένο πόστο.
Αυτό που ωστόσο θεωρήθηκε από τα media μεμονωμένο περιστατικό, ουσιαστικά πρόκειται για τον κανόνα. Τόσο για την Μεγάλη Βρετανία όσο και για τις περισσότερες Πολιτείες των Ηνωμένων Πολιτειών. Ίσως φαίνεται παράλογο, αλλά ας τα βάλουμε κάτω με τους αριθμούς. Το 2018 σύμφωνα με το υπουργείο Εργασίας των ΗΠΑ, ήταν μία από τις δυσκολότερες επαγγελματικά περιόδους, καθότι στην Καλιφόρνια ο 1 στους 3 νέους δεν έχουν δουλειά και το 45% του πληθυσμού κάτω των 30 ζει οριακά ή και κοντά στα όρια της φτώχειας. Σε μία Αμερική που πασχίζει κάθε χρόνο να τα βάλει με τον σταθεροπληθωρισμό και που οι συνθήκες για εργασία γίνονται όλο και δυσκολότερες, τα φαινόμενα των νέων που δεν παίρνουν δουλειές εξαιτίας του κοινωνικού ρατσισμού που αντιμετωπίζουν, απλά ανεβάζουν τα ποσοστά.
Η κοινωνία το έχει δεχτεί αυτό – λανθασμένα, αλλά το έχει δεχτεί. Η πλειοψηφία των εργοδοτών, είτε αυτοί έχουν εστιατόρια, είτε επιχειρήσεις, είτε προσφέρουν δουλειές part time, τείνουν να προλαμβάνουν ένα πιο «καθαρό» πρότυπο που ουσιαστικά δεν υπάγεται σε κάποιον κανόνα. Τα μαλλιά όμως, ήταν πάντα ένα κριτήριο για το παρουσιαστικό. Σήμερα προσλαμβάνεις πιο εύκολα κάποιον με ένα στρωτό και μη κραυγαλέο look, παρά κάποιον που θα εμφανιστεί με μοϊκάνα, τζίβες, ράστα ή οτιδήποτε άλλο. Και αυτό που στην Ελλάδα θα μπορούσες να πεις ότι είναι μία υιοθετημένη ταυτότητα, ένα ξένο στυλ, στην Αμερική είναι πολύ πιο βαθύ και ουσιαστικό. Οι περισσότεροι Αφροαμερικάνοι –αλλά και πολλοί λευκοί- δεν έχουν μόνο ρίζες από την Μαύρη Ήπειρο αλλά και την Καραϊβική, όπου χτενίσματα όπου οι τζίβες και οι πλεξούδες αντιστοιχούν σε μία κουλτούρα που χρονολογείται 2.500 χρόνια. Τι κάνεις λοιπόν όταν το χτένισμα και γενικότερα το look ενός ανθρώπου είναι κάτι παραπάνω από στυλ; Όταν είναι κομμάτι της ιστορίας του;
Στην Πολιτεία της Καλιφόρνια φαίνεται πως το σκέφτηκαν αυτό. Ή τουλάχιστον προβληματίστηκαν αρκετά για να μπορέσουν να δουν πίσω από το εκάστοτε χτένισμα εκεί έξω. Εδώ και μερικές μέρες, ο Κυβερνήτης της Καλιφόρνια Gavin Newsom, ψήφισε ένα νόμο για απαγόρευση του οποιουδήποτε είδους ρατσισμού σε χώρους εργασίας, τόσο για την καταγωγή των υπαλλήλων, όσο και για τις στυλιστικές τους προτιμήσεις. Ο Newsom δεν είναι ένας πολιτικός με αυταπάτες. Ξέρει πως ο συγκεκριμένος νόμος αποτελεί σανίδα σωτηρία για χιλιάδες Αφροαμερικάνους και Λατινοαμερικάνους, οι οποίοι τις περισσότερες φορές δεν περνούν ούτε το κατώφλι μίας επιχείρησης – και όχι δεν έχουν όλοι τους μαύρο ποινικό μητρώο. Αξίζει κιόλας να σημειωθεί πως η Καλιφόρνια είχε 37 υπέρ ψήφους για τον συγκεκριμένο νόμο και 0 κατά. Κάτι που δείχνει πως στην Καλιφόρνια, αντιλαμβάνονται την ιδιαίτερη σχέση της ανεργίας με την εμφάνιση και το εκάστοτε dress code.
Παρότι ο νόμος δημιουργήθηκε για την προστασία μίας συγκεκριμένης «ομάδας» ανθρώπων, δεν γίνεται παρά να ταυτιστείς. Ακόμη και αν δεν έχει να κάνει με το κούρεμα που επιλέγεις. Πόσες φορές σε κοίταξε κάποιος περίεργα επειδή φόρεσες στη δουλειά μία μπλούζα από ένα metal ή hip hop συγκρότημα, επειδή αρνείται πεισματικά να ξυριστείς αγκαλιάζοντας την φιλοσοφία της μεγάλης γενειάδας ή ακόμη και για τα piercings που πιθανόν να έχεις σε κάποια σημεία. Αν είσαι επαρκής για την θέση και δεν δείχνεις βρόμικος (σ.σ.: γιατί άλλο αυτό και άλλο να έχεις το στυλ σου), θα έπρεπε να χάσεις μία ευκαιρία εργασίας μόνο και μόνο για τις επιλογές σου; Ή το παρουσιαστικό είναι τα πάντα και η συζήτηση τελειώνει εκεί;
Μήπως κάποια στιγμή πρέπει όλα αυτά να τελειώνουν; Τι πιστεύεις εσύ;
