Θυμάμαι πως μικρός, όπως και οι περισσότεροι φαντάζομαι, «κυνηγούσα» με τους φίλους μου τις τρομακτικές ταινίες. Ήταν κάποιου είδους «μαγκιά», ήταν το «απαγορευμένο» να δεις τον «Εξορκιστή» ή τον «Εφιάλτη στο Δρόμο με τις Λεύκες» ή το «Παρασκευή και 13». Κανονικά δεν σε άφηναν, αλλά στα 15 ή τα 16 ή τα 17 τι σημασία είχε τι σου επέτρεπαν και τι σου απαγόρευαν; Επιπλέον, μια παρέα εφήβων αγοριών που κλεινόταν σε ένα δωμάτιο και έβαζε στο βίντεο μια ταινία τρόμου, συνήθως πέρναγε καλά, γέλαγε πολύ, έτρωγε, πείραζε ο ένας τον άλλον, έκανε ένα ξαφνικό «Μπου!!!» και λιγότερο τρόμαζε από την ταινία - αν δεν «βυθιστείς» μέσα στην ταινία, στο σκοτάδι και την απόλυτη ησυχία, τότε ουσιαστικά ξορκίζεις τους φόβους σου.
Θυμάμαι ακόμα και σήμερα μια ιστορία που μου είχε πει ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου, για τότε που πήγε στο σινεμά με τον κουμπάρο του και είδαν τον «Εξορκιστή». Θυμίζω, μιλάμε για δεκαετία του '70, μιλάμε για εποχή μόνο με ασπρόμαυρη τηλεόραση και κυρίως μιλάμε για μια από τις πιο σκοτεινές και τρομακτικές ταινίες όλων των εποχών, βασισμένη σε κάτι που υπήρχε και γινόταν - όπως ήταν οι εξορκισμοί, με εφέ εκπληκτικά και «φοβιστικά» όχι απλά για την εποχή του αλλά ακόμα και για σήμερα και σε μια κοινωνία καθόλου εξοικειωμένη με την έννοια «θρίλερ» και «ταινία τρόμου».
Θυμάμαι λοιπόν ότι ήταν η μοναδική φορά στη ζωή του που γύρισε σπίτι και δεν μπορούσε να κοιμηθεί - αναγκάστηκε για πρώτη φορά να πάρει μισό ηρεμιστικό. Μου φάνηκε υπερβολικό τότε (είπαμε, η «μαγκιά» των εφήβων ξεχείλιζε από τις κάλτσες), αλλά τον κατάλαβα μεγαλώνοντας. Ειδικά όταν διάβασα ότι η πρωταγωνίστρια της ταινίας, η έφηβη τότε Λίντα Μπλερ, την «άκουσε» κανονικά όταν είδε ολοκληρωμένη την ταινία, πάλεψε πολλά χρόνια μεταξύ τρέλας, ναρκωτικών, ποτού και αυτοκαταστροφής, συνήλθε στα 30-τόσα της και αποφάσισε να «ξορκίσει» το κακό που είχε φωλιάσει στην ψυχή της παίζοντας σε μια παρωδία του «Εξορκιστή», στο «Εξορκιστής σε Σύνταξη» με τον Λέσλι Νίλσεν.
Μεγαλώνοντας, δεν «κατανάλωνα» φανατικά θρίλερ και ταινίες τρόμου, αλλά ούτε και τα απέφευγα. Δεν χρειάστηκα ποτέ ηρεμιστικό για να κοιμηθώ, αλλά «τα χρειάστηκα» όταν έκανα το λάθος και πήγα με έναν φίλο στο σινεμά, νομίζοντας ότι το «Event Horizon» θα ήταν μια ευχάριστη διαστημική ταινία… Ο σεναριογράφος κι ο υπέροχος ηθοποιός Σαμ Νιλ βέβαια, είχαν άλλη άποψη και γυρίσαμε σπίτια μας με το Θανάση κάπως αμίλητοι, κάπως χεσμένοι και κάπως κοιτώντας πίσω από την πλάτη μας. Θυμάμαι επίσης ένα βράδυ να βλέπω μόνος στο σπίτι το «Hellraiser» και πάνω σε μια έντονη σκηνή, να τρίζει το σκρίνιο πίσω από το κεφάλι μου, όπως συχνά κάνουν τα ξύλινα έπιπλα από τη ζέστη ή τη συστολή - διαστολή. Μόνο που εγώ πρέπει να τινάχτηκα μέχρι το ταβάνι, να άλλαζα δέκα χρώματα και να ίδρωσαν με ιδρώτα παγωμένο μέχρι και τα δάχτυλα των ποδιών μου…
Όσο μεγαλώνω και η «εφηβική μαγκιά» έχει πάει βόλτα (και δεν προβλέπεται να γυρίσει), τόσο εγώ και τα θρίλερ αποφασίσαμε να συναντιόμαστε όλο και πιο σπάνια. Ένα «Walkind Dead» από δω, ένα ψυχολογικό θρίλερ από κει και είμαστε μια χαρά. Ούτε ταινίες με εξορκισμούς, ούτε με κλόουν, ούτε με παιδάκια από την Κόλαση ή άλλα παρόμοια υπάρχουν πλέον στο μενού - και μιλάμε πάντα για τηλεόραση, ούτε λόγος να πάω σινεμά, σε μια σκοτεινή αίθουσα με τεράστια οθόνη και ήχο που βγαίνει από τα «έγκατα της γης» για να τρέμει το φυλλοκάρσι μου δυο ώρες…
Πιθανότατα κάποιοι, συνομίληκοί μου ή λίγο μικρότεροι ή λίγο μεγαλύτεροι, να διαφωνούν με όλα αυτά. Να έχουν γίνει ατρόμητοι με την πάροδο του χρόνου, να κυνηγούν φανατικά τις ταινίες τρόμου, «όσο πιο τρομακτικά, τόσο πιο καλά», να μην φοβούνται, να μην βλέπουν εφιάλτες αλλά να περνάνε υπέροχα βλέποντας μια θριλεράρα. Καταλαβαίνω επίσης ότι κάποιοι είναι πολύ «μάτσο» για να παραδεχθούν δημοσίως ότι φοβούνται ή δεν περνάνε καλά βλέποντας μια ταινία τρόμου, ότι δεν θέλουν να γίνουν ρεζίλι στο παιδί τους φανερώνοντας τι πραγματικά νιώθουν απέναντι σε μια τρομακτική ταινία, οπότε παριστάνουν τους κουλ και τους άνετους, αλλά η ψυχούλα τους ξέρει πόσο ευχάριστα περνάνε. Κανένα πρόβλημα, ο καθένας έχει μια δημόσια εικόνα να φροντίσει και να προστατεύσει.
Αλλά ακόμα κι εσείς, οι Ατρόμητοι και οι Θριλερο-πνίχτες, με το χέρι στην καρδιά, πού περνάτε καλύτερα; Όταν βλέπετε εξορκισμούς στο σινεμά και κεφάλια να κόβονται, ή όταν βλέπετε τον Τζον Γουίκ να χορεύει πυροβολώντας ή να γίνεται μακελειό στους δρόμους του «Fast & Furious»; Μην απαντήσετε, δεν χρειάζεται. Νομίζω καταλαβαινόμαστε...
