Τα βλαστάρια μας ξεκίνησαν εδώ και λίγες μέρες τις καλοκαιρινές τους διακοπές - εξαιρούνται οι μαθητές που δίνουν πανελλήνιες, πανελλαδικές ή όπως τις λένε τέλος πάντων. Αυτή είναι η ζωή του μαθητή: ταλαιπωρείται όλη τη χρονιά, αλλά κάθεται 2,5 - 3 μήνες το καλοκαίρι και 15 μέρες τα Χριστούγεννα και άλλες 15 μέρες το Πάσχα και 28η και 25η και 17 Νοέμβρη και Καθαρά Δευτέρα και πάει λέγοντας. Και μπράβο τους και πολύ καλά κάνουν κι εμείς υπήρξαμε παιδιά και πολύ καλά ήταν που κάναμε τόσες διακοπές.
Μαζί με τα παιδιά μας, κάνουν διακοπές και οι δάσκαλοι και οι καθηγητές και οι εκπαιδευτικοί. Βέβαια αν τους ρωτήσεις, θα σου πουν «όχι, εμείς το καλοκαίρι κάνουμε σεμινάρια» ή «ετοιμαζόμαστε για την επόμενη χρονιά» ή «διορθώνουμε γραπτά» ή «επιμορφωνόμαστε» ή «διαβάζουμε για να είμαστε έτοιμοι». Με άλλα λόγια, οι εκπαιδευτικοί κάθονται περίπου όσο οι μαθητές και όσο κι αν γκρινιάζουν και παραπονούνται για τις συνθήκες εργασίας, για τα κονδύλια για την Παιδεία που δυσχεραίνουν τη δουλειά τους, για τα άσχημα κτιριακά συγκροτήματα, τους μισθούς και τα επιδόματά τους, η αλήθεια είναι πως πληρώνονται όλο το χρόνο και δουλεύουν τους 9 μήνες. Κι αυτοί από την πλευρά τους φυσικά πολύ καλά κάνουν και όλοι μας με χαρά θα δουλεύαμε 9 μήνες και θα πληρωνόμασταν για 12 και για ξεκάρφωμα θα γκρινιάζαμε όλη την ώρα, λέγοντας πόσο δύσκολα περνάμε και πόσο επίπονο είναι να βρίσκεσαι σε μια τάξη όλη μέρα με 25-30 παιδιά, λες και δεν διάλεξαν να κάνουν αυτή τη δουλειά, αλλά τους ανατέθηκε από κάποια ανώτερη δύναμη.
Και πάμε τώρα στην τρίτη κατηγορία της ιστορίας μας: τους γονείς. Που βλέπουν τα παιδιά τους να τελειώνουν το σχολείο και να κάθονται, μόνο που οι γονείς δεν πάνε πια σχολείο, άρα δεν κάθονται. Και άμα το παιδί είναι 15 ή 16 ετών, πες ότι μπορεί να καθίσει και μόνο του σπίτι ή να πεταχτεί σε έναν φίλο, να πάει για κανένα μπάσκετ ή μπάνιο ή τέλος πάντων να βρει έναν τρόπο να περάσει τη μέρα του. Τι γίνεται όμως αν το παιδί είναι μικρότερο και ο γονιός δουλεύει; Εκεί αρχίζουν τα θέματα…Διότι όταν ήμασταν εμείς παιδιά, στις περισσότερες οικογένειες δούλευε μόνο ο πατέρας και κάπως έτσι η μητέρα έπαιρνε τα παιδιά και πήγαιναν στο εξοχικό ή το χωριό και πέρναγαν εκεί όλο το καλοκαίρι. Αυτές οι παλιές, καλές εποχές δυστυχώς έχουν «σβήσει» πια, στην οικογένεια δουλεύει και ο πατέρας και η μητέρα (αν έχουν δουλειά) και τα χρήματα δεν επαρκούν για 2 και 2,5 μήνες διακοπών.
Να το πάρεις το παιδί στη δουλειά σου; Να το πάρεις μερικές φορές, αν η φύση της δουλειάς σου το επιτρέπει, αλλά πόσες φορές να το πάρεις το ταλαίπωρο στο γραφείο ή το μαγαζί; Να το πας στη γιαγιά και τον παππού (αν υπάρχουν και αν είναι ντουζενάτοι), αλλά τι θα κάνει κι αυτό το δόλιο εκεί όλη μέρα; Θα βλέπει τηλεόραση μέχρι να πρηστούν τα μάτια του; Να το πας σε κανένα φίλο ή φίλη; Θα το κάνεις κι αυτό μερικές φορές. Να βρεις μια κατασκήνωση ή ένα Campus να απασχοληθεί; Μπορεί, αλλά αφενός πρέπει να πάνε και οι φίλοι του για να μην είναι μόνος κι έρημος, αφετέρου θα σε τρώει η αγωνία για το πώς περνάει, αν προσέχει κι αν τον προσέχουν.
Και μέχρι να έρθει η ώρα που θα πάρουν άδεια και οι γονείς, αν τα καταφέρουν να συγχρονίσουν τις άδειές τους και να πάρουν τις ίδιες μέρες, έχεις να σκέφτεσαι πέρα απ' όλα τα άλλα θέματα και προβλήματα της καθημερινότητας και τι θα κάνεις με το παιδί που είναι σπίτι, που δεν έχει τίποτα να κάνει, που βαριέται, που γκρινιάζει, που λιώνει στο τάμπλετ και την τηλεόραση και σου έχει ψήσει το ψάρι στα χείλη. Και έχει δίκιο κι αυτό, όπως έχεις δίκιο κι εσύ. Αλλά πού θα το βρεις το δίκιο σου; Και τι να του πεις; «Κάνε καμιά δημιουργική απαχόληση»; Ή το άλλο το εφιαλτικό «κάτσε διάβασε για την επόμενη χρονιά, κάνε καμιά επανάληψη ή προετοιμασία για του χρόνου»; Θα σε βρίσει και θα έχει και δίκιο και όταν ήμασταν εμείς παιδιά και μας το έλεγαν αυτό, γινόταν ο κακός χαμός στο σπίτι. Δεν γίνεται να έχει τελειώσει μόλις μια σχολική χρονιά με διαβάσματα, διαγωνίσματα, πρωινά ξυπνήματα και κούραση και να σου λέει ο πατέρας σου κι η μάνα σου «επειδή δεν έχω τι να σε κάνω και πού να σε παρκάρω, κάτσε να διαβάσεις για να περνάει η ώρα σου».
Θα μου πείτε «καλά τα λες, αλλά έχεις να προτείνεις καμιά λύση;» Στην πραγματικότητα, όχι, εγώ τον καημό μου απλά λέω. Τι να προτείνω δηλαδή; Να παίρνουν οι εκπαιδευτικοί έναν μήνα άδεια όπως όλος ο υπόλοιπος κόσμος και τον Ιούλιο π.χ. να αναλαμβάνουν να κάνουν δημιουργικές δραστηριότητες στα παιδιά ή να πηγαίνουν μαζί τους στην κατασκήνωση, συνδυάζοντας ψυχαγωγία με ολίγη μάθηση; Θα με κάψουν ζωντανό οι εκπαιδευτικοί και θα με λυντσάρουν τα παιδιά αν πω κάτι τέτοιο. Ή να προτείνω να παίρνει τουλάχιστον ο ένας γονιός έναν επιπλέον μήνα διακοπών, για να μπορεί να κάθεται με τα παιδιά του, αν αυτά είναι σε ηλικία που δεν μπορούν να μένουν μόνα τους; Ούτε σαν αστείο δεν «περνάει» κάτι τέτοιο…
Ο γονιός είναι «καταδικασμένος» να δουλεύει το καλοκαίρι, να βρίσκει τρόπο να απασχολούνται τα παιδιά του, να μην μένουν μόνα τους, να μην βαριούνται, να τρέχει όποτε μπορεί για να τα πάει και να τα φέρει στην παραλία ή έναν φίλο ή κάπου αλλού και στο τέλος να κανονίσει και τις διακοπές όπου το μόνο σίγουρο είναι πως αυτές τις 10, 15 ή 20 μέρες, περισσότερο θα κουραστεί, παρά θα ξεκουραστεί.
