Δεν δηλώνω Χριστιανός Ορθόδοξος. Όχι γιατί δεν είμαι, αλλά γιατί δεν πιστεύω ότι σε ένα κράτος που διέπεται από τις αυτονόητες επιταγές της ανεξιθρησκείας και σε ένα προεραιτικό θρήσκευμα υπάρχει λόγος να το δηλώσω. Ούτε εγώ, ούτε η ταυτότητά μου (πια). Σε πολλές συζητήσεις θρησκευτικού περιεχομένου έχω βρεθεί να νιώθω το μαύρο πρόβατο ή σκέτο το πρόβατο, το περιθώριο, ο «οπισθοδρομικός» που εν έτει 2019, μετά από τόσα βιβλία, ντοκιμαντέρ, αποκαλύψεις συνεχίζει να πιστεύει εις ένα Θεό.
Δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να έχει καταφύγει σε προσπάθειες χειραγώγησης ή απλής κριτικής ανθρώπων με διαφορετικές ή και καθόλου θρησκευτικές πεποιθήσεις. Θυμάμαι, όμως, μέχρι και μπούλινγκ να έχω υποστεί γιατί «μορφωμένος άνθρωπος γαρ» δεν είναι δυνατόν να δέχεσαι παθητικά αυτές τις μπούρδες που μόνο στόχο έχουν να συντηρούν την αδυναμία του ανθρώπου.
Πανάκεια σε αυτές τις περιπτώσεις, για μένα τουλάχιστον, δεν είναι η σύγκρουση και η αντίκρουση, αλλά η ουδέτερη λογική πως η θρησκεία, κάθε θρησκεία, η αντίληψη, η ερμηνεία της και ο τρόπος ζωής είναι μία καθαρά προσωπική υπόθεση.
Θαύμα ή τσακμακόπετρα;
Υποσύνολο αυτού και το Άγιο Φως, το οποίο θα κληθούμε να λάβουμε στην κορύφωση ενός εντελώς διαφορετικού τελετουργικού απ' ό,τι μέχρι πρότινος. Φυσικά, ρεαλιστές να είμαστε, δεν είναι και πολύς ο κόσμος, ειδικά της νεότερης γενιάς, που εκείνη τη στιγμή δέχεται το «Δεύτε λάβετε Φως» με ευλάβεια, με ρόλο και υπόσταση πιστού, σε πλαίσιο κατάνυξης, μα περισσότερο σαν εθιμοτυπικό προεόρτιο πανηγυριού. Αλλά κι αυτό προσωπική υπόθεση είναι.
Το βιβλίο του Δημήτρη Αλικάκου «Λύτρωση – Περί του Αγίου Φωτός» με μαρτυρίες «εκ των έσω», έφερε μία μίνι επανάσταση στον κόσμο των πιστών και των άπιστων, ισχυροποίησε τη θέση όσων θεωρούν μπούρδες τα περί θαυμάτων και φιλοξενήθηκε στα social media ως ένα φρέσκο, λαχταριστό πεδίο διχασμού, από αυτούς που τρέφουν τα σωθικά μας.
Την αποκάλυψη ότι το «Άγιο Φως» ανάβει με αναπτήρα (με τον καθαγιασμό της φυσικής φωτιάς που λαμβάνεται από την άσβεστη κανδήλα εντός του Παναγιού Τάφου) πολλοί την υποδέχτηκαν με δάφνες του στυλ «Είδαμε το φως το αληθινό», σαν την αλήθεια από αυτές που χρειάζεται ο κόσμος ο οποίος πιστεύει τυφλά, σχεδόν σκοταδιστικά. Άλλοι, οι αντιφρονούντες, την υποδέχτηκαν με μισαλλοδοξία, σαν φλόγα προβοκάτσιας και κάποιοι άλλοι, έκλεισαν σχεδόν φοβισμένοι τα αυτιά τους, αρνούμενοι να δεχτούν οτιδήποτε μπορεί να χαλάσει το περιτύλιγμα της θρησκοληψίας τους. Οι μεν σαν να μας άνοιξε τα μάτια, οι δε σαν στάχτη στα μάτια....
Η ουσία είναι μία...
Αδυνατώ να ΠΙΣΤΕΨΩ πως υπάρχει ακόμα κόσμος που ΠΙΣΤΕΥΕΙ ότι υπάρχει Χριστιανός Ορθόδοξος, ο οποίος, για να ΠΙΣΤΕΨΕΙ, πρέπει πρώτα να δει. Κι αυτή ήταν μία φράση που περιείχε τρεις φορές το ρήμα «πιστεύω» στην επίσης ετερόκλιτη μορφή του. Όπως επίσης αδυνατώ να πιστέψω ότι υπάρχει Χριστιανός Ορθόδοξος που περιμένει ακόμη τα θαύματα για να πιστέψει σε οτιδήποτε στη ζωή του, πολλώ δε στην ετερόκλιτη ερμηνεία μίας θρησκείας και κάθε συμβολισμού της.
Όσο κι αν το κόμμα στη φράση «Πίστευε και μη ερεύνα» είναι ακόμα μία προσωπική υπόθεση, χρειαζόμαστε βιβλία σαν του Δημήτρη Αλικάκου. Αλλά δεν νομίζω πως κανένα βιβλίο, καμία μαρτυρία είτε αυτή είναι του σκευοφύλακα του Παναγίου Τάφου, είτε κάποιου Αρχιεπισκόπου, είτε του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, είτε του Θεού του ίδιου, μπορεί να αλλάξει την ουσία που τρεμοπαίζει στη φλόγα του Αγίου Φωτός και κινδυνεύει να σβήσει υπό τις θυελλώδεις αντιδράσεις ενός τέτοιου ή κάθε τέτοιου βιβλίου.
Σε μία θρησκεία τόσων συμβολισμών (αλλά και συμβόλων), δεν είναι η παρθενογένεση, το θαυματουργό προϊόν, η ωμή αλήθεια της τσακμακόπετρας που ορίζουν τον τρόπο που ο καθένας ερμηνεύει τον συμβολισμό του Αγίου Φωτός. Δεν χρειάζονται φυσικές ή μεταφυσικές ερμηνείες για να υποδεχτείς ευλαβικά και να ερμηνεύσεις το Άγιο Φως, σε έναν ακόμη συμβολισμό, όχι απαιραίτητα της ίδιας της θρησκείας, αλλά του ίδιου του πιστού.
Όταν (και αν) το βράδυ ακούσεις το «Δεύτε λάβετε Φως», πριν σπρώξεις, τραβήξεις, ποδοπατήσεις για να ανάψεις το κερί σου, πριν προσφύγεις σε κοινά έθιμα (τύπου σταυρός με το κερί πάνω στην πόρτα), πριν βάλεις το χέρι σου για να προστατέψεις τη φλόγα του «ανεσπέρου φωτός», ή πριν το απαξιώσεις υποτιμητικά σαν ένα αποτυχημένο ταχυδακτυλουργικό show, προσπάθησε να δώσεις μία ερμηνεία σε αυτό που συμβολίζει. Σε εσένα. Είπαμε, προσωπική υπόθεση.
Ίσως εκεί να κρύβεται η ουσία...
