Ήρθε η Μεγάλη Εβδομάδα, η Εβδομάδα των Παθών και έρχεται η κορύφωση του Θείου Δράματος. Μυστικός Δείπνος, Γολγοθάς, Σταύρωση, Ανάσταση και για τους πιστούς είναι η «σκληρή» εβδομάδα της νηστείας, της προσευχής, της Εκκλησίας, ο Επιτάφιος, η Αναστάσιμη Λειτουργία. Για κάποιους που νηστεύουν όλη τη Σαρακοστή, είναι και το τέλος μιας «διαδρομής» κατά την οποία καθάρισαν το σώμα και το πνεύμα τους και ετοιμάζονται να υποδεχθούν την Ανάσταση του Θεανθρώπου. Καλά ως εδώ; Πολύ καλά και πάμε παρακάτω.
Δεν ξέρω πόσοι νήστεψαν κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής και δεν είναι αυτό το θέμα εδώ που τα λέμε. Διότι η διαδικασία της νηστείας, δεν είναι κάτι που γίνεται μόνο του και «καθαρίζεις» με τον Ύψιστο, είτε γίνεται για 40 ημέρες, είτε μόνο τη Μεγάλη Εβδομάδα. Τι εννοώ; Ότι πολύ απλά η «νηστεία» δεν έχει να κάνει μόνο με το τι τρώμε, αλλά και με το πόσο «νηστίσιμα» ζούμε - με άλλα λόγια το να νηστεύεις αλλά το βράδυ να πηγαίνεις στις κλαμπάρες και να κατεβάζεις τις βότκες σαν νεράκι, δεν συνάδει ακριβώς με το κατανυκτικό πνεύμα των ημερών. Ούτε να πηγαίνεις στο γήπεδο και να πανηγυρίζεις το πρωτάθλημα της ΠΑΟΚάρας ή στο γήπεδο γενικά και να ρίχνεις νηστίσιμα μπινελίκια στον διαιτητή ή τη μάνα του αντίπαλου τερματοφύλακα. Και φυσικά δεν υπάρχει τίποτα κατανυκτικό στο να παίζεις σαρακοστιανές φάπες με αντίπαλους οπαδούς ή να τσουγκρίζεις το κεφάλι σου με αυτό των αστυνομικών.
Στο πλαίσιο της «νηστείας και προσευχής» φαντάζομαι δεν περιλαμβάνεται το σεξ κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής, πόσω μάλλον τη Μεγάλη Εβδομάδα, αλλά το χέρι μου στη φωτιά εγώ δεν το βάζω σχετικά με το κατά πόσον οι πιστοί αποφεύγουν τις «σαρκικές απολαύσεις» τις Άγιες τούτες μέρες - κρίνοντας μάλιστα από τα βογγητά που ακούω από τον ακάλυπτο της πολυκατοικίας μου, καταλήγω στο συμπέρασμα πως είτε κάποιοι βογγάνε από τη νηστεία, είτε του δίνουν και καταλαβαίνει… Και μπορεί να πηγαίνουμε ταπεινά να προσκυνήσουμε τον Επιτάφιο και να ακολουθούμε την περιφορά του, αλλά για πολλούς είναι μια καλή αφορμή να πάμε μετά με τους φίλους ή την οικογένειά μας για καλαμαράκια, πατατούλες και άλλα νηστίσιμα. Για το Μεγάλο Σάββατο, δεν χρειάζεται να πούμε και πολλά: οι περισσότεροι πάμε στην εκκλησία 11.50 - 11.55, ίσα - ίσα για να πάρουμε το Άγιο Φως, να φιληθούμε στα γρήγορα μόλις ακουστεί το «Χριστός Ανέστη», να πούμε τα «Αληθώς» μας και να φύγουμε με έκρηξη Ουσέιν Μπολτ για το σπίτι, για να φάμε τη μαγειρίτσα, απαραίτητη για να στρώσει το ταλαιπωρημένο μας στομάχι μετά από ημέρες σκληρής νηστείαΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ. Και μετά μπουζούκια.
Τα ίδια και στο δρόμο: νηστίσιμα μπινελίκια για μια θέση πάρκινγκ ή για κάποιον που έκανε σφήνα μπροστά μας, κατάνυξη και «προσευχές» αν πέσουμε σε κίνηση, ωραιότατες «θρησκευτικές διακοπές» στη Μύκονο, τη «Μέκκα της Χριστιανοσύνης» και τα άλλα νησιά. Αν ο καιρός είναι μάλιστα καλός τη Μεγάλη Εβδομάδα - και ειδικά την Κυριακή του Πάσχα που θέλουμε να ψήσουμε - τότε και η διάθεσή μας είναι στα «όπα της», αν πάλι έχει βροχές και κρύο, είμαστε σε mood Μεγάλης Εβδομάδας - όχι όμως λόγω πίστης, αλλά διότι δεν μπορούμε να κάνουμε τις βόλτες μας.
Ο Έλληνας «πιστός», είναι άλλωστε μια ειδική περίπτωση, όπως είναι γενικώς ο Έλληνας.
