Τους βλέπεις να καταφθάνουν. Έχεις καταλάβει ποιοι είναι από την πρώτη στιγμή που θα κάνουν την εμφάνιση τους. Είναι αυτοί που μπαίνουν μέσα στην εκκλησία και ξεκινούν να μιλάνε λες και μπαίνουν να βρουν τις θέσεις τους στο σινεμά. Αυτοί που αρχίζουν και στοιβάζονται στην ουρά λες και θέλουν να τους τσεκάρει τα βιβλία η εφορία. Είναι η μόνιμη σκηνή, που θα δεις σε κάποια μεγάλη εκκλησία της Ελλάδας ένα Μεγάλο Σάββατο το πρωί, όπου έχει γίνει η πρώτη Ανάσταση.
Πες ό,τι θέλεις για τους παππάδες αλλά σε αυτό έχουν δίκιο. «Η Θεία Λειτουργία γίνεται με κατάνυξη όχι με σπρωξιές». Είμαι της άποψης ότι ο καθένας μπορεί να πιστεύει ό,τι θέλει, όσο θέλει και για όσο θέλει. Αν ωστόσο είναι να κάνουμε κάτι, ας το κάνουμε σωστά και όχι εις βάρος της οποιασδήποτε θρησκείας ή των ανθρώπων που την απαρτίζουν. Δεν υπήρξα ποτέ από εκείνους που συχνάζουν σε μία εκκλησία. Οι λόγοι είναι προσωπικοί. Όμως πηγαίνω την Μεγάλη Εβδομάδα. Ασχέτως τα μυστήρια και τις ακολουθίες που λαμβάνουν χώρα, από την στιγμή που βρίσκομαι εκεί οφείλω να ακολουθώ και εγώ τους άτυπους νόμους. Δεν πηγαίνω ντυμένος σαν λέτσος. Δεν μιλάω. Δεν παίζω στο κινητό μου. Προσπαθώ να βρω μέσα σε όσα ακούγονται ένα κομμάτι του εαυτού μου και να επανεκτιμήσω κάποιες καταστάσεις στο ποιος είμαι και ποιος θα ήθελα να είμαι. Είναι όμως και αυτό προσωπικό.Όπως παντού έτσι και εκεί κοιτάζω να είμαι κόσμιος. Κόσμιος σημαίνει να μην προκαλείς, να μην μιλάς, να μην χαζεύεις στο κινητό σου και να μην λες ανέκδοτα με τον διπλανό επειδή βαριέσαι. Αν βαριέσαι δεν πας. Δεν έχει να κάνει με το πόσο θρησκόληπτος είσαι ή όχι. Έχει να κάνει με τον δέοντα σεβασμό. Και αυτόν τον σεβασμό, οι άνθρωποι που δεν βρίσκονται κάθε μέρα στην εκκλησία, τείνουν να τον δείχνουν περισσότερο.
Ας επιστρέψουμε όμως στο αρχικό κομμάτι Η θρησκεία μας μαθαίνει ότι η Μετάληψη είναι ένα ιερό μυστήριο. Είναι το κομμάτι της πίστης που σε κάνει ένα με τον Θεό. Δεν ξέρω πόσοι το πιστεύουν και πόσοι το κάνουν απλά από συνήθεια, αλλά κουράζομαι κάθε χρόνο να βλέπω την ίδια σκηνή: ανθρώπους να τσακώνονται στην ουρά για να μεταλάβουν. Γιατί ο ένας μπήκε μπροστά, γιατί ο άλλος ήρθε από τα πλάγια. Γιατί πρέπει να προχωρήσει η κυρία με το παιδάκι ή γιατί πρέπει να πάρει προτεραιότητα ο ηλικιωμένος. Ακόμα και σε εκείνη την στιγμή που καλείσαι να αφήσεις πίσω σου τις μικροπρέπειες, αποφασίζεις να ενεργείς με την ίδια στενόμυαλη αντίληψη που το κάνεις καθημερινά στη ζωή σου. Και τι έγινε που μπήκε κάποιος μπροστά; Τι έγινε που κάποιος ένιωσε ότι τον «προσπέρασες»; Δεν βρίσκεσαι σε κάποια εκπομπή με debate έχοντας ως στόχο να κερδίσεις την διαφωνία. Δεν είναι αυτός ο λόγος που ήσουν εκεί και δεν ήταν ποτέ αυτός.
Αν πραγματικά πιστεύεις αυτό που πιστεύεις, ότι εκείνη την στιγμή κερδίζεις μία ακόμη ευκαιρία για την ζωή σου και τον εαυτό σου, αφήνεις πίσω τις ασήμαντες διχόνοιες σαν και αυτές και προετοιμάζεσαι. Κάνεις τις σκέψεις που θα έπρεπε κάθε φορά να κάνεις είτε κοινωνείς είτε όχι. Είμαι καλός άνθρωπος; Φέρομαι με σεβασμό στους γύρω μου; Ή είμαι κάποιος ο οποίος αυτή την στιγμή κοροϊδεύει τον ίδιο του τον εαυτό με αποτέλεσμα να αμαυρώνει την μνήμη του Θεού που ήρθα να τιμήσω; Θέλω να πιστεύω πως έχουμε έναν μικρό Θεό μέσα μας. Κάτι από εκείνον. Είναι εκείνη η πλευρά που σε ωθεί να γίνεσαι καλύτερος στη ζωή σου. Αν κοιτούσαμε κάθε φορά να βγάζουμε αυτό το πρόσωπο στην επιφάνεια, τότε θα είχαμε έναν πραγματικά ικανοποιημένο συμπαντικό Θεό. Τον Θεό που έδωσε την εντολή «αγαπάτε αλλήλους» και που η καθαρή ψυχή, είχε εκατό φορές μεγαλύτερη σημασία από οποιαδήποτε συμμετοχή σε μυστήρια που τα κάνεις απλά επειδή είναι συνήθεια.
Οπότε φέτος, ας γίνει η διαφορά. Για εμάς και τους γύρω μας. Όσοι μεταλάβουν ας σκεφτούν δύο φορές ποιοι είναι και ποιοι θέλουν να γίνουν.
Στην πλάση του τέλειου εαυτού δεν υπάρχει χώρος για μικροπρέπειες.
