Έχουν περάσει περίπου 20 ημέρες από την ημέρα που ένα τραγούδι στο Youtube κατάφερε να σημειώσει περισσότερα από 15,6 εκατομμύρια views. Ποιο είναι αυτό; Το «Mama ?» του Sin Boy. Και είναι trap.
Είναι ένα είδος μουσικής που ξεκίνησε από τον αμερικανικό νότο και συνδυάζει προφανώς την rap με πιο σκληρό ήχο στο background. Με πιο δυσοίωνες μελωδίες ενώ οι στίχοι παραμένουν στο περίπου στην ίδια θεματολογία. Αλητεία, ναρκωτικά, όπλα ενώ οι trapers ζουν στη χλιδή και το δείχνουν, σε αντίθεση με την old school rap, βλέπε Cypress Hill ή Wu Tang, που έμεναν στον δρόμο γιατί έτσι ήταν το lifestyle τους. «Βασιλιάδες» θεωρούνται οι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΙ Migos. Επίσης τα trap houses, από τα οποία έχει πάρει την κουλτούρα της η trap, ήταν τα σπίτια στα οποία γίνονταν οι κατά τι παράνομες συναλλαγές. Με δυο λόγια, ποτέ και κανείς δεν ήξερε το πως θα εξελιχθεί μια επίσκεψη σε ένα τέτοιο μέρος. Πόσοι θα μπουν και πόσοι θα βγουν.
Αυτή είναι η trap λοιπόν και το «Mama?» που έδωσε την αφορμή είναι αυτό:
Μια βόλτα στα σχόλια και στα social media βγάζει χολή. Αγνή χολή. Αγνή ελληνική χολή. Σχόλια υποτιμητικά για τους τραγουδιστές, για όσους ακούν αυτά τα τραγούδια, για, για, για...
Έχω ένα ελάττωμα. Ένα από τα πολλά βασικά. Ακούω ΤΑ ΠΑΝΤΑ στη μουσική. Κάθε είδος. Στο αυτοκίνητό μου θα βρεις μέσα στα usb λαϊκά, trap, rap, metal, pop, rock, indie. Ο,ΤΙ ΘΕΣ. Γιατί όλα είναι ΜΟΥΣΙΚΗ.
Κάποια στιγμή λοιπόν, το trap ήρθε στην Ελλάδα, με στίχους ανορθόδοξους που ξενίζουν. Προφανώς και οι trappers δεν έχουν τα λεφτά που τραγουδάνε. Προφανώς και δεν έχουν shooters. Αλλά για μισό λεπτό... Ποιο τραγούδι λέει την αλήθεια;
Και πριν τα 33 μου έχω μάθει να ξεχωρίζω τι θέλω να ακούσω και πότε. Ποιον ενοχλεί ο Sin Boy; Ο Snik; Ο Light; Ζήτησε κάποιος να ακούσεις το τραγούδι του; Μήπως έβγαλε κάποιο μανιφέστο; Ερωτήσεις κάνω, που οι απαντήσεις τους είναι προφανείς αλλά το hate που «τρώνε» τα τραγούδια ειλικρινά δεν μπορώ να το καταλάβω.
Η πλάκα είναι (κάτω από την Ακρόπολη;) πως οι ίδιοι άνθρωποι θα σε κράξουν είτε αν ακούς Καρρά, είτε αν ακούς Μέλισσες, είτε Μαρία Φαραντούρη, είτε Μπετόβεν. Ο Έλληνας στην μουσική έχει ένα κουσούρι: ΑΝ ΔΕΝ ΑΚΟΥΣ Ο,ΤΙ ΑΥΤΟΣ ΣΕ ΚΡΑΖΕΙ. ΔΕΝ ΤΟ ΔΕΧΕΤΑΙ. Ή ακούς ό,τι και αυτός ή είσαι υποανάπτικτος υποκουλτούρας trash. Όλα. Σε. Ένα.
Τι και αν είναι οι ακροατές αυτής της μουσικής 15 χρονών; Εμείς θυμάστε τι ακούγαμε στα 12; Τα «Ημισκούμπρια» ήταν σε κάθε σπίτι. Πιο μετά κασσέτες των ΖΝ, με στίχους σοκαριστικούς για την ελληνική κοινωνία. Η μουσική εξελίσσεται. Τι να κάνουμε τώρα; Όπως έφτασαν τα χιπ χοπ σε εμάς, έτσι έφτασε και η trap στους σημερινούς πιτσιρικάδες.
Αντί να αντιμετωπιστεί ένα νέο μουσικό ρεύμα σαν μια αλλαγή ανανέωσης σε μια απολιθωμένη μουσική ελληνική σκηνή, εμείς είμαστε έτοιμοι με πυρσούς να «κάψουμε» εκείνους που είναι διαφορετικοί στα αυτιά μας από όσα είχαμε συνηθίσει.
Ξέχασαν οι χεβιμεταλλάδες πως τους αντιμετώπιζαν στα 90's; Οι ravers; Ακόμη περισσότερο, στα 70's το «νέο κύμα»;
Η μουσική είναι μουσική είτε πας στο πανηγύρι στον Ορχομενό, είτε πηγαίνεις στην Εθνική Λυρική Σκηνή. Αν δεν μπορείς να την ακούσεις, απλά άκου κάτι διαφορετικό που ταιριάζει στην ψυχοσύνθεσή σου. Μην κουνάς όμως το δάχτυλο σε όποιον δεν σου αρέσει.
Γιατί κάποια στιγμή θα το κάνουν και σε σένα και θα αντιδράσεις.
ΥΓ: Δεν θα πω για τον ΑΣΤΕΙΟ όρο «έντεχνη» μουσική. Όλες οι μουσικές είναι ΤΕΧΝΗ. Η συγκεκριμένη μουσική σκηνή έχει πιο «ψαγμένους» στίχους που είναι ακατανόητοι και ασύνδετοι μεταξύ τους. Ξέρετε τι κάνω, αν πέσω σε κάποιο τέτοιο κομμάτι στο ραδιόφωνο; Αλλάζω σταθμό. Δεν γράφω κάτω από τον Χαρούλη στο Youtube αναθέματα!
ΥΓ 1:Το «Gigi» του Sin Boy έχει φτάσει 30 εκατομμύρια views. Το «Medusa» του Snik, 15 εκατομμύρια. Το «Όλα τα chains» του Light, 9 εκατομμύρια views. Στο σχολείο μου έμαθαν πως οι αριθμοί λένε ΠΑΝΤΑ την αλήθεια.
