Από την στιγμή που ξεκίνησε η δική για τη δολοφονία του Βαγγέλη Γιακουμάκη και η τηλεόραση έδειξε τα πρώτα πλάνα, η εικόνα του πατέρα του Βαγγέλη, του Αντρέα Γιακουμάκη, δεν λέει να φύγει από το μυαλό μου. Κι είναι μια εικόνα που όσο το σκέφτομαι και όσο προσπαθώ να έρθω στη θέση του συγκεκριμένου ανθρώπου, τόσο ο σεβασμός μου προς το πρόσωπο του μεγαλώνει. Για χίλιους και έναν λόγους. Ο κυριότερος είναι το κουράγιο του, όχι να αντιμετωπίσει τους κατηγορούμενους για τον χαμό του γιου του, αλλά να στέκεται με τέτοια ψυχραιμία απέναντι τους. Να ακούει όλα αυτά τα μαρτυρικά που ζούσε ο Βαγγέλης στα χέρια τους και να παραμένει ψύχραιμος. Να θωρεί στα μάτια τους βασανιστές του Βαγγέλη και να μην αντιδρά.
Να ακούει ότι έριχναν στο γιο του βραστό νερό, τον κλωτσούσαν και τον έκλειναν στην ντουλάπα για να κάνει το τζουκμπόξ και να διατηρεί την ψυχραιμία του. Να λέει απλά «δεν είσαι άντρας», σε όποιον προσπαθεί να «θολώσει» την υπόθεση, να διαστρεβλώσει τα γεγονότα ή να κρύψει την αλήθεια. Σε όποιον δηλαδή δεν θέλει να ανακουφιστεί η ψυχή του Βαγγέλη, έστω μετά θάνατον. Σε όποιον θέλει να βασανίζει αυτό το παιδί ακόμη και τώρα.
Ο Αντρέας Γιακουμάκης, παρότι έχασε το ίδιο του το παιδί, μοιάζει αποφασισμένος να μην παρεκκλίνει των αρχών του. Να συνεχίσει να πορεύεται στο δρόμο που έχει χαράξει. Να συμπεριφέρεται όπως ακριβώς μεγάλωσε τον Βαγγέλη. Κι ας ήξερε ότι έτσι ίσως να τον έστελνε σαν πρόβατο μέσα στους λύκους. Για τον πατέρα του Βαγγέλη, το ζητούμενο δεν είναι να απλά να τιμωρηθούν οι «λύκοι» αλλά να προστατευτούν τα επόμενα «πρόβατα». Παιδιά σαν τον Βαγγέλη.
Στην Κρήτη όπου η βεντέτα καρποφορεί περισσότερο και από την ελιά, «δικαιοσύνη» για κάποιους θα ήταν ο Αντρέας Γιακουμάκης να γίνει νέος Παπαδόσηφος. Δεν είμαι υποκριτής. Το σκέφτηκα κι εγώ. Ως πατέρας δύο παιδιών. Δεν ξέρω όμως, πραγματικά, τι θέλει μεγαλύτερο κουράγιο. Να πάρεις το Νόμο στα χέρια σου και να τιμωρήσεις τους φονιάδες ή αυτό που κάνει ο πατέρας του Βαγγέλη;
Ποιος ξέρει… Ο κυρ-Αντρέας έχει κάνει την επιλογή του. Τιμά τη μνήμη του γιου του, βιώνει το πένθος του φορώντας το κεφαλομάντηλο του. Δεν νοιάζεται πια πώς δείχνει στον έξω κόσμο. Τόνε νοιάζει μονάχα το μέσα του. Αυτός ο καημός που έχασε τον γιο του από κάποιους που περνιούνται για λεβέντες. Από κάποιους που κλωτσούσαν ένα παιδί με τα στιβάνια. Που δεν αξίζουν να λέγονται ούτε Κρητικοί, ούτε άντρες.
Κυρ-Αντρέα σε σέβομαι και σε τιμώ. Θα έλεγα και θα έπραττα το ίδιο ότι και αν έκανες… Θαρρώ όμως πως ο δικός σου δρόμος είναι ο δυσκολότερος.
