Ο καχύποπτος, ο προκατειλημμένος, ακόμα κι εδώ θα βρει «ψαχνό» για να δαγκώσει. Γιατί, σου λέει ο γάτος ο Έλληνας «γιατί να βιντεοσκοπήσουν την πορεία τους μέσα από το περιπολικό; Για να την ανεβάσουν στα γιουτιούμπ; Για να παριστάνουν τους ήρωες;».
Αν έχεις έμφυτη κλίση στην κακοπροαίρετη κριτική και τάση στο τσουβάλιασμα, μπορείς ακόμα και εδώ να βρεις κάτι μεμπτό για να ρίξεις μερικές σταγόνες δηλητήριο. Η αλήθεια είναι ότι και σε εμένα έκανε εντύπωση η λήψη από τη θέση του συνοδηγού, που στο κάτω-κάτω σίγουρα απέτρεπε την εξ ολοκλήρου εστίαση στον δρόμο και τις κατευθυντήριες όπως ορίζει ο ρόλος του συνοδηγού, πολλώ δε του Αστυνομικού συνοδηγού, εν ώρα υπηρεσίας.
Από την άλλη, λες, τόσα και τόσα βίντεο έχουν τραβηχτεί και δημοσιοποιηθεί, τόσες και τόσες λήψεις έχουν βγει στον αέρα από στιγμές ωμής βίας, σφοδρών συγκρούσεων, επεισοδίων, τραυματισμών ή ακόμα και δολοφονιών. Γιατί να μην προβάλλουμε και την αισιόδοξη πλευρά; Οκ, δεν πουλάει, δεν ιντριγκάρει, δεν σπείρει διχόνοια, δεν δημιουργεί στρατόπεδα, αλλά σε κάποιους από εμάς αρέσει.
Για όσους δεν έχουν καταλάβει σε τι αναφέρονται οι παραπάνω γραμμές, πρόκειται για αυτό εδώ το όμορφο περιστατικό που περισσότερο με όαση μοιάζει:
Οι γονείς του 11χρονου εμπύρετου αγοριού, βλέποντας το παιδί τους να έχει σπασμούς, έκαναν το αυτονόητο: Να το μεταφέρουν στο νοσοκομείο. Βλέποντας, όμως, μέσα από το ταξί την κυκλοφοριακή συμφόρηση, ζήτησαν απεγνωσμένη βοήθεια της Αστυνομίας για να τους ανοίξει τον δρόμο.
Όπως οι γονείς έκαναν το αυτονόητο για το καλό του παιδιού τους, έτσι και οι αστυνομικοί έκαναν το αυτονόητο για το καλό του Έλληνα πολίτη.
Το θέμα, όμως, και το αισιόδοξο της μικρής αυτής ιστορίας, από αυτές που μόνο λίγο καιρό κρατούν και ξανά προς τη μισανθρωπιά τραβούν, δεν είναι το... αυτονόητο.
Δεν είναι ότι οι αστυνομικοί αυτοί «έκαναν απλά τη δουλειά τους» όπως σωρηδόν και ποικιλοτρόπως γράφτηκε στα σοσιαλμιντιακά σχόλια σε ένα ακόμα πεδίο μάχης. Ήταν η θέρμη με την οποία την έκαναν.
Έχουμε δει δυνάμεις της αστυνομίας (όποιες κι αν είναι αυτές), να κάνουν με θέρμη τη δουλειά τους χωρίς να χρειάζεται: Να χτυπούν τυφλά σε πορείες, να επιδίδονται σε άνευ ουσίας μάχες με ταμπουρωμένους σε Πανεπιστήμια μπαχαλάκηδες, να «πρωταγωνιστούν» σε μεμονωμένα περιστατικά βίας, ρατσισμού, διαφθοράς και άλλα τέτοια που στη συνείδηση του πολίτη, τους έχουν εδραιώσει όλα αυτά τα χρόνια ως «Μπάτσους».
Και το ερώτημα που προκύπτει σε όλα (ή σε κάποια από) τα παραπάνω περιστατικά δεν είναι γιατί κάνουν τη δουλειά τους, αλλά γιατί την κάνουν με τέτοια θέρμη;
Αυτή τη θέρμη που, με επιδειξιομανία έχουμε δει σε τόσα και τόσα θλιβερά περιστατικά, την είδαμε επιτέλους και σε μία αποστολή για το καλό του Έλληνα πολίτη. Σε μία επίδειξη αστυνομικής δύναμης, όχι σωματικής, αλλά θεσμικής, τέτοιας, που να μπορεί να επιβληθεί στο χάος της Αθήνας για να σώσει μία ζωή. Σε μία απόδειξη ότι η Αστυνομία έχει και Αστυνομικούς. Όχι μόνο «μπάτσους»....
