Σχεδόν κάθε εβδομάδα σκάει ένα νέο βιντεάκι από τον "Αδύναμο Κρίκο" που παρουσιάζει στην Κύπρο ο Τάσος Τρύφωνος. Και αρκετοί Κύπριοι αδελφοί ομολογουμένως έχουν κάποιες σημαντικές δυσκολίες ακόμα και σε πράγματα που φαντάζουν εύκολα, σε σημείο που να αναρωτιέσαι μπας και το κάνουν επίτηδες... Μια στο τόσο βγαίνει και κανένα βιντεάκι από το "Ρουκ-Ζουκ" με αντίστοιχης ποιότητας κοτσάνες - αν και εκεί υπάρχει η δικαιολογία ότι πιέζονται από το χρόνο και τις λέξεις που πρέπει να αποφύγουν. Τα ίδια πάνω κάτω συμβαίνουν στον "Τροχό της Τύχης", στο "Still Standing", σχεδόν όπου υπάρχει τηλε-παιχνίδι και όπου υπάρχει ερώτηση που ζητάει απάντηση. Σαν να βλέπουμε έναν πανελλήνιο και παν-κύπριο "Τηλε-Κύβο", όπου "αυθόρμητοι και εξαιρετικά τυχεροί τηλεθεατές κατάφεραν να βγάλουν γραμμή", αλλά "δεν κατάφεραν να βρουν τη λέξη" κι έτσι το ποσό μεγαλώνει για τον επόμενο "τυχερό" που θα "πιάσει γραμμή"...
Ακόμα και τα reality επιβίωσης και οι διαγωνισμοί μόδας και μαγειρικής είναι γεμάτοι από κοτσάνες, "δολοφονία" της ελληνικής γλώσσας και μια απέραντη ασχετοσύνη, που προσπαθεί να γίνει χαριτωμενιά πίσω από ένα πλατύ και κάπως απολογητικό χαμόγελο. "Ααααα, δεν το ήξερα ούτε αυτό", λέει ένας υποψήφιος Master Chef, που κατάφερε να αναγνωρίσει 1 (ολογράφως: ΕΝΑ) ψάρι από τα 15 που είχε μπροστά του. Να φας από τα χεράκια του ψάρι, να μην προλάβεις να φτάσεις στα επείγοντα..."Ααααα, δεν ξέρω κανέναν στις φωτογραφίες", λέει η κοπέλα που βγήκε από το πρώτο "Power of Love" και "σπουδάζει τηλεπαρουσίαση", αλλά μόνο την Πάολα αναγνώρισε ανάμεσα σε 10 πρόσωπα που της έδειξαν. Να μιλήσω για τα παιδιά σε διάφορα τηλεοπτικά πάνελ; Ας μην μιλήσω. Να μιλήσω για κοτζάμ παρουσιαστές εκπομπών που έχουν λεξιλόγιο που περιλαμβάνει με το ζόρι 200 λέξεις;
Γεμίσαμε κορίτσια και αγόρια που θέλουν να γίνουν διάσημα, να κάνουν καριέρα, να βγάλουν λεφτά, να γίνουν επιτυχημένοι, αλλά δεν έχουν ούτε τις βασικές γνώσεις ιστορίας, πολιτικής, γεωγραφίας ή έστω των βασικών κανόνων της ελληνικής γλώσσας. Όλο τους το βάρος έπεσε στην εμφάνιση ή στο πώς θα συμπληρώσουν σωστά την αίτηση για να βγουν στην τηλεόραση - και μετά βλέπουμε. Τι ακριβώς βλέπουμε; Κοτσάνες βλέπουμε. Βιντεάκια που κάποτε μπορεί να ήταν διασκεδαστικά, διότι ήταν η μειοψηφία, ένα από δω κι άλλο ένα από κει, αλλά πλέον είναι ο κανόνας.
Εμένα προσωπικά έχουν πάψει να με διασκεδάζουν. Δεν γελάω, ούτε χαμογελάω με την ασχετοσύνη, την αμορφωσιά και την αγραμματοσύνη που πλημμύρισε την ελληνική (και κυπριακή) τηλεόραση. Τσαντίζομαι ώρες - ώρες, με πιάνει "ετεροντροπή" όταν πασχίζουν να βάλουν πέντε λέξεις σε μια σειρά και δεν τα καταφέρνουν, όταν προσπαθούν να κάνουν τους σπουδαίους χρησιμοποιώντας "φαντεζί" λέξεις, που δεν ξέρουν ούτε πώς κλίνονται, καμιά φορά ούτε ακριβώς πώς προφέρονται. Στενοχωριέμαι που η κοτσάνα έχει γίνει εσχάτως ένα από τα "Εθνικά μας Σπορ" και αναρωτιέμαι αν οι άνθρωποι που τα βλέπουν όλα αυτά στην τηλεόραση, περνάνε καλά και γελάνε διότι τα ραντάρ τους δεν εντοπίζουν καν το "μαργαριτάρι", ή νιώθουν ανακουφισμένα, στη λογική του "μια χαρά είμαστε κι εμείς και τα παιδιά μας, είδες που υπάρχουν και χειρότερα;" Πόσο χειρότερα όμως να αντέξει κανείς;
