Κάθε φορά που προκύπτουν ειδήσεις, όπως αυτή με τον πατέρα που σκότωσε τον 4χρονο γιο του και μετά αυτοκτόνησε, βυθίζομαι σε έναν ωκεανό συναισθημάτων. Η θλίψη είναι το πρώτο. Η οργή είναι το δεύτερο. Και ο… πανικός το τρίτο. Τα δύο πρώτα, θαρρώ πως δεν χωρούν πολλές εξηγήσεις. Είναι αυτονόητα. Το τρίτο πηγάζει από τη μικρή μου κόρη, την Έλενα. Τρέμω τις ερωτήσεις της. Βλέπεις, ο σοφός μπαμπάς πρέπει να έχει για όλα απαντήσεις.
Και τι να πεις για αυτόν έναν τύπο που πήρε τη ζωή του παιδιού του; Ή την προηγούμενη φορά, για την γυναίκα που έριξε το παιδί της από το μπαλκόνι και μετά φούνταρε κι αυτή; Πώς να εξηγήσεις τα παιχνίδια του μυαλό σε ένα δεκάχρονο κορίτσι; Πώς να της δώσεις να καταλάβει ότι υπάρχουν γονείς που δεν θα δώσουν τη ζωή τους για το παιδί τους αλλά θα του την πάρουν; Και πώς να το δικαιολογήσεις επαρκώς, ώστε να καταλάβει τα πώς και τα γιατί… Να καταλάβει ότι πολλές φορές η αγάπη που γέννησε ένα παιδί, μπορεί να γίνει μίσος που θα το σκοτώσει. Να καταλάβει ότι ο μπαμπάς που λάτρεψε τη μαμά και τούμπαλιν, που ζούσαν ο ένας για τον άλλον, τώρα μισιούνται θανάσιμα και προσπαθούν να εκδικηθούν, o μεν τον δε μέσω του παιδιού τους. Να καταλάβει ότι στη ζωή το μόνο δεδομένο είναι η γέννηση και ο θάνατος. Τίποτα άλλο.
Κι αν καταλάβει, άραγε, στα μόλις δέκα χρόνια της, θα είναι για καλό; Αν της δώσω άραγε τις πιο αληθινές, τις πλέον πειστικές, τις πιο κατάλληλες απαντήσεις, θα της έχω κάνει καλό ή κακό; Αν καταφέρω να βρω κάτι να πω για τον τύπο που πυροβόλησε με καραμπίνα τον γιο του ή την άλλη που πέταξε από το μπαλκόνι το παιδί της, η Έλενα θα γίνει σοφότερη; Κι αν για κάθε απόπειρα απάντησης, προκύψουν και άλλα «γιατί;» που θα βρω αντίστοιχα «επειδή», όταν κι εγώ ο ίδιος απλά… παγώνω με αυτά που ακούω;
Πώς να εξηγήσεις στην Έλενα ότι τα μόνα «ζώα» που σκοτώνουν τα παιδιά τους είναι οι άνθρωποι; Πώς να της εξηγήσεις ότι δεν σκοτώνεις το «εγώ» σου για το παιδί σου αλλά το παιδί σου για το «εγώ» σου;
Ευτυχώς, η Έλενα αυτή τη φορά δεν ρώτησε τίποτα… Μού είπε μόνο «Μπαμπά, το άκουσες αυτό;», αρκέστηκε στο καταφατικό νεύμα μου και συνέχισε να ζωγραφίζει… Μάλλον είναι ήδη σοφότερη από μένα. Στα δέκα της χρόνια.
Γιατί, καταλαβαίνει πότε να μην ρωτά.
