Η Πρωταπριλιά στην Ελλάδα θυμίζει Τσικνοπέμπτη: όπως ακριβώς την Τσικνοπέμπτη πέφτουμε με τα μούτρα στα κρεατικά σαν να μην υπάρχει αύριο, σαν να έχουμε να φάμε κρέας κανένα δίμηνο, έτσι και την Πρωταπριλιά συνηθίζουμε να λέμε «ένα ψεματάκι για το καλό», λες και τον υπόλοιπο χρόνο έχουμε υπογράψει συμβόλαιο με την αλήθεια. Και κάπως έτσι, «για να τηρήσουμε το έθιμο», διαβάζουμε στα σάιτ ένα ευφάνταστο ψέμα, λέμε ο ένας στον άλλο, ακούμε στα δελτία ειδήσεων και χασκογελάμε «ε βρε τους σατανάδες τι σκέφτηκαν πάλι». Εννοείται φυσικά ότι εμείς δεν τσιμπήσαμε σε κανένα ψέμα και τα είχαμε καταλάβει όλα, αλλά από ευγένεια γουρλώσαμε τα μάτια και φωνάξαμε «ΛΕΓΕ ΡΕ! ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΩΡΑ;»
Από μικρά παιδιά άλλωστε είμαστε γαλουχημένοι στο ψέμα, αλλά «είναι αθώο ψέμα» οπότε έχει ελαφρυντικά: από το «φάε το φαγητό σου γιατί θα σε δώσω στον γύφτο», ξεκινάει η Πρωταπριλιά μιας ολόκληρης ζωής. Και όλα τα υπόλοιπα που λέμε στα παιδιά μας ή ακούσαμε από τους γονείς μας, από τη Νεράιδα του Δοντιού μέχρι τους Καλλικάντζαρους είναι βασισμένα στο ψέμα - εξαιρείται ο Άγιος Βασίλης που υπάρχει και παραϋπάρχει και δεν σηκώνω κουβέντα επ' αυτού. Τη χαρά, τη γέννηση, το θάνατο, σχεδόν τα πάντα τα πασπαλίζουμε με ένα μικρό η μεγαλύτερο ψέμα, για να μην αναγκαστούμε να αντιμετωπίσουμε κατάματα την αλήθεια: πού να εξηγείς στο παιδί πώς γίνονται τα μωρά; Ας πούμε λοιπόν ότι τα έφερε ο πελαργός, θα του μιλήσουμε για το σεξ όταν μεγαλώσει. Πώς να περιγράψεις το θάνατο; Ας πούμε ότι αυτός που «έφυγε» πήγε ψηλά στον ουρανό και μας κοιτάζει από πάνω. Αν με ρωτάτε βέβαια πολύ καλά κάνουμε και προστατεύουμε τα παιδιά από τη σκληρή αλήθεια, σε μια ηλικία που δεν μπορούν να την κατανοήσουν ή μπορούν να τα τραυματίσουν ψυχικά - αλλά όπως και να το κάνουμε, δεν παύουμε να τους λέμε ψέματα.
Μεγαλώνοντας, το γαϊτανάκι του ψέματος συνεχίζεται: με ή χωρίς τη γονική συναίνεση, δεν πάμε σχολείο διότι «πόναγε η κοιλιά μας» και δεν διαβάσαμε «διότι είχαμε πυρετό». Κάνουμε κοπάνες και δεν το λέμε (το να μην λες την αλήθεια, ψέμα είναι υπό μια έννοια), πατώνουμε σε ένα διαγώνισμα και το «εξαφανίζουμε» ως νέοι Χουντίνι, λέμε ότι θα κοιμηθούμε σε έναν φίλο μας και αλητεύουμε μέχρι αργά, παίρνουμε στη ζούλα τη μηχανή του μεγάλου αδελφού και κάνουμε τους ανήξερους. Και όταν ξεκινάμε να έχουμε σχέση, πάλι το ψέμα είναι ο «καλύτερος φίλος μας στη ζωή», πολύ απλά διότι έτσι έχουμε μάθει. Κι όταν νιώθουμε ότι πρέπει να πούμε ψέματα, έχουμε το know-how να το αμπαλάρουμε σε ένα όμορφο κουτί, με ατάκες που μας έμαθε η ζωή: «κάποιες φορές είναι καλύτερο να πεις ένα ψέμα παρά τη σκληρή αλήθεια», «είπα ψέματα για να σε προστατεύσω και να μην πληγωθείς», «ήταν ένα ψέμα ανώδυνο», «έλα μωρέ, σιγά, όλοι λένε ψέματα».
Φυσικά και ισχύει η θεωρία του «ανώδυνου ψέματος» ή αυτού που λέμε για να μην πληγώσουμε τον άλλον ή την άλλην: είναι καλύτερο να της πεις ότι «δεν είσαι ο τύπος μου», παρά ότι γουστάρεις την κολλητή της. Ότι δεν μπορείς να δανείσεις λεφτά στο φίλο σου διότι είσαι άφραγκος, παρά να του πεις μέσα στα μούτρα του ότι δεν τον εμπιστεύεσαι ότι θα στα επιστρέψει. Ότι η γυναίκα σου αδυνάτισε, παρά να της πεις ότι δεν έχασε γραμμάριο - έχουν ξεκινήσει Παγκόσμιοι Πόλεμοι για πιο ασήμαντες αφορμές. Αλλά η ουσία παραμένει, το ψέμα το έχουμε στην άκρη της γλώσσας, είναι το πρώτο και βασικότερο όπλο στη φαρέτρα μας, είναι η πρώτη μας επιλογή, ο Πινόκιο και ο Βαρώνος Μυνχάουζεν είναι πρότυπά μας και φίλοι μας καλοί.
Και φυσικά κάποια στιγμή, έχουμε και ψηφίζουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν, η δουλειά των οποίων άλλωστε είναι να λένε ψέματα με το πιο πειστικό και αθώο ύφος. Η ειρωνεία είναι πως κατά βάθος υποψιαζόμαστε ή ξέρουμε ότι μας παραμυθιάζουν, αλλά τελικά έχουμε τόσο μεγάλη ανάγκη να παραμυθιαστούμε και να πιστέψουμε σε κάτι, ακόμα και σε ένα ψέμα, που τους χειροκροτάμε μέχρι να πονέσουν οι παλάμες μας, μέχρι κάποια στιγμή να «αγανακτήσουμε με τα ψέματα των πολιτικών» και να τους «μαυρίσουμε» στις επόμενες εκλογές; Παράλογο; Κανονικά ναι, αλλά ζούμε στη χώρα όπου κάθε μέρα της ζωής μας είναι Πρωταπριλιά, οπότε όλα έχουν μια λογική μέσα στον παραλογισμό τους.
