Εσύ έχεις στο σόι σου κανέναν υποψήφιο Ευρωβουλευτή, δημοτικό σύμβουλο, Δήμαρχο ή Νομάρχη ή είσαι κανένας τελευταίος; Στην παρέα σου; Στον ευρύτερο κοινωνικό σου περίγυρο; Στη δουλειά σου; Δεν μπορεί, όλο και κάποιον θα έχεις: χιλιάδες συνάνθρωποί μας, αντιλαμβανόμενοι το βάρος της ευθύνης, τις δύσκολες συγκυρίες και έχοντας στο μυαλό το καλό του τόπου, διεκδικούν την ψήφο σου.
Αθλητές, αθλητικογράφοι, δημοσιογράφοι, μοντέλα, σελέμπριτις και ανθυποσελέμπριτις, τραγουδιστές, τηλε-μαϊντανοί, νταλαβεριτζήδες κάθε είδους, δηλώνουν έτοιμοι να προσφέρουν στο Δήμο, στη Νομαρχία, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο – προσεχώς και στη Βουλή. Για την κονόμα; Όχι βέβαια… Για την προβολή; Ντροπή και που το σκεφτήκατε. Για το ψώνιο και τη ματαιοδοξία; Α πα πα! Για να μπορέσουν να ανοίξουν τους επαγγελματικούς τους ορίζοντες και να κάνουν μπίζνες; Ούτε κατά διάνοια. Είπαμε, η διάθεσή τους για προσφορά είναι άδολη, ανυστερόβουλη και ειλικρινής, οι προθέσεις τους αγνές, τα κίνητρά τους καθάρια. Όπως συμβαίνει πάντα στην Ελλάδα, τη χώρα όπου η «διαπλοκή» είναι άγνωστη λέξη, η «ρεμούλα» δεν υπάρχει σε κανένα λεξικό, όπως και το «ρουσφέτι», η «μίζα», η «διευκόλυνση», το «γρηγορόσημο», το «φακελάκι».
Και κάπως έτσι τα social media κατακλύζονται από χαρούμενους υποψήφιους που διεκδικούν την ψήφο μας, με χορηγούμενα ποστς (μην τυχόν και τους χάσουμε), με λαμπερά χαμόγελα και ωραία σλόγκαν που περιέχουν λέξεις όπως «Μαζί», «Καθαρά», «Δίπλα σου», «Πάμε» και προεκλογικές υποσχέσεις που τις έχουμε ακούσει μεν εκατοντάδες φορές, αλλά είναι πάντα πασπαλισμένες με αποφασιστικότητα: οι Δήμοι θα καθαρίσουν αυτή τη φορά, η Νομαρχία θα κάνει έργα που δεν έγιναν από τους προηγούμενους, οι δρόμοι θα θυμίζουν Γερμανία, θα πατάξουμε την εγκληματικότητα, θα ενταθεί η αστυνόμευση, θα γκρεμιστούν τα αυθαίρετα, θα δυναμώσουμε τη φωνή μας στις Βρυξέλλες, ξέρετε, τέτοια ωραία.
Και κάθεσαι και αναρωτιέσαι τι δουλειά έχουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι με την πολιτική κι αν είχαν ασχοληθεί ποτέ στα σοβαρά στο παρελθόν με τα προβλήματα του τόπου, αν είχαν ευαισθητοποιηθεί σε κάποιον τομέα της κοινωνικής ζωής ή απλά προσπαθούν να εξαργυρώσουν τη δημοφιλία τους ή την αναγνωρισιμότητά τους με μια θέση σε έναν Δήμο ή τη Νομαρχία ή την Ευρωβουλή. Και καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι οι περισσότεροι μάλλον δεν ξέρουν πού πάνε τα τέσσερα κι αν καταφέρουν να εκλεγούν θα εξακολουθήσουν να μην ξέρουν πού πάνε τα τέσσερα, αλλά θα έχουν αποκτήσει ένα κύρος, ένα στάτους, ένα διαφορετικό πρεστίζ που θα τους αναβαθμίσει στα μάτια των συμπολιτών μας.
«Τον έχω δει στην τηλεόραση αυτόν, καλός φαίνεται, θα τον ψηφίσω». Χρόνια γινόταν και γίνεται αυτό, η λογική είναι «να μπουν νέοι άνθρωποι στην πολιτική, άφθαρτοι, που δεν προέρχονται από πολιτικά τζάκια και δεν θεωρούν την πολιτική κληρονομικό χάρισμα». Πολύ σωστά όλα αυτά, αλλά μήπως πρέπει να υπάρχουν και μερικά κριτήρια που θα πρέπει να λάβουμε υπόψιν πριν τους ψηφίσουμε; Όπως για παράδειγμα, να μιλάνε καμιά ξένη γλώσσα αν είναι να πάνε για Ευρωβουλευτές; Να έχουν ενδιαφερθεί, ασχοληθεί και δραστηριοποιηθεί στο παρελθόν με θέματα τοπικής αυτοδιοίκησης, με προβλήματα στον τόπο που μένουν, να έχουν βοηθήσει συνανθρώπους τους που είχαν ανάγκη, να είχαν υψώσει το ανάστημα και την αναγνωρισιμότητά τους για να «ακουστεί» ένα θέμα στο τάδε χωριό ή τη δείνα κοινότητα που αλλιώς θα πέρναγε στα ψιλά; Να ξέρουν πέντε πράγματα γύρω από το αντικείμενο, ώστε να έχουμε λόγο να τους εμπιστευτούμε την ψήφο μας;
Ή δεν έχουν τελικά καμία σημασία όλα αυτά, γιατί μια που θα βγουν και μια μην τον είδατε τον Παναή;
