Να ξεκινήσουμε με μία αλήθεια; Ο δημοσιογραφικός κλάδος είναι αυτός που έχει πληγεί περισσότερο από την κρίση. Να πάμε σε μια δεύτερη; Καρφάκι δεν καίγεται στον κόσμο για αυτή την εξέλιξη. Να δώσουμε δώρο και μία τρίτη; Πολύ καλά κάνει και δεν του καίγεται καρφάκι. Οι λόγοι έχουν αναλυθεί πολλές φορές. Και η επανάληψη μπορεί να είναι μητέρα της μάθησης, αλλά η αδελφή της είναι η ανία.
Για να μην το κουράζουμε, τα κανόνια που έχουν βαρέσει από το 2010 και μετά στον Τύπο θα έκαναν το παρεάκι Πεκ-Κουίν-Παπά από τα «Κανόνια του Ναβαρόνε» να κοκκινίσει από ντροπή.
Ο ΔΟΛ θα ήταν το επόμενο. Όσο και αν ακούγεται κλισέ, ήταν από αυτές τις περιπτώσεις που λέμε too big to fail. Μια ιδέα να έχεις από τη μεταπολεμική ιστορία της χώρας καταλαβαίνεις ότι ο ΔΟΛ δεν είναι απλώς ένα εκδοτικό συγκρότημα –είναι αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτικής ιστορίας της χώρας, και αυτό δεν γράφεται μόνο με θετικό πρόσημο.
Όσο όμως και αν δεν θες να παραβλέψεις τον αμφιλεγόμενο -για να το πούμε ήπια- ρόλο του, οφείλεις να παραδεχτείς ότι σε μια αστική δημοκρατία τέτοια συγκροτήματα Τύπου είναι αυτά που κάνουν τα γρανάζια του κοινοβουλευτισμού να γυρνάνε. Είναι οι κολώνες του συστήματος. Αν τώρα έχουν πιάσει σκουριά οι τσιμεντόβεργες, τράβα βρες το μηχανικό. Αλλά επειδή πιο εύκολα βρίσκεις το Θεό, παρά μάστορα την ώρα που τον θες, βολέψου με ένα Μουλόπουλο να κάνει τα μερεμέτια.
Με άλλα λόγια, η θέση ακόμα και αυτού του ξεδοντιασμένου ΔΟΛ στο ελληνικό πολιτικό οικοσύστημα είναι τέτοια που επί της ουσίας καθίσταται απαγορευτικός ο αφανισμός του. Η διατάραξη της διατροφικής αλυσίδας θα είχε ανυπολόγιστες επιπτώσεις. Χωρίς mega μπορούμε να πορευθούμε, χωρίς ΔΟΛ δεν γίνεται.
Ναι, ήταν κυνική η ωμή κυβερνητική επέμβαση, αλλά νομίζω ότι δεν έχουν μείνει πολλά σύννεφα διαθέσιμα για να πέσει κανείς εξαιτίας της σταδιακής και συνεπούς μεταμόρφωσης του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα κόμμα που είναι έμπειρο και πρόθυμο να εδραιώσει τους όρους ενός νέου δικομματισμού.
Προφανώς, η κυβέρνηση δεν αποφάσισε να στείλει τον Μουλόπουλο στον Ψυχάρη με πάστες και λουλούδια. Αρκεί να έχεις δει μερικά μόνο επεισόδια από «House of Cards» για να καταλάβεις ότι τέτοιες σκοτεινές συμφωνίες δεν γίνονται καλή τη πίστει. Εδώ υπάρχει ένα ντιλ, οι πτυχές του οποίου συζητήθηκαν κεκλεισμένων των θυρών και όλοι οι υπόλοιποι θα το δούμε στην πράξη. Μέχρι τότε, βολευόμαστε με τα εικαζόμενα «προσεχώς».
Η αλήθεια είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ανάγκη ένα μιντιακό ανάχωμα απέναντι στη Νέα Δημοκρατία, το οποίο θα δώσει και λίγο ρέστα για την ανάσταση της κεντροαριστεράς, διότι οι καιροί δυσκολεύουν και οι μελλοντικοί κυβερνητικοί εταίροι θα είναι δυσεύρετοι. Και το κυριότερο: διότι το μαγαζί πάντα πουλούσε κεντροαριστέρα.
Από κει και πέρα, οι περίπου 500 εργαζόμενοι του ΔΟΛ μάλλον δεν χάνουν τη δουλειά τους, ενώ σύσσωμη η αντιπολίτευση βρίσκεται στη μάλλον αμήχανη θέση να υποστηρίζει ότι θα ήταν προτιμότερο το λουκέτο, ενώ μέχρι πριν από δύο μέρες κοπτόταν για τις τύχες των εργαζομένων.
Οι δημοσιογράφοι του ΔΟΛ, ή έστω κάποιοι εξ αυτών, σώθηκαν από σπόντα –σε αντίθεση με πολλούς άλλους που απλώς μια μέρα γύρισαν από τη δουλειά τους απολυμένοι. Ας αξιοποιήσουν το χρόνο που έχουν για να δουν τι έκαναν και εκείνοι λάθος στο θέμα των κινητοποιήσεων τους και βρέθηκαν ουσιαστικά απροστάτευτοι σε ένα σκοτεινό μπρα-ντε-φερ.
Γιατί το επόμενο πιθανό σενάριο δεν θα είναι ο μελλοντικός επενδυτής να πουλήσει τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ να αποφασίσει ότι δεν έχει πια ανάγκη τον ΔΟΛ.
