Δεν έχει σημασία αν το τριήμερο είναι της Καθαράς Δευτέρας, της 25ης Μαρτίου, της 28ης Οκτωβρίου ή οποιοδήποτε άλλο «φτιάχνουμε με τα χεράκια μας»: μπορούμε να βαφτίσουμε «τριήμερο» ένα ωραιότατο Παρασκευο-Σαββατο-Κύριακο αν η επέτειος του Πολυτεχνείου πέσει Παρασκευή κι αν είμαστε στη Δημόσιο, μπορούμε με μια περίτεχνη ενέργεια να κατασκευάσουμε τετραήμερο αν η Πρωτομαγιά πέφτει Πέμπτη. Γενικά, όταν θέλουμε να την κοπανήσουμε, μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα. Και κανείς δεν μπορεί να μας σταματήσει: ούτε ο καιρός, ούτε η κίνηση, ούτε τα έξοδα - και τα τανκς να έβγαιναν στους δρόμους, εμείς θα βρίσκαμε τον τρόπο να ξεγλιστρήσουμε.
Δεν έχει επίσης καμία σημασία αν τα τριήμερα πέσουν back-to-back: για παράδειγμα είχαμε πριν δυο εβδομάδες τριήμερο και έχουμε πάλι ένα. Ε, και; Τι θα πει «φύγαμε πριν δυο εβδομάδες, ας κάτσουμε εδώ την 25η;» Δεν παίζει αυτό το ενδεχόμενο. Δεν προβλέπεται. Δεν υπάρχει στο χάρτη και καμία δύναμη δεν μπορεί να μας εμποδίσει από τη χαρούμενη διαδικασία της εκδρομής. Κι ας ξυπνάς νωρίς. Κι ας φορτώνει η κυρά την μισή προίκα του σπιτιού στο πορτ - μπαγκάζ. Κι ας υπάρχουν νεύρα ολούθε. Κι ας τρως κίνηση στο πήγαινε και κίνηση στο γύρνα. Κι ας χαλάς ένα σωρό λεφτά για ελάχιστες τζούρες ξεκούρασης. Το τριήμερο είναι ιερό. Είναι θεσμός. Είναι δίκαιο και γίνεται πράξη.
Έχω δει - όπως φαντάζομαι όλοι μας - τρομερά αστείες εικόνες στο δρόμο στην έξοδο των εκδρομέων και ειδικά στα διόδια, εκεί όπου κάθεσαι αναγκαστικά για λίγη ώρα και έχεις τη δυνατότητα να παρατηρείς τι γίνεται γύρω σου. Έχω δει αυτοκίνητα σχεδόν να βογγάνε από τον όγκο των πραγμάτων που είναι φορτωμένα πάνω στη σχάρα. Έχω δει αυτοκίνητα με παιδιά - σκυλιά - παππούδες - γιαγιάδες να βγαίνουν σχεδόν από τα παράθυρα. Έχω δει να κρέμονται ποδήλατα πίσω και σακούλες δεξιά κι αριστερά. Έχω δει ακόμα και οδηγό σε κάμπριο αυτοκίνητο να φοράει κράνος! Κυρίως, πέρα και πάνω από τσαντίλα, νεύρα, μπινελίκια για την κίνηση, για το πήξιμο στα διόδια, που «αργήσαμε να ξεκινήσουμε και είδες; Μας έπιασε κίνηση!», έχω δει αυτή τη λάμψη στα μάτια. Την αδημονία του τριημέρου. Την άγρια χαρά.
Διότι το τριήμερο σημαίνει χωριό και συγγενείς και τσίπουρα και ψήσιμο. Είναι μπακαλιάρος με σκορδαλιά, είναι κοκορέτσι και αρνί, είναι τα φαγητά της γιαγιάς και παλιοί συμμαθητές. Είναι ο περιβόητος «καθαρός αέρας» και «φορτίζουμε μπαταρίες». Είναι οι παιδικές φωτογραφίες πάνω στο παλιό σκρίνιο και τα σεμεδάκια πάνω στην αρχαία τηλεόραση. Είναι ο κήπος και η καρέκλα που τρίζει αλλά αντέχει ακόμα. Είναι το τζάκι και οι μυρωδιές που θυμίζουν τα πάντα. Κι αν δεν είναι το πατρικό στο χωριό, είναι σπίτι φίλων με καλή παρέα, εκεί όπου τα παιδιά ξε-αποβλακώνονται από τα τηλέφωνα και τα τάμπλετ, αποτοξινώνονται λόγω έλλειψης wi-fi και βρίσκουν άλλους τρόπους να περνάνε καλά: πάνε βόλτες, κάνουν ποδήλατο, παίζουν μπάλα. Είναι τα ούζα και τα τσίπουρα, είναι τα κόκκινα πρόσωπα από τον ήλιο, είναι ο μεσημεριανός ύπνος που πουθενά αλλού δεν είναι τόσο υπέροχος. Είναι το τάβλι στον κήπο και η μπιρίμπα το βράδυ, είναι τα επιτραπέζια με όλη την οικογένεια, το χτυπητό αυγό που μόλις έκανε η κότα και ο ελληνικός καφές το πρωί. Είναι όλα αυτά που απαρνηθήκαμε κάποτε πηγαίνοντας στην Πόλη, αλλά λαχταράει η ψυχούλα μας κάθε φορά που βρίσκουμε την ευκαιρία να γυρίσουμε για λίγο στο Χωριό.
Για άλλους βέβαια το τριήμερο είναι νησί και πεντάστερο ξενοδοχείο, είναι μασάζ και σπα, είναι ψώνια και κυριλέ εστιατόρια - όπως τη βρίσκει ο καθένας. Τιμούμε κάθε μορφή απόδρασης και κάθε τριήμερο, αναγνωρίζουμε την «ιερότητα» του τριημέρου, στο χωριό ή το νησί, το ξενοδοχείο ή το φιλικό σπίτι. Χαιρετίζουμε τους θαρραλέους συνανθρώπους μας που τολμούν όχι μια κοντινή εκδρομή μιας ή δυο ωρών με το αυτοκίνητο ή το καράβι, αλλά ένα μεγαλύτερο ταξίδι που ουσιαστικά τους αφήνει ελάχιστο χρόνο για ξεκούραση - ακόμα και η μιάμιση αυτή μέρα που τελικά απομένει, με κάποιον τρόπο κάνει απόσβεση της ταλαιπωρίας. Διότι κανείς, ποτέ, δεν θα μπορέσει να μας στερήσει το άγιο τριήμερό μας, όσους φόρους και να μας βάλει, όσα διόδια κι αν ξεφυτρώσουν στο δρόμο μας, όσο ψηλά κι αν πάει η βενζίνη.
«Ακόμα κι αν δεν έχουμε να φάμε στην πόλη, στο χωριό μια χαρά μπορούμε να ζήσουμε» - έτσι δεν λέμε;
