Ας πούμε μερικές αλήθειες. Αλήθεια νούμερο 1: ο καταδρομέας - αλεξιπτωτιστής που βιντεοσκόπησε το άλμα που έκανε τραγουδώντας το «Μακεδονία ξακουστή», τιμωρήθηκε με 6 μέρες κράτηση, διότι «παραβιάσε τους κανόνες ασφαλείας στη διάρκεια του άλματος στατικού ιμάντα». Δεν χρειάζεται να είσαι καταδρομέας ή να έχεις κάνει πτώση με αλεξίπτωτο, για να καταλάβεις πως η «καμπάνα» εχει λογική - σκεφτείτε τους αλεξιπτωτιστές να «σελφάρουν», να κάνουν «insta story» ή «live video» την ώρα που κάνουν άλμα, αντί να είναι 100% προσηλωμένοι σε αυτό που κάνουν.
Αλήθεια νούμερο 2: αν το θέμα δεν είχε πάρει τόσο τρελή δημοσιότητα, θα τον είχαν «σκίσει» κανονικά. Η εκτίμησή μου είναι πως το ΥΠΕΘΑ σκέφτηκε και εκτίμησε την κατακραυγή που θα ερχόταν σαν τσουνάμι στην περίπτωση που τον τιμωρούσε, του έδωσε το δίπλωμα, του έδωσε την «πουλάδα», την μετάθεση στον τόπο καταγωγής του, την ευχή του και τον έστειλε Κρήτη, με την ευχή να μην του «κάτσει» καμιά παρόμοια «στραβή» στο μέλλον. Αλήθεια νούμερο τρία: ο ίδιος ο αλεξιπτωτιστής ανέλαβε την ευθύνη της πράξης του κι αυτό εκτιμήθηκε ως αντρίκεια και ειλικρινής συμπεριφορά. Αν σήκωνε τους τόνους της αντιπαράθεσης, τότε ίσως να είχε μπροστά του μια καριέρα στην πολιτική, αλλά δύσκολα θα έκανε καριέρα στον ελληνικό στρατό.
Πάμε να πούμε μερικές ακόμα αλήθειες
H συγκεκριμένη κυβέρνηση, μετά τη συγκεκριμένη Συνθήκη των Πρεσπών και την κύρωσή της από την ελληνική Βουλή, καθόλου δεν θέλει τέτοιου είδους περιστατικά. Για να μην «τσιτώνει» η κοινή γνώμη και να μην ενοχλούνται οι γείτονες, οι οποίοι φυσικά μπορούν να λένε όποτε επιθυμούν για «Μακεδονία», για «μακεδονική γλώσσα» και ό,τι άλλο τους κάνει κέφι, αλλά εδώ κάνει τζιζ. Η κυβέρνησή μας λοιπόν θέλει να «σβήσει» το θέμα, να «ξεχαστεί», να πάρει το δρόμο του, να κουκουλωθεί από άλλα θέματα που θα βρεθούν στην κορυφή της επικαιρότητας, έρχονται και ένα σωρό εκλογές, δεν είναι τώρα η ώρα να παίζουμε με τέτοια πράγματα. Μόνο που ο στρατός - και ειδικά τα επίλεκτα σώματά του - είναι μια άλλη ιστορία…
Διότι ο στρατός έχει γαλουχηθεί με μια συγκεκριμένη φιλοσοφία. Οι καταδρομείς, τα ΟΥΚ, εκείνοι που αναλαμβάνουν ή μπορεί να κληθούν να αναλάβουν κάποια στιγμή κάποια πολύ ευαίσθητη αποστολή, δεν τραγουδάνε στην εκπαίδευσή τους Πάολα, ούτε Μαζωνάκη. Δεν τονώνουν το εθνικό τους φρόνημα με Κραουνάκη, ούτε με Αργυρό. Καλώς ή κακώς, μας αρέσει - δεν μας αρέσει, υπάρχει στο στρατό - και ειδικά σε συγκεκριμένα σώματά του - μια πολύ συγκεκριμένη εκπαίδευση, ένας «εχθρός» που μπαίνει απέναντι από τα μάτια και τη σκέψη των στρατιωτών.
Υπάρχει ο «μοχθηρός Τούρκος» ή ο «κακός Αλβανός». Υπάρχει ο «εχθρός Σκοπιανός» και η Βόρεια Ήπειρος «που θα στήσουμε την ελληνική σημαία». Υπάρχει «η Κωνσταντινούπολη» και οι «χαμένες πατρίδες», υπάρχουν αυτοί από των οποίων το δέρμα «θα φτιάξουμε παπούτσια».
Ξαναλέω, μην ψάχνουμε να βρούμε το σωστό ή το λάθος σε όλο αυτό, δεν είναι εκεί άλλωστε το θέμα. Και σε τελική ανάλυση δεν αφορά και κανέναν μας το πώς εκπαιδεύονται τα «βατράχια», τι τραγουδάνε και τι τους «φτιάχνει», όπως δεν πρέπει να μας αφορά και το πώς εκπαιδεύονται, τι κακουχίες περνάνε και πώς ατσαλώνουν το μυαλό και το σώμα τους - το μόνο που μας αφορά, είναι να είναι πνευματικά και σωματικά έτοιμοι στο 100%, όταν και αν χρειαστεί.
Το «Μακεδονία ξακουστή», ήταν ένα εμβατήριο που τραγουδούσαμε στο στρατό «από πάντα». Το θυμάμαι εγώ που πήγα το 2000, φαντάζομαι το θυμούνται και άνθρωποι που πήγαν στο στρατό παλιότερα ή και πιο πρόσφατα. Το ότι αποφασίσαμε ότι η ΠΓΔΜ θα λέγεται από δω και πέρα «Βόρεια Μακεδονία», καταλαβαίνει κανείς πως ούτε το «soundtrack» του στρατού μπορεί να αλλάξει από τη μια μέρα στην άλλη, ούτε να «σβήσει» το εμβατήριο αυτό από το μυαλό και την ψυχή ανθρώπων που είναι από τη Μακεδονία, που είναι στο στρατό, που δεν συμφωνούν με την Συμφωνία με τους γείτονες και θέλουν να εκφράζουν καθημερινά την αντίθεσή τους. Οπότε ας μην πιάνει κάποιους πανικός ή αναστάτωση όταν ακούγονται τέτοια εθνικοπατριωτικά εμβατήρια - τι να ακούγετα δηλαδή; «Βόρεια Μακεδονία ξακουστή/ του Γκρουέφσκι η χώρα»; Δεν νομίζω...
