Πριν από μερικά χρόνια, αισθανόμουν κάπως άβολα και αμήχανα που ο γιος μου δεν πολυγούσταρε τα αθλητικά - ούτε στην τηλεόραση, ούτε στο γήπεδο που τον πήγα μερικές φορές. Ένιωθα περίπου "ο αποτυχημένος μπαμπάς της χρονιάς": να ασχολείσαι με τα αθλητικά, να περιμένεις πώς και πώς να μεγαλώσει ο τζούνιορ για να πηγαίνετε παρέα στο γήπεδο κι εκείνος τελικά "να σου την κάνει" και να σου λέει "μπαμπά μου, δεν μου αρέσει το γήπεδο..."; Θλίψη.
Σήμερα, αισθάνομαι υπέροχα που ο γιος μου δεν γουστάρει τα αθλητικά και δεν τον συγκινεί το γήπεδο, διότι είναι πλέον σε μια ηλικία, όπου σε λίγο καιρό δεν θα πήγαινε με τον πατέρα του στο γήπεδο, αλλά με τους φίλους του. Και να πάει, να κάνει τι; Να ακούσει τι; Να δει τι; Όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλά σχεδόν σε όλα τα αθλήματα και σχεδόν σε όλα τα αθλήματα. Όχι σε ντέρμπι, αλλά οπουδήποτε. Σε βόλεϊ γυναικών, σε πόλο, σε αγώνες εφήβων και νέων, με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις, το γήπεδο είναι ένας ναός καφρίλας. Ένας βωμός όπου καθημερινά θυσιάζεται ο αθλητισμός.
Δεν θα αρχίσω να λέω πώς ήταν το γήπεδο όταν ήμουν εγώ πιτσιρικάς στη δεκαετία του '80, όχι για να μην ακουστώ "γέρος" ή "γραφικός", αλλά διότι δεν έχει νόημα: όσοι πρόλαβαν εκείνες τις μέρες και εκείνες τις εποχές όπου το γήπεδο ήταν διασκέδαση, ξέρουν τι εννοώ. Όσοι είναι νεότεροι και δεν τις πρόλαβαν, ανήκουν σε δυο κατηγορίες: είτε είναι αυτοί που πάνε στο γήπεδο για να "ξεφορτώσουν" ό,τι πιο ρυπαρό και σιχαμένο κουβαλάνε στα βάθη της ψυχής τους, είτε είναι άνθρωποι που έχουν σιχαθεί όλο αυτό που γίνεται σε λούπα, ξανά και ξανά και όσο κι αν αγαπάνε την ομάδα τους, έχουν ορκιστεί ότι δεν θα ξαναπάνε γήπεδο. Και κυρίως, ότι δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναπάρουν μαζί τους τα παιδιά τους και θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους να τα αποτρέψουν από το να πάνε, αν δεν αλλάξει η κατάσταση δραστικά.
Πώς να αλλάξει όμως η κατάσταση δραστικά και ποιος να την αλλάξει; Οι ομάδες; Εκείνες έχουν τους στρατούς τους, τους οποίους χαϊδεύουν, πριμοδοτούν με τζάμπα εισιτήρια, χρησιμοποιούν ως μοχλό πίεσης και "καθαρίζουν" από κατηγορίες αν τυχόν συλληφθεί κανείς, στέλνοντας τους καλύτερους δικηγόρους τους. Η Αστυνομία; Το μόνο πράγμα που ξέρει να κάνει, είναι να αμολάει δακρυγόνα για να διαλύσει 50 ή 100 μπαχαλάκηδες, πνίγοντας στην ουσία χιλιάδες ανθρώπους που είναι παραδίπλα και δεν φταίνε σε τίποτα. Η Πολιτεία; Πέρα από ευχολόγια, "ανοχή, τέλος", "θα φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο" και καμιά διακοπή πρωταθλήματος για 1-2 εβδομάδες, κάτι άλλο δεν μπορεί να κάνει. Η Σούπερ Λίγκα και η ΕΠΟ; Γελάνε και τα καθίσματα με την πρώτη, γελάνε και τα γρασίδια με τη δεύτερη, που δεν μπορεί να βρει εδώ και μήνες ένα γήπεδο για να παίξει η Εθνική Ομάδα...
Επειδή λοιπόν κανείς δεν θέλει να σπάσει αυγά για να κάνει ομελέτα και κανείς δεν θέλει ούτε το πολιτικό κόστος να αναλάβει, ούτε να ρισκάρει να χάσει ψηφοφόρους, ούτε να δυσαρεστήσει τον "υπέροχο λαό της ομάδας", λύση δεν υπάρχει. Θα υπήρχε, αν η Αστυνομία προχωρούσε σε συλλήψεις και δεν φυγάδευε ανθρώπους με παραβατική συμπεριφορά, αν έκανε "ντου" σε συνδέσμους απροειδοποίητα και όχι "κατόπιν ραντεβού". Αν οι ομάδες έκοβαν μαχαίρι κάθε δεσμό με κάθε οργανωμένο που δεν συμμορφώνεται και προκαλεί μπάχαλο στην πλάτη της ομάδας, αν οι Αρχές ταυτοποιούσαν όλους αυτούς που παρανομούν χωρίς καν να νοιάζονται να καλύψουν το πρόσωπό τους και τους έριχναν σε ένα σκοτεινό μπουντρούμι.
Αν εμείς οι δημοσιογράφοι, φροντίζαμε να κάνουμε τη δουλειά μας κι όχι εκδούλευση στην ομαδάρα και "ξέπλυμα" στους παράγοντες και τα αφεντικά των ομάδων. Και κυρίως αν όλοι εμείς οι γονείς, φροντίζαμε να μάθουμε στα παιδιά μας ότι ο αθλητισμός είναι χαρά και διασκέδαση, ότι υπάρχει η νίκη και η ήττα, ότι μπορούμε να συνυπάρχουμε με τον αντίπαλο και να κάνουμε πλάκα όταν κερδίζουμε αλλά να τη δεχόμαστε όταν χάνουμε και να τους κόβουμε τα πόδια και τα χέρια αν ανακαλύπταμε ότι αντιλαμβάνονται διαφορετικά το γήπεδο και πάνε για να πλακωθούν, να σπάσουν, να απειλήσουν ανθρώπινες ζωές και να συμπεριφερθούν σαν Ορκς στη μαγευτική Μόρντορ.
Όλα τα παραπάνω, όπως καταλαβαίνουμε όλοι, δεν πρόκειται να γίνουν. Οπότε ας αφήσουμε αυτούς τους 100, 500, 1000, όσοι είναι τέλος πάντων να τριγυρίζουν στα γήπεδα και να κάνουν το κομμάτι τους. Ας μην είμαστε εκεί ούτε για να τους "καμαρώνουμε", ούτε για να τους αποδοκιμάζουμε, ούτε για να προσπαθούμε να τους εμποδίσουμε με τον κίνδυνο να μας ανοίξουν το κεφάλι, ούτε για να τρέχουμε να φύγουμε μακριά μην φάμε καμιά πέτρα ή εισπνεύσουμε χημικά. Κυρίως ας φροντίσουμε τα παιδιά μας να μην έχουν ποτέ καμία σχέση με όλα αυτά - δεν θα τους κάνει "άντρες" το γήπεδο, είναι πιο πιθανό να τους κάνει αλήτες. Δεν θα τους κάνει να αγαπήσουν το άθλημα, αλλά να μισήσουν βαθιά κάθε τι σχετικό με τον αθλητισμό, κάθε τι διαφορετικό απ' αυτό που ξέρουν.
Μια μέρα είναι σίγουρο πως τα παιδιά μας θα μας ευχαριστούν που τα κρατήσαμε μακριά απ'αυτό το χάλι, κυρίως όμως εμείς οι ίδιοι θα νιώθουμε καλά μέσα μας, που τα παιδιά μας δεν έγιναν σαν αυτά τα τσογλάνια που βλέπουμε να καταστρέφουν στα γήπεδα όλα αυτά που αγαπάμε.
