Υπάρχουν δυο είδη ανθρώπων: αυτοί που συμπαθούν και υποστηρίζουν τη Μπάγερν Μονάχου και όλοι οι υπόλοιποι που δεν τη χωνεύουν, δεν τη συμπαθούν, θέλουν να τη βλέπουν να χάνει με τον πιο εμφατικό τρόπο και παρακαλάνε τον αντίπαλο να μην σταματάει και να της βάζει όσα περισσότερα γκολ μπορεί. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχουν οι ουδέτεροι, αυτοί που θα καθίσουν για παράδειγμα να δουν το Μπάγερν - Λίβερπουλ «φορ δε λοβ οφ δε γκέιμ» και θα πουν «ας νικήσει το ποδόσφαιρο, όποιος είναι καλύτερος ας κερδίσει». Όχι. Ας νικήσει το ποδόσφαιρο, αλλά ας χάσει η Μπάγερν.
Κάτι η αλαζονεία των Βαυαρών, κάτι το ύφος που έχουν, τα ειρωνικά τους χαμόγελα, η - μάλλον αστεία - επιχειρηματολογία τους ότι «εμείς προσπαθούμε να βάλουμε όσα περισσότερα γκολ μπορούμε επειδή σεβόμαστε τον αντίπαλο, το άθλημα και αυτούς που πλήρωσαν εισιτήριο για να δουν το ματς», οι δηλώσεις τους και ο τρόπος που λειτουργούν στη Γερμανία, σαν «νταβατζήδες» της Μπουντεσλίγκα, τους έχουν κάνει παντελώς αχώνευτους. Και ας μην τα μπλέκουμε με μνημόνια, Σόιμπλε και Μέρκελ - οι Βαυαροί είναι αχώνευτοι σε όλη την Ευρώπη και τολμώ να πω ότι δεν τους γουστάραμε πολύ πριν μπουν τα μνημόνια στη ζωή μας, άσε που ο Μίλερ και ο Νόιερ πιθανότατα δεν έχουν κάποια σχέση με την εκταμίευση τη δόσης ή την ιδιωτικοποίηση των περιφερειακών αεροδρομίων.
Το βράδυ της Τετάρτης, ήταν ένα καλό μάθημα και ένα ηχηρό χαστούκι στην αλαζονεία των Βαυαρών. Με 0-0 στο Λίβερπουλ, πήγαν στη ρεβάνς με τη γνωστή τους αίσθηση υπεροχής, ότι «φέτος επιτέλους είναι η χρονιά μας», οπλισμένοι με αυτοπεποίθηση μια που έφτασαν τη Ντόρτμουντ στη βαθμολογία και ένιωθαν βασιλιάδες του κόσμου. Το έβλεπες στα πρόσωπά τους, μετά το 1-1: το πλάνο με τον Χένες και τον Ρουμενίγκε στην εξέδρα, ξεχείλιζε έπαρση και βεβαιότητα ότι το 1-1 θα γινόταν σύντομα 2-1, μπορεί και 3-1 και πάμε παρακάτω. Η αλήθεια είναι ότι πήγαμε παρακάτω: στο 1-2 και λίγο μετά στο 1-3. Στο «αντίο ζωή». Χωρίς στριγγλιές για διαιτησία αυτή τη φορά. Χωρίς οργισμένες δηλώσεις. Χωρίς δικαιολογίες και ένα σύστημα που «κυνηγάει τη Μπάγερν».
Και κάπως έτσι σβήστηκε μια και καλή η έπαρση από το πρόσωπο του Χένες και του Ρουμενίγκε. Ο Νόιερ έφαγε 3 γκολ όρθιος, ο περίλυπος Χούμελς ίσως και να συνειδητοποίησε ότι τελικά είναι ένας υπερεκτιμημένος στόπερ της σειράς, ο Μίλερ σκέφτηκε πώς θα συνδυάσει τα καινούργια του σανδάλια με τις άσπρες κάλτσες και ο Ριμπερί ακόμα κλαίγεται για τη «Χρυσή Μπάλα» που δεν πήρε πριν μερικά χρόνια. Λίγες μέρες μετά την απο-Μπαγερνοποίηση της Εθνικής Γερμανίας, με τον Λεβ να θέτει εκτός Εθνικής τους Μίλερ - Χούμελς - Μπόατενγκ, ήρθε και η απο-Μπαγερνοποίηση του Τσάμπιονς Λιγκ, για να βρει την οκτάδα χωρίς καμία γερμανική ομάδα και κυρίως χωρίς τη Μπάγερν.
Θα πεισμώσουν; Σίγουρα. Θα αγοράσουν ό,τι καλύτερο βρουν στη γερμανική αγορά; Οπωσδήποτε, αν και το σωστό ρήμα είναι ότι θα «απαλλοτριώσουν» και όχι θα «αγοράσουν». Θα πάρουν καινύργιο προπονητή, θα αποστρατεύσουν τιμητικά το Ρόμπεν και το Ριμπερί, θα ψάξουν να βρουν τους ηγέτες της επόμενης ημέρας, θα σαλπίσουν αντεπίθεση κλπ κλπ, ξέρετε εσείς. Μέχρι τότε, το Τσάμπιονς Λιγκ θα είναι λίγο πιο όμορφο χωρίς αυτούς και οι προσευχές μας θα είναι στο πλευρό της Ντόρτμουντ, που έκανε ό,τι μπορούσε για να «χαρίσει» ένα ακόμα πρωτάθλημα στη Μπάγερν, αλλά ελπίζουμε να συνήρθε και να κάνει το χρέος της φέτος.
