Δεν χρειάζεσαι εμένα για να να νιώσεις ότι το Πακιστάν είναι εντελώς άλλος κόσμος σε σχέση με την Ελλάδα. Άσχετα με τους μετανάστες που βλέπουμε σήμερα στη χώρα μας, το γειτονικό κράτος της Ινδίας απέχει σε μεγάλο βαθμό από το μικρό δείγμα που βλέπουμε καθημερινά κάτι που έκανε τη διαμονή μου στη συμπρωτεύουσα του Πακιστάν, Λαχώρη ιδιαίτερα απολαυστική.
Πώς είναι η οδηγική ζωή στο Πακιστάν;
Για να σε βάλω στο κλίμα, οι οδηγοί στην Ασία -όχι στην Άπω Ανατολή ή τη Ρωσία- έχουν μία διαφορετική νοοτροπία από τη δική μας. Δεν ξέρω τι ισχύει με τις ασφάλειες αυτοκινήτων ή αν πρόκειται για πραγματικά ριψοκίνδυνους τύπους αλλά η κίνηση στους δρόμους κάνει τη δική μας σε ταχύτητα να φαίνεται σαν αγώνας της Formula 1, ενώ τα τρακαρίσματα δεν δείχνουν όπως την μπαλιά του Βασίλη Τσιάρτα στο Χαριστέρα - σ.σ. σαν να βάζεις ένα ποτήρι νερό.
Έχεις δει σε πολλές χώρες να σου έρχεται στην μεσαία λωρίδα της Εθνικής Οδού τύπος ανάποδα με κάρο και γαϊδουράκι χωρίς να δέχεται καν να πάει σε κάποια ακριανή που θα είναι πιο ασφαλείς; Έχεις δει ποτέ τύπο στα διόδια να κάνει όπισθεν γιατί μετάνιωσε να πληρώσει διόδια, να πέφτει πάνω σου και να σηκώνεται να φύγει; Γενικότερα χάος, πρωτόγνωρο και ολίγον τι, διασκεδαστικό.
Ελπίζω να σε έβαλα στο κλίμα, πάμε τώρα στο ζουμί.
Μια μέρα λοιπόν στη Λαχώρη απλώς έβρεξε
Μην φανταστείς καμιά βροχή-κατακλυσμό τύπου «Μπάλλου», «Ιανού» ή «Αθηνάς» που μετέτρεψαν τη Λεωφόρο Κηφισίας σε πισίνα Ολυμπιακών διαστάσεων και το σχολείο της Νέας Φιλαδέλφειας σε γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου, αλλά μία απλή, καθημερινή βροχή. Επαναλαμβάνω όχι κάποια βροχή που να θυμίζει την κατάσταση στη χώρα.
Εκείνη την «υπέροχη», γκρίζα ημέρα – σ.σ. στο Πακιστάν έχει μόνιμα νέφος από πάνω, οπότε δεν ξέρεις ποτέ αν πρόκειται να βρέξει- είχαμε ξεκινήσει για ένα μέρος που είναι ο αντίστοιχος Πύργος του Άιφελ στης Λαχώρης και μιλάμε για μία απόσταση Πειραιά-Κηφισιά από την Εθνική Οδό, με τις αντίστοιχες κυκλοφοριακές δυσκολίες.
Κίνηση παντού, ύπουλες-υποβρύχιες προσπεράσεις από όλους, ακόμα και με όπισθεν διότι αυτό βόλευε και ας ήταν άπαντες σταματημένοι σε κατάσταση Μανχάταν (εκεί δηλαδή που δεν κινείται τίποτα). Ταυτόχρονα το photoshop του ουρανού άλλαζε την ατμόσφαιρα και από ανοιχτό γκρι γινόταν σταδιακά και ύπουλα, στο γκρι του δελφινιού, με τις πρώτες ψυχάλες να αρχίζουν να σκάνε στο παρμπρίζ.
Μόλις φάνηκε στο τζάμι η πρώτη σταγόνα, το κατάλαβα από τη γλώσσα του σώματος του Πακιστανού οδηγού μας ότι θα αργούσαμε πολύ παραπάνω από όσο περίμενα, ειδικά από την ώρα που έβγαλε ένα περιοδικό να διαβάσει.
«Να φανταστώ θα αργήσουμε πολύ;» τον ρώτησα με μεγάλη αφέλεια όταν σταματήσαμε πίσω από μια τεράστια ουρά αυτοκινήτων, για να γυρίσει να μου απαντήσει με μεγάλη φυσικότητα στα αγγλικά:
«Just chill, we have time», δηλαδή να αράξω γιατί έχουμε πολύ χρόνο. Σύντομα κατάλαβα το γιατί.
Μια απέραντη πισίνα, ακόμα και για βουτιές
Δεν πίστευα ποτέ ότι μια πισίνα ένας δρόμος μπορεί να γεμίσει τόσο γρήγορα νερό και μάλιστα με φυσικό τρόπο. Ήμασταν σταματημένοι και με την παρέα αρχίσαμε τα χαζά αστεία τύπου «είμαστε στο αυτοκίνητο-υποβρύχιο του James Bond», ότι «η συρτή στην πακιστανική Εθνική είναι σκέτο όνειρο» και να μην βγάζουμε έξω χέρια γιατί μπορεί να περάσει κάνας καρχαρίας. Πού να ξέραμε ότι το αυτοκίνητο σε χρόνο-ρεκόρ περισσότερο θύμιζε hovercraft καθώς η στάθμη του νερού ξεπερνούσε πλέον το κάτω άνοιγμα της πόρτας.
Ένα μικρό σοκ το είχαμε πάθει όλοι, όντας Ευρωπαίοι, το χαλαρό ύφος ωστόσο του ντόπιου οδηγού, που ήταν σαν να σου έλεγε «άλλη μια μέρα στη δουλειά» εξαφάνιζε την ανησυχία μας. Με το χρόνο να περνάει, τη στάθμη να ανεβαίνει και το αυτοκίνητο να χρειάζεται προπέλα για να προχωρήσει, μάθαμε ότι οι βόθροι πρέπει να είχαν βουλώσει αρκετά χρόνια και να μην είχαν ενδιαφερθεί να τα φτιάξουν. Σε αυτό όμως που στην Ελλάδα είναι βέβαιο ότι θα είχαμε κάνει πορεία σαν ένδειξη διαμαρτυρίας, οι Πακιστανοί έδειχναν όχι απλά να μην τους τρομάζει αλλά να το απολαμβάνουν κιόλας.
Χαλαροί σαν να μη συμβαίνει τίποτα, άραζαν στα υψηλότερα σημεία που μπορούσαν να κάτσουν, άλλοι έβγαζαν τα παπούτσια τους και έπλεναν τα πόδια τους, ενώ κορυφαία ήταν κάτι παιδάκια τα οποία ανέβαιναν στο υψηλότερο σημείο της νησίδας και έκαναν βουτιές λες και ήταν πισίνα. Δεν το βλέπεις και κάθε μέρα αυτό.
Από τη μία η εικόνα μπορεί να σε γέμιζε με θλίψη για την αδυναμία των ανθρώπων να προστατέψουν αυτά που έχουν, ότι το κράτος αδιαφορεί ή απλά δεν έχει τη δυνατότητα να θωρακίσει ή να προστατέψει βασικά πράγματα, ωστόσο η χαλαρή αντιμετώπιση των ανθρώπων σε βαθμό που να διασκεδάζουν με την πλημμύρα είναι από μόνα τους εικόνες που σου αποτυπώνονται μια για πάντα στο μυαλό.
Για την ιστορία αντί να κάνουμε μία ώρα για τον Πύργο, κάναμε τρεισήμιση ωστόσο κανέναν δεν χάλασε η ιδιαίτερη πορεία μας με τη Mercedes που μετατράπηκε σε μικρό ταχύπλοο με εσωλέμβεια μηχανή. Όταν δε, φτάσαμε στον Πύργο αντικρίσαμε ένα απέραντο τοπίο με μια τεράστια λίμνη τριγύρω. Στην πορεία βέβαια μάθαμε ότι δεν ήταν λίμνη αλλά νερό από την πλημμύρα, παρόλα αυτά μετά από αυτό που ζήσαμε, και καρχαρία να έβλεπα στο γρασίδι δεν θα μου φαινόταν περίεργο.
