Λένε ότι αν δεν δοκιμάσεις κάτι στη ζωή σου δεν έχεις ιδέα αν θα σου αρέσει ή όχι. Η τόλμη άλλωστε όπως γνωρίζουμε ευννοεί τους τολμηρούς ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις τους επιβραβεύει και με το παραπάνω. Κάπως έτσι μπήκε το Rally και το WRC στη ζωή μου, ξαφνικά και από τύχη, ασχέτως αν πάντα έτρεφα μια αγάπη για τα Racing Videogames, τύπου Colin McRae και Grand Turismo. Όντας παιδί της Formula One, ένιωθα ότι το όλο στήσιμο σε μια πίστα Rally, τα αυτοκίνητα και το στυλ τους, ο τρόπος οδήγησης και οι ειδικές διαδρομές που στόχος σου είναι να κερδίσεις το χρονόμετρο δεν έχουν το ίδιο ενδιαφέρον με τα ρουκετοφόρα μονοθέσια και τις κόντρες στην άσφαλτο, όπως μας την έμαθαν οι Senna, Lauda, Schumacher και Hamilton.
Ενδόμυχα βέβαια ρίχνω τη συγκεκριμένη άποψη στη δυσκολία της παρακολούθησης ενός event όπως ένας αγώνας από το καλεντάρι του WRC. Στο μυαλό μου βλέπεις υπήρχε μονάχα η εικόνα ότι στέκεσαι σαν θεατής κάπου και βλέπεις μονάχα αυτοκίνητα να περνάνε μπροστά σου μην μπορώντας να δεις τι γίνεται στη συνέχεια, χωρίς οθόνες χωρίς τίποτα άλλο. Τουλάχιστον στη Formula One βλέπεις διαρκώς μονοθέσια να περνάνε μπροστά σου, ενώ το γεγονός ότι υπάρχει μια σταθερή πίστα, επιτρέπει την τοποθέτηση πολλών γιγαντοοθονών που σε πληροφορούν για το αποτέλεσμα.
Τελικώς όλα άλλαξαν το 2012 όταν και βίωσα πραγματικά τι θα πει αδρεναλίνη της στροφής σε WRC και αυθεντική τρέλα στο κυνήγι της ειδικής διαδρομής (θα εξηγήσω αργότερα τι εννοώ). Χρειάστηκε απλώς η (σημαντική) συνδρομή ενός φίλου κολλημένου με την ταχύτητα και τον μηχανοκίνητο αθλητισμό.
Αναχώρηση από Αθήνα για…
Δεν θυμάμαι πραγματικά γιατί δέχτηκα εκείνο το πρωινό Κυριακής να φύγω από την Αθήνα χαράματα με προορισμό τη Βόρεια Πελοπόννησο για να παρακολουθήσω το Rally Acropolis αντί να κοιμάμαι μετά από την έξοδο του Σαββάτου, μάλλον σκέφτηκα ότι θα ρίξω ύπνο στο δρόμο. Ο Αλέξανδρος από την άλλη (ο φίλος που λέω παραπάνω) έμοιαζε σαν να είναι έτοιμος από καιρό για το συγκεκριμένο event. Αθλητικό παπούτσι, καπελάκι, μπουκάλι νερό, φορτιστή για το κινητό, τέρμα η βενζίνη και e-pass πιο γεμάτο και από χρεωστική κάρτα, όλα στην πένα τα είχε. Για να έχεις μια εικόνα, ο Άλεξ είναι από τους ανθρώπους εκείνους που πρώτα έκανε Go-Kart στη ζωή του και μετά περπάτησε, μέχρι κάποια ηλικία περισσότερο τον έβλεπα με ποδήλατο παρά ως πεζό, προσβάλλεται βαθέως όταν κάποιος δεν θεωρεί άθλημα τον μηχανοκίνητο αθλητισμό, ενώ είναι ικανός να απαρνηθεί τα χρήματα αν του βάλεις το δίλημμα «ένα εκατομμύριο ευρώ για να χάσεις ένα Grand Prix της Formula One». Απλά και λιτά. Ένας Schumacher γεννημένος σε χώρα καταδικασμένη να μην έχει πιλότους της Formula One. Πάμε στο Rally Acropolis τώρα.
Εκείνη η μέρα λοιπόν ήταν η τρίτη εκ των τεσσάρων ημερών του Rally Acropolis, σε μια περίοδο που ακόμα δεν είχε βγει από το καλεντάρι του WRC (σ.σ. αυτό έγινε το 2014). Στο δρόμο λοιπόν έμαθα το «σύστημα» για να απολαύσεις έναν αγώνα WRC. Οι οδηγοί έχουν μέσα σε μια μέρα να κάνουν τον καλύτερο χρόνο σε ορισμένες ειδικές διαδρομές, π.χ. να πάνε από τη Θήβα στη Λειβαδιά μέχρι ένα συγκεκριμένο σημείο, ύστερα να οδηγήσουν σαν απλοί τύποι μέχρι το Λουτράκι και από εκεί να μπουν σε μια άλλη ειδική διαδρομή από Λουτράκι-Άγιοι Θεόδωροι. Και πάει λέγοντας μέχρι να τελειώσουν οι ειδικές διαδρομές της μέρας.
Όλα καλά με τους οδηγούς λοιπόν, τι κάνει όμως ένας θεατής;
Καμία ξεκούραση, μόνο κυνήγι
Για τον θεατή που επιθυμεί να βλέπει την κατάσταση από κοντά δεν αρκεί μονάχα μία ειδική διαδρομή αλλά πολλές. Το σύστημα λοιπόν είναι:
Παίρνουμε θέση λίγο πριν ξεκινήσει η μία ειδική διαδρομή κοντά στο δρόμο για να ακούμε το μαρσάρισμα της μηχανής και να δούμε από κοντά τις πέτρες από τον χωματόδρομο να εκτινάσσονται, σε ένα σημείο βέβαια όπου δεν μπορεί να φύγει κάποιο αμάξι πάνω σου (σ.σ. στο χώμα οδηγούν οι άνθρωποι, δεν θέλει και πολύ να χάσουν τον έλεγχο του αμαξιού). Σκοπός είναι να δούμε τα κορυφαία ονόματα να τρέχουν (τότε ήταν οι Jari-Matti Latvala, Mikko Hirvonen, Sébastien Loeb, Petter Solberg αλλά και οι σημερινοί πρωτοπόροι Sébastien Ogier, Ott Tänak, Thierry Neuville, όπως και τους Έλληνες όπως ο Λάμπρος Αθανασούλας) και μόλις περάσουν όλοι αυτοί τρέχοντας πάμε στο αυτοκίνητο για να πάμε στην επόμενη ειδική διαδρομή.
Όπως καταλαβαίνεις αν η επόμενη διαδρομή είχε απόσταση 150 μέτρων θα μπορούσαμε να πάμε και με τα πόδια αλλά επειδή ΄μετά τους Αγίους Θεοδώρους έπρεπε να εξαφανιστούμε με προορισμό τη Νέα Πισία, έπρεπε να δίνουμε παραπάνω γκάζια στη διαδρομή για να είμαστε στην ώρα μας, προσπερνώντας πολλές φορές και τους ίδιους τους οδηγούς των αγώνων τους οποίους βρίσκαμε στο διάβα μας. Τον Petter Solberg, δυο φορές τον βρήκαμε, ισάριθμες τον προσπεράσαμε.
Ποιος ο λόγος να το κάνεις όλο αυτό;
Είμαι σίγουρος ότι για αρκετούς η παραπάνω κατάσταση είναι μια μεγάλη ταλαιπωρία χωρίς λόγο. Και εγώ το ίδιο θεωρούσα μέχρι που με «έσυρε» ο φίλος και στο τέλος της ημέρας είδε ότι οι κόποι του έπιασαν τόπο. Δυστυχώς δεν μπορώ να σε πείσω με λόγια για κάτι που μόνο από κοντά μπορείς να μπεις στο κλίμα και στη μοναδική του συχνότητα, παρά μόνο την υπόσχεση ότι εφόσον βιώσεις από κοντά στην αδρεναλίνη της στροφής κάτι θα αλλάξει μέσα σου.
Δεν είναι ότι θα γίνεις οπωσδήποτε φαν του WRC ή ότι θα «ξυπνήσει» μέσα σου ο Tommi Mäkinen ωστόσο είναι μια μοναδική εμπειρία που ένας άντρας αξίζει να τη ζήσει. Βιώνοντας τη μοναδική κατάσταση μιας ειδικής διαδρομής, όπου βρίσκεσαι μέσα στη φύση και περιμένεις τα αμάξια να περάσουν την ώρα που πίσω τους ακολουθεί ένα πελώριο πέπλο σκόνης, αισθάνεσαι ότι το ζεις και λίγο επικίνδυνα. Κυρίως όμως ότι ζεις την αδρεναλίνη του αγώνα σχεδόν από μέσα.
Οι οδηγοί του WRC μπορεί φαινομενικά να οδηγούν αυτοκίνητα ό,τι πιο κοντινά στα δικά μας καθημερινά αμάξια (απλώς πλήρως επενδεδυμένα) ωστόσο η οδήγησή τους αντιστοιχεί σε κάτι πολύ παραπάνω και εντυπωσιακό από τη γρήγορη οδήγηση. Είναι μια οδήγηση με φαντασία και τόλμη, με τις «κωλιές» να είναι μόνιμο φαινόμενο και τον τρόπο που παίρνουν την κάθε στροφή να αποτελεί ένα μοναδικό highlight σε όλα όσα έχεις δει στη ζωή σου.
Η αδρεναλίνη ξυπνάει, ένα συναίσθημα χαράς και περηφάνιας γεμίζει το πρόσωπό σου λες και είδες κάποιο θαύμα, ενώ η επιθυμία να το ξαναζήσεις εξελίσσεται σε δεύτερη φύση σου. Είναι ο μόνος τρόπος να φας πέτρα στο δόξα πατρί σε κάποια στροφή και να το χαρείς με την ψυχή σου. Με λίγα λόγια, το μοναδικό συναίσθημα που εκπέμπει το Rally Acropolis στην Ελλάδα.
