«Στις φτωχογειτονιές της Νέας Υόρκης δεν υπάρχει μόνο συσσωρευμένη κακία. Εύκολα ξεστομίζουμε ότι στους βρώμικους δρόμους γεννιούνται εγκληματίες. Η αλήθεια είναι ότι μέσα σε αυτούς ξεπετάγονται εξίσου ισχυροί άντρες και ιδεαλιστές». Αυτά είναι τα λόγια που έγραψε ο δημοσιογράφος Hickman Powell στον πρόλογό του για τον «Πατέρα του Οργανωμένου Εγκλήματος», Charles «Lucky» Luciano.
Ο δημόσιος λόγος έχει πάντα τη δύναμη να ακούγεται στα αφτιά των ανθρώπων και να δίνει το δικό του χρώμα πάνω σε κάποιο θέμα. Στην περίπτωση ωστόσο του συγκεκριμένου προσώπου, δηλαδή του Luciano, η ρήση είναι επιτυχημένη κατά το ήμισυ. Γιατί ναι, ο Luciano ήταν ένας πολύ ισχυρός άντρας, σίγουρα όμως δεν ήταν από τους ιδεαλιστές.
Ο Λογιστής
Πάντα μπλεγμένος σε φασαρίες, έχοντας μονίμως την στάμπα του άστατου και του βίαου μεγαλωμένος σε φτωχή οικογένεια (γεννημένος το 1987) αποφάσισε από νωρίς ότι ούτε τα γράμματα, ούτε και η σκληρή εργασία δεν θα τον οδηγήσουν στην ευτυχία. Έχοντας σταματήσει το σχολείο από τα 14 του χρόνια και παρατήσει την δουλειά σε εργοστάσιο με καπέλα, ο νεαρός Charlie αποφασίζει να εκμεταλλευτεί τον βίαιο χαρακτήρα του με σκοπό το εύκολο κέρδος. Το μεροκάματο βγαίνει με έναν απλό και brutal τρόπο στις φτωχογειτονιές όπου έχουν κάνει κατάληψη οι Ιταλοί μετανάστες της Νέας Υόρκης. Αποσπώντας χρήματα από νεαρούς Εβραίους υπό την απειλή ότι θα τους τσάκιζε στο ξύλο.
Έχοντας σπάσει άπειρες μύτες για εκφοβισμό, έχει αποκτήσει ένα όνομα το οποίο προκαλεί τρόμο στον νέο κόσμο της εβραϊκής κοινότητας. Όλοι τον τρέμουν. Μια φορά θα εκφοβίσει έναν νεαρό, ο οποίος βρίσκεται στο έλεος του Ιταλού τραμπούκου. Το παιδί όμως αρνείται να δώσει τα χρήματά του και ο ξυλοδαρμός είναι βέβαιος.
Είναι όμως η στιγμή που ο βίαιος Charlie έχει πάρει ρεπό και στη θέση του «ξυπνάει» ένας άλλος, πιο συναισθηματικός. Ο Luciano κοιτάζει με θαυμασμό το θαρραλέο αγόρι και στο βλέμμα του διακρίνει πως δεν υπάρχει μίσος προς το πρόσωπό του, αλλά κάτι άλλο. Από τη μία ο Ιταλοθρεμμένος τραμπούκος, από την άλλη ένας νεαρός Εβραίος και στη μέση ένα μεγάλο κοινό που τους δένει. Το αμοιβαίο μίσος για τους Ιρλανδούς των ΗΠΑ.
Οι δύο νεαροί δίνουν τα χέρια και μια μεγάλη φιλία ξεκινάει. Ο εκκολαπτόμενος «Πατέρας του Οργανωμένου Εγκλήματος» έχει μόλις γνωρίσει τον άνθρωπο που θα γινόταν γνωστός ως «Λογιστής των Γκάνγκστερ». Ο παντοτινός, κολλητός του. Το όνομά του, Meyer Lansky.
Ο Τυχερός
Οι δυο τους θα συνέχιζαν παρέα μέχρι την κορυφή, αν και μέχρι σήμερα ο Luciano είναι εκείνος που ακούγεται περισσότερο. Εκείνος ήταν το πρόσωπο. Εκείνος ήταν που φοβόντουσαν όλοι, ο Lansky ήταν το μυαλό.
«Lucky» Luciano (κέντρο αριστερά), Meyer Lansky (κέντρο δεξιά)
Στις αρχές του 20ού αιώνα και όντας 19 ετών έχει γίνει μέλος της διάσημης συμμορίας, Five Points και σύντομα το μεγάλο λάθος της αμερικανικής κυβέρνησης να προχωρήσει στην Ποτοαπαγόρευση, θα δώσει ευκαιρία σε αυτόν και σε πολλούς ακόμα ανερχόμενους μαφιόζους – Frank Costello, «Bugsy Siegel» και Vito Genovese- να πέσουν με τα μούτρα στο λαθρεμπόριο αλκοολούχων ποτών και να φτιάξουν ένα ισχυρό όνομα που θα τους ανέβαζε στα μεγαλύτερα κλιμάκια του Οργανωμένου Εγκλήματος. Σύντομα θα ενεργούσε υπό τις οδηγίες του «αρχινονού» Joe Masseria.
Στην περίοδο όμως των «Mustache Petes» - δηλαδή των αρχηγών που θεωρούσαν ότι η Μαφία ήταν καθαρά υπόθεση ιταλοθρεμμένων ανθρώπων- όπου κουμάντο έκαναν οι Masseria και Salvadore Maranzano, o Luciano βρέθηκε προ δυσάρεστης κατάστασης. Το αφεντικό του δεν ήθελε να ακούει τις ιδέες του περί μη διαχωριστικής γραμμής ανάμεσα στα έθνη του υποκόσμου και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να βρεθεί πολύ κοντά στον θάνατο. Το 1929 οι άντρες του Masseria του βάζουν ένα όπλο στο πρόσωπο και τον ξυλοκοπούν ανελέητα σε σημείο που έχασε τις αισθήσεις του. Ο θρύλος λέει ότι όταν ξύπνησε κατάφερε αιμόφυρτος και ημίνεκρος να συρθεί μέχρι το κοντινό αστυνομικό τμήμα από όπου μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο.
Όταν η Cosa Nostra αποφασίζει ότι κάποιος θα πέσει νεκρός, δεν τίθεται θέμα επιβίωσης. Παρόλα αυτά ο Luciano είχε επιζήσει. Την είχε γλιτώσει με ένα τεράστιο σημάδι στο δεξί μάγουλο από τα χτυπήματα, ενώ το δεξί του βλέφαρο είχε πλέον πέσει. Έτσι γεννήθηκε η διαβολική όψη που θα τον συνόδευε για όλη τη ζωή. Από εκεί βγήκε το διάσημο ψευδώνυμο που θύμιζε σε όλο τον κόσμο ότι κανείς δεν πρέπει να μπλέξει μαζί του. Ήταν πλέον ο Charlie «Lucky» Luciano.
Και το συγκεκριμένο όνομα θα σκέπαζε τους πάντες πολύ σύντομα.
Τελικά η τύχη ευννοεί τους τολμηρούς
Έχοντας προχωρήσει στη δολοφονία του Masseria για λογαριασμό (μάλιστα) του Maranzano και αργότερα του ίδιου του Maranzano, ο Luciano παρέα με τον Lansky είναι οι απόλυτοι άρχοντες του Οργανωμένου Εγκλήματος. Με τις ιδέες του βάζει την αμερικανική Μαφία σε νέες ράγες και ασχολίες κερδίζοντας υπέρογκα ποσά από ναρκωτικά, παράνομα στοιχήματα και εμπόριο όπλων.
Εκείνη την εποχή ένας άλλος μαφιόζος αρχίζει και ανατέλλει.
Οι ημέρες φτώχειας ήταν ανάμνηση παλιά για τον απόλυτο άρχοντα του υποκόσμου. Ζούσε βασιλικά στο υπερπολυτελές συγκρότημα Waldolf Towers της Νέας Υόρκης και με το άφθονο χρήμα του περνούσε άνετα παρίστανε τον μεγαλοεπιχειρηματία, κάτι που επιβεβαίωναν τα πανάκριβα κοστούμια του αλλά και οι παρέες που έκανε, όπως ο πρώην σύζυγος της Marilyn Monroe και σταρ του baseball, Joe Dimaggio.
Το βίαιο πνεύμα του και η αδυναμία προς την πορνεία ήταν δύο στοιχεία που από τον απλησίαστο θρόνο, το 1936 τον έστειλαν στο εδώλιο και σύντομα στα 30 χρόνια φυλάκισης με την κατηγορία του προαγωγού σε κύκλωμα πορνείας. Η τύχη έδειχνε να του ξεφεύγει και το δικαστήριο τον ανάγκασε να δουλεύει καθημερινά στα πλυντήρια της φυλακής Dannemora (γνωστή και ως Σιβηρία των Φυλακών). Ένας οδυνηρός τρόπος ζωής για τα όσα χρόνια του απέμεναν, ιδιαίτερα για έναν άντρα που είχε εισπράξει τον σεβασμό ακόμα και τον πιο σκληρόπετσων ανδρών αλλά και από τους ίδιους του, τους φίλους. Τελικά το ψευδώνυμό του, είχε ακόμα δύναμη.
Με τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο να ξεσπάει και τον αμερικανικικό στόλο να βομβαρδίζεται στο Pearl Harbor το 1941 οι Αμερικάνοι έψαχναν τρόπο να διασφαλίσουν τα νώτα τους απέναντι στους Ναζί. Οι φόβοι για παρουσία κατασκόπων στο λιμάνι της Νέας Υόρκης, το μόνο μέρος ανεφοδιασμού για τον στόλο των ΗΠΑ, ήταν τεράστιοι και σε αυτό τον τομέα ο υπεύθυνος της αμερικανικής ναυτικής υπηρεσίας πληροφοριών, Red Haffenden χρειαζόταν έναν άσο στο μανίκι για να διαλευκάνει την κατάσταση. Έναν άνθρωπο με διασυνδέσεις που μπορούσε να αντλήσει πληροφορίες και να ξεσκεπάζει τους κατασκόπους του Χίτλερ οι οποίοι δρούσαν ανενόχλητοι στο λιμάνι.
Το συγκεκριμένο λιμάνι λόγω του λαθρεμπορίου και των ναρκωτικών ελεγχόταν ξεκάθαρα από τη Μαφία. Και τότε σαν από μηχανής Θεός, ο Meyer Lansky εμφανίζεται από το πουθενά και προτείνει στον Haffenden μια συμφωνία. Ότι αυτός μαζί με τον Luciano θα του έδιναν τις πληροφορίες που χρειαζόταν με αντάλλαγμα την αποφυλάκιση του κολλητού του.
Τελικώς ο Luciano δεν αποφυλακίστηκε, ωστόσο μετάφερθηκε σε καλύτερη φυλακή και από εκεί άρχισε να λειτουργεί για λογαριασμό των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ, οι οποίες μάλιστα έπιασαν τόπο. Δεν υπάρχουν αρκετά στοιχεία για να επιβεβαιώσουν μεγαλύτερη ανάμειξή του, αλλά θεωρείται βέβαιο μέχρι σήμερα ότι έχει μεγάλο μερίδιο στην εισβολή των ΗΠΑ στην πατρίδα του Ιταλία, καθώς σιχαινόταν τον Mussolini.
Μετά από όλη αυτή τη δράση, το ημερολόγιο δείχνει 4 Ιανουαρίου του 1946 όταν ο τρόφιμος με τον αριθμό 15684, Charles «Lucky» Luciano αποφυλακίζεται αλλά το γεγονός ότι δεν είναι πολιτογραφημένος πολίτης των ΗΠΑ, τον οδηγούν στην απέλαση και την επιστροφή στην Ιταλία. Νέο του σπίτι είναι πλέον η Νάπολη, από την οποία συνεχίζει να κινεί τα νήματα ως «αρχινονός» των ΗΠΑ. Έχοντας πλέον βρει δίαυλο συνεργασίας μεταξύ CIA και Μαφίας φτιάχνει το δικό του «δίκτυο» Ευρώπης-ΗΠΑ, ενώ δίνει εντολή δημιουργίας νέων χαρτοπαικτικών λέσχεων στην Αβάνα της Κούβας και το Las Vegas. O μεγάλος του πόθος όμως είναι η επιστροφή στις ΗΠΑ κάτι το οποίο όμως δεν γίνεται επιτρεπτό.
Τότε εκτελέστηκε ο συνεργάτης τους, Bugsy Siegel.
Τελικά θα το καταφέρει το Φεβρουάριο του 1962, ωστόσο δεν θα μπορέσει να το χαρεί. Η επιστροφή του γίνεται μέσα σε ένα ξύλινο κουτί, όπου μεταφέρει την άψυχη σορό του. Λίγες ημέρες πριν, στις 26 Ιανουαρίου έχει υποστεί καρδιακή προσβολή στο αεροδρόµιο της Νάπολης υπό μυστηριώδεις συνθήκες.
Στο σύμπαν του υπόκοσμου το «σημαδεμένο γεμάτο κακία, σαν πέτρινο πρόσωπο» δεν υπήρχε πια.
