Υπάρχουν πολλά πράγματα στη ζωή που άλλαξαν «χροιά» με το πέρασμα των αιώνων. Τα ταξίδια για παράδειγμα κάποτε δεν ήταν απόλαυση, απελευθέρωση και εύρεση νέων εικόνων, αλλά μια αναζήτηση για επιβίωση. Για μια καλύτερη ζωή. Τα ταξίδια όπως τα μάθαμε εμείς έχουν πάντα θετικό άκουσμα, παρόλα αυτά σπάνια ξεκινάς προς κάτι άγνωστο το οποίο προσπαθείς να ανακαλύψεις.
Όπως έχει πει ο Paul Theroux, «τα χειρότερα τρένα περνούν από τα ωραιότερα τοπία» και στις διακοπές ή τον ελεύθερο χρόνο μας δύσκολα θα μπούμε στο χειρότερο βαγόνι προκειμένου να ανανεωθεί το μάτι μας, ή να κατασκηνώσουμε στη μέση της φύσης, σε μέρη που δεν υπάρχει καταφύγιο ή ένας εύκολος δρόμος. Σε περίπτωση όμως που δεν έχεις ανάγκη από παρέα, αλλά μονάχα την κομπανία της μοτοσικλέτας σου, σίγουρα έχεις ένα μεγάλο όπλο –ένα δικαίωμα θα λέγαμε- στην περιπέτεια.
Μέχρι πρόσφατα το είχαμε δει μονάχα στο «Easy Rider», τους «Χαρλεάδες» και κατά κάποιο τρόπο στους «Sons of Anarchy», ωστόσο απεδείχθη πως υπάρχουν πολλοί «απόγονοι» των Henry Fonda, Jack Nicholson και Dennis Hoper που λατρεύουν τη μεγάλη βόλτα στις δύο ρόδες, αισθάνονται πάντα την ανάγκη για ένα ταξίδι στο «άγνωστο» με φόντο το απέραντο πράσινο της φύσης, εκτιμώντας ταυτόχρονα κάθε δευτερόλεπτο την ελευθερία που προσφέρει η βόλτα πάνω στη μοτοσικλέτα.
Ο Βασίλης λοιπόν, γέμισε με καύσιμα την ΒΜW GS 1200 του, τη «φόρτωσε» με προμήθειες και με αφετηρία την Αττική, εκκίνησε για τη βορειοδυτική Ελλάδα. Έχοντας για παρέα μονάχα το σακίδιο, τα απαραίτητα ανταλλακτικά, το GPS και το κινητό κλειστό –ανοιχτό αποκλειστικά για να επιβεβαιώσει στους δικούς του ότι είναι καλά- πραγματοποίησε ένα ταξίδι-εμπειρία. Ένα μοναχικό μονοπάτι πάνω σε δύο τροχούς που εξελίχθηκε σε περιπέτεια, μια διαδρομή που μόνο ένας μοναχικός καβαλάρης, ένας σύγχρονος Λούκι Λουκ μπορεί να εκτιμήσει.
Σε τέτοια ταξίδια άλλωστε δεν έχεις ανάγκη την παρέα, φτάνει και μόνο που είσαι εκεί με τον εαυτό σου και τον «έρωτα» που ακούει στο όνομα μοτοσικλέτα. Άλλωστε είναι γνωστό πως όποιος αγοράζει μηχανή υψηλού κυβισμού δεν έχει απλώς ένα όχημα για να περιφέρεται, αλλά κάτι σαν «παράνομη σχέση». Μια «αιώνια» καψούρα που μόνο αυτός μπορεί να εξηγήσει. Μια παρέα για τις βόλτες σου, ένα «θηλυκό» που είναι μαζί σου για να δίνει έξτρα πνοή στις πιο μοναχικές σου στιγμές.
Το να είσαι μηχανόβιος δεν είναι παιχνιδάκι, πρέπει να το έχεις στο αίμα σου. Να εκτιμάς την κάθε βόλτα με τη ζωντάνια που τη χαρακτηρίζει. Θα ήταν ψέμα αν λέγαμε πως η «εμπειρία» πάνω στους δύο τροχούς έχει κάποια σχέση με την οδήγηση ενός αυτοκινήτου.
Για αυτό άλλωστε υπάρχουν τόσα πράγματα που ζηλεύει ο απλός κόσμος, όταν αντικρίζει έναν μηχανόβιο.
Για τον Βασίλη από την άλλη, δεν θα ακουγόταν σαν υπερβολή ότι το πρώτο δώρο στη ζωή του ήταν ένα κράνος ή ένα τιμόνι (μηχανής). Έχοντας μπει στο τρυπάκι των δύο τροχών από μικρή ηλικία, δεν είχε ποτέ βοηθητικές ρόδες στο ποδήλατο (όσο κλισέ και αν ακούγεται τον πιστεύω όταν μου το λέει) και αυτό εξελίχθηκε σε τρόπο ζωής. Η εμμονή με το ποδήλατο έφερε στα 16 του, την πρώτη μοτοσικλέτα ΥΑΜΑΗΑ ΧΤ 600 (μοντέλο του ’87), μια αγορά που εξελίχθηκε σε «έρωτα».
Ένα μοναχικό roadtrip
Η ζωή μπορεί να στα φέρει έτσι ώστε η καθημερινότητα να μην σου επιτρέπει την καθημερινή ενασχόληση με την «πρώτη σου αγάπη», είτε λόγω δουλειάς, είτε οικογένειας. Παρόλα αυτά η «φλόγα» δεν σβήνει και με την πρώτη ευκαιρία, δεν θα αρνηθείς να νιώσεις ξανά «ζωντανός» με τον τρόπο που σου έμαθε η ζωή πάνω στο στρογγυλοφάναρο. Ένα ταξίδι (όχι και τόσο) μοναχικό λοιπόν, πάνω στην ΒΜW GS 1200, μια πορεία 6 ημερών με ένα σκοπό:
«Να αδειάσεις ψυχολογικά» όπως μου λέει συνεχώς όταν συζητάμε λεπτομέρειες του ταξιδιού του. Αν κρίνουμε από τις φωτογραφίες του ταξιδιού κάτι πήγε σωστά.
Ακόμα και αν χρειάστηκε να διανύσει τόσα χιλιόμετρα από την Αθήνα μέχρι την Αμφιλοχία, από εκεί στα Ανατολικά και Βόρεια Τζουμέρκα και να διαβεί το απότομο Πέρασμα του Μπάρου (Κεντρική Πίνδος), όντας ουσιαστικά εκτεθειμένος από παντού, αλλά όντας ήρεμος και χαλαρός. Αυτό άλλωστε είναι και το νόημα του ταξιδιού.
«Έχεις μεν τα μάτια καρφωμένα στην άσφαλτο, αλλά το μάτι σου παίρνει δύναμη παρατηρώντας τα γύρω τοπία», είναι η πρώτη εντύπωση στις πρώτες ώρες του ταξιδιού μέχρι να αφήσει τα πράγματα στο ξενοδοχείο. Μαζί του έχει απλώς τα βασικά που απαιτούνται για ένα τέτοιο ταξίδι.
GPS, αδιάβροχο γιλέκο (και ας είναι καλοκαίρι), γάντια, ένα κιτ με λάστιχα και το σακίδιο με νερό και φρούτα. Δεν χρειάζεται κάτι άλλωστε, πέρα από αυτά και την μηχανή του.
Τα ταξίδια αυτά όμως είναι φτιαγμένα για αντρική παρέα
Είναι δεδομένο πως ένας μοναχικός καβαλάρης έχει δικά του σχέδια και ένα μοναδικό όραμα για το ταξίδι που επέλεξε. Αυτός είναι ο λόγος άλλωστε που δεν ξεκίνησε με παρέα προς τον ειδυλλιακό προορισμό του. Σημασία λένε ότι έχει το ταξίδι και όχι προορισμός και δεν θα μπορούσαν να έχουν περισσότερο δίκιο. Όπως επίσης ότι ένα ταξίδι κρύβει πάντα εκπλήξεις και στην περίπτωση του «Easy Rider» μας, το ίδιο το ταξίδι του φανέρωσε ένα καινούργιο μονοπάτι μέσα στο άγνωστο.
Είναι πολλά πράγματα που «δένουν» τους άντρες και ένα από αυτά είναι σίγουρα τα roadtrips με μοτοσικλέτα. Οι ιστορίες των ταξιδιωτών πάντα γοήτευαν και στο Πέρασμα του Μπάρου, ο Βασίλης ήρθε μούρη με μούρη, με μια παρέα εφτά κολλητών από το Κιάτο (πέντε μηχανόβιοι και δύο με αγροτικό), εντελώς διαφορετικού στυλ από τον ίδιο αλλά με την ίδια περιπετειώδη τρέλα. Ένα απλό «Φίλε μην είσαι μόνος, έλα να τσιμπήσεις κάτι μαζί μας» ήταν αρκετό για να «γεννήσει» μια νέα φιλία. Μια ευχάριστη παρένθεση που από ένα απλό άραγμα με φαγητό και τσίπουρο εξελίχθηκε σε κάτι μόνιμο.
Το απρόσμενο μπορεί να δώσει άλλο αέρα στην καθημερινότητά σου, αλλά εδώ που τα λέμε όταν αυτό το απροσδόκητο συμβαίνει σε τέτοιου είδους ταξίδι μπορείς να το εκτιμήσεις ακόμα περαπάνω. Δεν πρόκειται άλλωστε για μια τυχαία συνάντηση-κουβέντα σε καφετέρια στο κέντρο της Αθήνας, ή ένα άραγμα μετά από ένα μονάκι μπάσκετ σε κάποιο ανοιχτό γήπεδο. Στο συγκεκριμένο ταξίδι, με τους ιδιαίτερους όρους και τη διαφορετικότητά του, ακόμα και αν δεν είσαι του ίδιου στυλ άνθρωπος, σας ενώνει αυτή η φάση στην οποία βρίσκεσυε εκείνη τη στιγμή. Αυτή η ανεμελιά, η ανάγκη για απελευθέρωση, η ζωντάνια της χαλαρότητας και η μοναδική ηρεμία της φύσης ουσιαστικά λειτουργεί σαν έλξη. Σαν ένας δεσμός που δεν σπάει, διότι έχει το κατάλληλο συστατικό. Την κατάλληλη ψυχολογία και την αντρική καρδιά.
Μια φιλία που έγινε στο δρόμο δεν παύει να είναι φιλία. Μια παρέα που ήρθε από το πουθενά, σου μένει για πάντα στο μυαλό και την καρδιά. Δεν χρειάζονται οι φωτογραφίες για να κρατήσουν τη μαγεία στο πέρασμα των χρόνων, ωστόσο εδώ που τα λέμε δεν θα κάναμε την ίδια κουβέντα –όσοι δεν ήμασταν παρόντες- αν δεν είχαμε και κάποιο στιγμιότυπο.
Από ένα τέτοιο ταξίδι δεν επιστρέφεις ποτέ ο ίδιος
Ένα κομμάτι σου μένει πάντα πίσω και αυτό είναι το μεγαλύτερο «δώρο» που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου. Είτε την βγάλεις σόλο παρέα με τη μοτοσικλέτα σου, αράζοντας τα βράδια μόνος κάτω από ένα δέντρο, ακούγοντας τους ήχους της φύσης.
Είτε γιατί γνώρισες κατά τύχη εφτά τύπους που δεν είχες ιδέα την ύπαρξή τους, αλλά πλέον θα τους θυμάσαι ίσως περισσότερο και από την παρέα σου στο στρατό. Γιατί μαζί τους δεν μοιράστηκες απλώς μια νύχτα σε μια ταβέρνα πίνοντας τσίπουρα, ούτε απλά κάνατε μια από τις μοναδικές κουβέντες που ταιριάζουν σε αυτή την περίσταση.
Νιώσατε απελευθερωμένοι. Και αυτό το συναίσθημα είναι μοναδικό.
