«Κοιμάσαι;». Αυτό ήταν το τελεύταιο μήνυμα που πήρα ποτέ από εκείνη. Ήταν ξημέρωμα Μεγάλης Παρασκευής...
Αυτή η λέξη, ακόμη και σήμερα, δυο μήνες μετά, συνεχίζει να τριγυρίζει το μυαλό μου, όπως το αρνί που γυρνούσε 2 μέρες μετά. Χωρίς να ξέρω τι είχε συμβεί. Την έλεγαν Ελεάννα. Ήταν 27 χρονών. Χρησιμοποιώ παρελθοντικό χρόνο γιατί η Ελεάννα δεν ζει πια. Αλλά για να καταλάβεις κάτι, πρέπει να γνωρίζεις την αρχή του και την μέση του, πριν φτάσεις στο τέλος. Αυτή είναι η ιστορία της. Μια ιστορία που μπορούσες να την ζήσεις εσύ, εγώ, η ξαδέρφη σου.
Η Ελεάννα γεννήθηκε υγιέστατη. Με μπόι 1,50 αλλά με μια μαγκιά που δεν είχε ποτέ κανείς μας και δεν θα έχει. Η Ελεάννα, όταν ήταν 11 χρονών έπαθε μια απλή ίωση. Μια ίωση όπως όλα τα παιδιά. Η ίωση έγινε περικαρδίτιδα. Και από εκεί και πέρα η ζωή αποφάσισε να την δοκιμάσει με τον πλέον σαδιστικό τρόπο. Η άμμος στην κλεψύδρα της άρχισε να τρέχει γρήγορα.
Η μοίρα την έφερε στον δρόμο μου. Πανέμορφη, πανέξυπνη και μπερδεμένη. Θυμάμαι να μου λέει ιστορίες από τα νοσοκομεία όσο περπατούσαμε. Για τους περιπάτους στους διαδρόμους κλινικών, για τις αρρυθμίες και για το μέλλον της, που της επιφύλασσε σίγουρα μεταμόσχευση.
«Καλά, πως είσαι τόσο σίγουρη;», την ρωτούσα. Απλά χαμογελούσε. Δε θα ξεχάσω ποτέ την ουλή στην αριστερή της κλείδα. «Έχω απινιδωτή», μουρμούρισε. Μου φαινόταν τόσο μακρινό όλο αυτό. Όμως όπως σου είπα και παραπάνω, η ζωή είχε σαδιστικά σχόλια.
Τα χρόνια πέρασαν...
Νομίζω δυο χρόνια μετά την γνωριμία μας, η Ελεάννα μου έστειλε μήνυμα πως είναι στο «Ωνάσειο» και ήταν δύσκολα. Ήθελε απλά να παω να την δω. Φυσικά και πήγα. Σε έναν θάλαμο, χαμογελαστή και φωνακλού, τις νοσοκόμες να τις κανουν παρατηρήσει. Η καρδιά της δούλευε πλέον στο 30%. Ίσως και κάτι λιγότερο...
Την επόμενη φορά που μου έστειλε, μεσολάβησαν δυο μήνες. Εξήντα ημέρες. Η δεύτερη επίσκεψή μου ήταν το πιο μεγάλο σοκ που έχω ζήσει στη ζωή μου. Μια νέα κοπέλα ξαπλωμένη, ακίνητη και σωλήνες να ξεπροβάλουν από το στέρνο της και να καταλήγουν σε μια φορητή καρδιά. Με κοιτούσε αμίλητη και κλαμμένη. Έχω προσπαθήσει να μην κλάψω πολλές φορές. Εκείνη η στιγμή ήταν αθροιστικά όλες αυτές.
Η Ελεάννα έζησε 3 χρόνια με εξωτερική καρδιά. Τρία χρόνια η ζωή της ήταν αυτό το μαραφέτι με ρόδες. Όσο εσύ και εγώ κλαψουρίζουμε πως δεν έχουμε καλό αμάξι, ένα ακριβό κινητό μέχρι και γκόμενα, εκείνη ζούσε έτσι. Και περίμενε καρτερικά ένα τηλεφώνημα. Ένα τηλεφώνημα να της πουν πως βρέθηκε ένα μόσχευμα που θα την κρατήσει στη ζωή, πως θα ζήσει όπως εσύ και εγώ.
Κάθε φορά που μιλούσαμε μου έλεγε ένα πράγμα: «Γράψε ένα θέμα για την μεταμόσχευση. Πρέπει ο κόσμος να ενημερωθεί. Πρέπει να ξέρει ο κόσμος πως η δωρεά οργάνων μπορεί να σώσει κόσμο». Πάντα το απέφευγα. Δεν έχω και το πιο γερό στομάχι. Άλλοτε έβρισκα δικαιολογίες πως δεν ήθελε το Μέσο που εργαζόμουν αφού δεν ήταν του στιλ του, άλλοτε πως είχα πολύ δουλειά.
Όμως εκείνη δεν το έβαλε κάτω. Η Ελεάννα έγινε έμπνευση για δεκάδες, εκατοντάδες συνανθρώπους μας που ζουν για αυτό το τηλεφώνημα. Πήγε σε εκπομπές, πήγε σε ομιλίες. Και πάντα η... κοντή, χαμογελαστή, εξηγούσε σε όλο τον κόσμο πως είναι η ζωή της ίδιας και της οικογένειάς της. Πως ζει κάθε μέρα σαν φυσιολογικός άνθρωπος, πως δεν έχει να ζηλέψει τίποτα.
Όλοι μας μπορούμε να σώσουμε τον κόσμο. Είναι στο χέρι μας
«Κοιμάσαι;». Ακόμα και τώρα αυτή η λέξη μου χτυπάει τα μηνίγγια. Με θυμώνει. Με εκνευρίζει. Με κάνει να αισθάνομαι άβολα. Με κάνει να νιώθω τομάρι. Το πρωινό ξύπνημα της Μεγάλης Παρασκευής με βρήκε με την τσίμπλα στο μάτι να απαντάω «Έλα, τι έγινε;». Οι μέρες περνούσαν και το μήνυμα δεν διαβαζόταν. Και κατάλαβα πως ίσως δεν θα διαβαστεί ποτέ...
Λίγες ώρες πριν την ενημέρωσαν πως βρέθηκε μόσχευμα και θα έμπαινε στο χειρουργείο. Χόρευε μόνη της. Με τους σωλήνες από το κορμί της να έχουν γίνει καβαλιέροι της. Χωρίς να ξέρει πως η άμμος τελείωνε.
Ξέρεις τι; Δεν θα ήθελε η Ελεάννα να σου πω την ιστορία της με μιζέρια. Θα σου πω μόνο πως η μεταμόσχευση απέτυχε. Δεν ξύπνησε ποτέ. Έσβησε στην εντατική. Αλλά σου είπα. Δεν θα ήθελε να γράψω 600 λέξεις για τον θάνατό της. Οχι, ούτε καν. Δεν γούσταρε να κάνει τον ήρωα. Θα ήθελε μέσα σε αυτό το κείμενο να σου πω τα παρακάτω:
- Η πιθανότητα να χρειαστούμε εμείς οι ίδιοι, κάποια στιγμή της ζωής μας, ένα μόσχευμα είναι πολύ μεγαλύτερη από την πιθανότητα να δωρίσουμε τα όργανα μας μετά θάνατον;
- Η Δωρεά Οργάνων πραγματοποιείται μόνο από εγκεφαλικά νεκρούς ασθενείς που νοσηλεύονται σε Μονάδες Εντατικής Θεραπείας; Ο εγκεφαλικός θάνατος είναι μη αναστρέψιμη κατάσταση που ισοδυναμεί με τον θάνατο και δεν έχει καμία σχέση με τις χρόνιες φυτικές καταστάσεις.
- Ο Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων (Ε.Ο.Μ.) είναι ο επίσημος κρατικός φορέας του Υπουργείου Υγείας που διαμεσολαβεί, ελέγχει και συντονίζει όλες τις σχετικές διαδικασίες από τη Δωρεά έως τη Μεταμόσχευση;
- Τα όργανα από πολλούς δυνητικούς δότες δεν αξιοποιούνται προς μεταμόσχευση επειδή δεν είχαν συζητήσει ποτέ εν ζωή με την οικογένειά τους τη θετική τους στάση απέναντι στη Δωρεά Οργάνων;
Και αν δεν σου φτάνουν αυτά για να πειστείς, τότε μπες στο www.eom.gr. Υπάρχουν άνθρωποι δίπλα μας που ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ να πεθάνεις για να ζήσουν. Περιμένουν από όλους μας να τους δείξουμε πως υπάρχει ελπίδα. Υπάρχει φως για εκείνους. Να νιώσουν πως τους σκεφτόμαστε και είμαστε κοντά τους. Γιατί όταν η δυστυχία δεν είναι σπίτι μας, δεν την ζούμε. Νομίζουμε δεν θα συμβεί ποτέ σε εμάς.
Όσο για την Ελεάννα; Ήταν η αδερφή μου, η κοπέλα μου, η φίλη μου, η κολλητή μου. Η δική σου αδερφή, η δική σου ξαδέρφη. Η κοπέλα σου, η γειτόνισσά σου. Η μητέρα σου, η κοπέλα που σου χαμογέλασε στο τρένο. Είναι η οικογένειά σου, οι κολλητοί σου. Είναι ο ζητιάνος που προσπέρασες κα κοίταξες υποτιμητικά. Είναι ο οδηγός που έβρισες το πρωί στο φανάρι.
Είναι εσύ.
ΥΓ: Θερμά συλληπητήρια στους οικείους της. Είμαστε κοντά τους.
