Είναι στιγμές που αναπολούμε τους θρύλους που μας έκαναν να λατρέψουμε κάποια αθλήματα. Τον Joe Louis οι περισσότεροι δεν τον προλάβαμε, ωστόσο τα κατορθώματά του μέσα και έξω από το ρινγκ είναι ικανά να δημιουργήσουν φανατικούς οπαδούς στον κόσμο τς πυγμαχίας.
Διότι το φιλικό αυτό πρόσωπο, με τις δολοφονικές γροθιές δεν ήταν απλώς ένας μποξέρ που σάρωσε τα πάντα στο διάβα του. αλλά εκείνος που άλλαξε για πάντα την τύχη των έγχρωμων ανθρώπων στις ΗΠΑ. Ο Αφροαμερικανός που τα 'βαλε με την Άρια Φυλή, ένας πρωταθλητής που αναζωογόνησε το μποξ σε μια περίοδο που το τριγύριζε η καχυποψία λόγω των στημένων αγώνων. Αυτός ήταν ο Joe Louis.
Η δύσκολη αρχή και η κυριαρχία στο ερασιτεχνικό επίπεδο
Ο μικρός Joe (Joseph Louis Barrow όπως είναι το πλήρες όνομά του) γεννήθηκε στις 13 Μαΐου του 1914 στο Lafayete της Alabama όμως στα 12 του μετακόμισε στο Detroit λόγω της Ku Klux Klan. Ο Joe είχε μαθητικές δυσκολίες και σπάνια μιλούσε -φήμες λένε ότι ξεκίνησε να μιλάει κανονικά στα έξι του χρόνια- ωστόσο αναλογιζόμενος τις δυσκολίες, δούλευε όταν ήταν εκτός σχολείου έτσι ώστε να βοηθήσει την οικογένειά του. Θέλοντας να ακολουθήσει καριέρα στην επιπλοποΐα, ο Louis γράφτηκε στο σχολείο Bronson ενώ στον ελεύθερό του χρόνο παρακολουθούσε… μαθήματα βιολιού.
Ήταν τότε που ένας φίλος του ο οποίος είχε διαπρέψει στις μικρές κατηγορίες στο μποξ τον ενθάρρυνε να πάρει μέρος σε μια προπόνηση πυγμαχίας. Ο Joe ακολούθησε τη συμβουλή του, και σίγουρα ποτέ δεν μετάνιωσε για τη επιλογή του. Λέγεται μάλιστα πως σε μία από τις πρώτες προπονήσεις του παραλίγο να αφήσει «ξερό» τον φίλο του, εντυπωσιάζοντας τον προπονητή τους που τον παρότρυνε να πετάξει το βιολί μια για πάντα.
Ο πρώτος του αγώνας πάντως σε ερασιτεχνικό επίπεδο δεν στέφθηκε με επιτυχία καθώς έχασε από τον μετέπειτα χρυσό ολυμπιονίκη, Johny Miller. Ο θρύλος γύρω από εκείνο τον αγώνα λέει πως όταν ζητήθηκε στον Joe να γράψει το όνομά του στην καρτέλα, τα γράμματά του ήταν τόσο μεγάλα που δεν χώραγε το επίθετό του (Barrow) με αποτέλεσμα να αγωνιστεί ως Joe Louis. Ένα όνομα που θα τον ακολουθούσε μια ζωή. Μια ζωή γεμάτη νίκες και δόξα.
Ο Παγκόσμιος τίτλος και η αντιπαλότητα με τον Max Schmeling
Το απίστευτα δυνατό και συνάμα ταχύτατο αριστερό jab του ήταν αρκετό για να του δίνει νίκες και μάλιστα με knock out. Συνολικά στην καριέρα του σε επαγγελματικό επίπεδο είχε σε σύνολο 69 αγώνων 66 νίκες (52 knock out) αριθμός απίστευτος για τα δεδομένα της εποχής. Η φήμη του εξελισσόταν δραματικά τη δεκαετία του 30' με αποτέλεσμα να γίνεται ήρωας για τους Αφροαμερικανούς ενώ λίγο αργότερα εξελίχτηκε σε σύμβολο για ένα ολόκληρο το αμερικάνικο έθνος.
Ήταν τότε που μπήκε στην αρένα προκειμένου να αντιμετωπίσει τον μεγαλύτερο αντίπαλο της ζωής του, τον Γερμανό Max Schmeling. Μια αντιπαλότητα που θα έμενε για πάντα στην ιστορία της πυγμαχίας, μία κόντρα που γυρίστηκε μέχρι και σε ταινία.
Εκείνη την εποχή ο Louis ήταν έτοιμος να αντιμετωπίσει τον Παγκόσμιο Πρωταθλητή Βαρέων Βαρών, Max Baer και ο Schmeling αποτελούσε το τελευταίο εμπόδιο στον δρόμο του για τον τίτλο. Ο αγώνας τους δεν ήταν απλώς μια μάχη μεταξύ δύο μποξέρ, αλλά ανάμεσα σε δύο έθνη. Ο Schmeling είχε τη στήριξη του γερμανικού κράτους αλλά και του ίδιου του Χίτλερ, ο οποίος βασιζόταν στον μποξέρ του προκειμένου να αποδείξει ότι η Άρια Φυλή είναι ανώτερη όλων. Ακόμα και αν θεωρητικά είχε το αουτσάιντερ στο πλευρό του.
Ο Louis είχε ρεκόρ 27-0 με αποτέλεσμα κανείς να μην δίνει ελπίδα νίκης στον Γερμανό πρώην πρωταθλητή ο οποίος μάλιστα σε αντίθεση με τον νεαρό Αμερικανό είχε ξεπεράσει τα 30 του χρόνια. Κι όμως ο Schmeling είχε εντοπίσει τα αδύναμα σημεία του αντιπάλου του με αποτέλεσμα στον αγώνα που έγινε στο Yankee Stadium το 1936 να υποχρεώσει τον «Brown Bomber» στην πρώτη του ήττα και μάλιστα με knock out στο 12ο γύρο.
Τέτοιες ήττες-ψυχρολουσίες συνήθως τελειώνουν καριέρες, στην περίπτωση όμως του Joe ήταν το σημείο «Χ». Παρά τη ήττα του παρέμενε ακόμα ο αγαπημένος του κοινού και ο Νο. 1 διεκδικητής του Παγκόσμιου Τίτλου, που είχε περάσει πλέον στα χέρια του «Cinderella Man», Jimmy Braddock.
Οι δυο τους τα «είπαν» στον μεγάλο αγώνα του Madisson Square Garden, με τον «Brown Bomber» να γράφει ιστορία, επικρατώντας με knock out στον 8ο γύρο, σηκώνοντας ταυτόχρονα στο πόδι ολόκληρη την Αφροαμερικανική κοινότητα.
Μετά τον αγώνα όμως θα έκανε τη δήλωση που έγραψε ιστορία.φοβερή δήλωση: «Δεν είμαι αληθινός πρωταθλητής αν δεν κερδίσω τον Max Schmeling!».
Joe vs Max II
Αυτό ήταν. Ο μεγαλύτερος αγώνας στην ιστορία της πυγμαχίας μέχρι εκείνη την εποχή ήταν πλέον γεγονός. Δύο έθνη, Αμερική εναντίον Γερμανίας, ο «Brown Bomber» κόντρα στη νέμεσή του, τον Max Schmeling. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Franklin D. Roosevelt μάλιστα κάλεσε τον Louis στο Λευκό Οίκο, λέγοντάς του: «Joe η Αμερική χρειάζεται γροθιές σαν τις δικές σου για να κερδίσει τη Γερμανία!». Ο μικρός μαύρος βιολιστής που δεν μπορούσε καν να μιλήσει, είχε μία ολόκληρη χώρα να στηρίζεται πάνω του. Και θα τους ανταπέδιδε την εμπιστοσύνη με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Η μεγάλη ρεβάνς της 22ης Ιουνίου του 1938 έγινε μπροστά σε 70,043 θεατές και μεταδόθηκε σε χιλιάδες ακροατές από το ραδιόφωνο σε Αγγλία, Γερμανία, Ισπανία και Πορτογαλία. Ωστόσο όποιος πλήρωσε εισιτήριο για να βρεθεί στο Yankee Stadium δεν χάρηκε ιδιαίτερα τον αγώνα. Ο Louis δεν είχε καμία διάθεση να μπει σε περιπέτειες, όρμησε σαν θεριό ανήμερο πάνω στον αντίπαλό του, σωριάζοντάς τον στο έδαφος τρεις φορές από τον πρώτο κιόλας γύρο.
Αποτέλεσμα; Η πλευρά του Γερμανού πέταξε λευκή πετσέτα, το τελευταίο καμπανάκι χτύπησε μόλις στα 2 λεπτά και 4 δευτερόλεπτα, την ώρα που ο Χίτλερ απειλούσε με διάλυση το αρχηγείο του. Ο πρωταθλητής ήταν ένας και μάλιστα αδιαμφισβήτητος.
Ο Louis δεν έχασε ποτέ τον τίτλο του, καθώς ο μόνος που τον κέρδισε ήταν ο χρόνος. Διατήρησε τον τίτλο του μέχρι τις 25 Ιουνίου του 1948, έπειτα δηλαδή από δέκα χρόνια και συνολικά 25 επιτυχείς υπερασπίσεις, αποχωρώντας ως πρωταθλητής. Ο Παγκόσμιος τίτλους έμεινε στα χέρια του για συνολικά 11 χρόνια, 8 μήνες και 7 ημέρες, περισσότερο από κάθε άλλο πυγμάχο.
Τα οικονομικά προβλήματα, η επιστροφή και ο κολλητός του, Max
Ο Louis μπορεί να αποχώρησε ως πρωταθλητής, αλλά τη συνέχεια της ζωής του μόνο ως τέτοιος δεν τη συνέχισε. Άρχισε να απολαμβάνει τη ζωή του, χάνοντας ωστόσο το μέτρο με αποτέλεσμα να αποκτήσει οικονομικά προβλήματα. Η ανάγκη του για χρήματα τον έκαναν μάλιστα να επιστρέψει στην ενεργό δράση ωστόσο δεν ήταν σε καμία περίπτωση ο αθλητής του παρελθόντος. Η καριέρα του τελείωσε μια και καλή στον αγώνα του Madisson Square Garden τον Οκτώβρη του 1951 εναντίον του αήττητου πρωταθλητή Rocky Marciano.
Παρά τα οικονομικά του προβλήματα ο Louis παρέμεινε μια αγαπητή φιγούρα στην Αμερική, έγινε μέλος του αμερικάνικου στρατού ενώ μόλις τέλειωσε ο πόλεμος εμφανιζόταν συχνά-πυκνά σε events και shows. Σε ένα από αυτά εμφανίστηκε μαζί με τον άλλοτε εχθρό του Max Schmeling, με τον οποίο ανέπτυξαν ξεχωριστή φιλία, μέχρι το θάνατό του στις 12 Απριλίου του 1981 από καρδιακή προσβολή.
Το 2005 αναδείχτηκε ως ο #1 πυγμάχος βαρέων βαρών όλων των εποχών από Παγκόσμιο Ιντιτούτο Πυγμαχίας ενώ η μπουνιά του θεωρείται μέχρι σήμερα η ισχυρότερη στην ιστορία του αθλήματος. Πέραν αυτού όμως ο Joe Louis, η συμπαθητική φατσούλα από την Alabama, δεν πέρασε στην ιστορία απλώς ως ένας από τους καλύτερους μποξέρ όλων των εποχών.
Είναι μέχρι σήμερα ο άνθρωπος που με όπλο τις γροθιές και την ταπεινότητά του, κατάφερε να εξελιχθεί σε σύμβολο ενός έθνους κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ακόμα και αν ο ίδιος ένιωθε πως ήταν απλώς ένας καλός μποξέρ.
