Αν υπάρχει κάτι που μπορεί να μας κάνει πραγματικά περήφανους είναι να κάνουμε πράξη τα παιδικά μας όνειρα. Να μετουσιώνουμε τη φαντασία μας σε πραγματικότητα, να γινόμαστε εκείνοι οι πρωταγωνιστές που είχαμε ονειρευτεί στο παιδικό μας δωμάτιο. Κι αν αυτός ο δρόμος που έχουμε επιλέξει οδηγεί σε αδιέξοδο, τότε το μυαλό λειτουργεί ως ένα φαντασιακό GPS που θα μας βγάλει από αυτό το τέλμα. Υπάρχουν αρκετοί τρόποι για να πετύχεις αυτό που πάντα ονειρευόσουν, αρκεί να αφήσεις τη φαντασία σου να καλπάσει. Τότε τα πέπλα θα ανασηκωθούν και η ματιά σου θα γίνει ευθυτενής.
Γιατί ο πρόλογος; Διότι ο Γιώργος Λιόπετας το πέτυχε με τον δικό του τρόπο. Το παιδί που μεγάλωσε στην Πάτρα ήθελε από πάντα να γίνει “rock star”.
“Η αλήθεια είναι ότι η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις, Και είμαι μεγάλος θαυμαστής της ζωής. Επίσης είμαι πολύ φιλόδοξος. Από μικρός ήθελα να γίνω rock star, ασχολήθηκα πολύ με τη μουσική και την punk rock μουσική, υπήρξα μέλος κάποιων συγκροτημάτων και γνωρίσαμε κάποια επιτυχία, αλλά δεν μας έκατσε το όνειρο”, αναφέρει γελώντας στη συζήτησή μας για να συνεχίσει: “Παρόλα αυτά συνέχισα να θέλω να γίνω rock star. Και πραγματικά, αν εξαιρέσεις τα stages και τις συναυλίες, αν με ρωτούσες αν έχω ξανανιώσει σαν rock star, θα σου απαντούσα ναι. Ναι, Όταν φωτογράφισα για την Tom Ford στο Amanzoe, ναι, όταν με προσέγγισε τεράστιος γαλλικός όμιλος διοργάνωσης εκδηλώσεων για να φωτογραφίσω για την Louis Vuitton, ναι, κάθε φορά που βλέπω εικόνες μου να δημοσιεύονται σε περιοδικά και blogs όπως η Vogue, το InStyle, το Harper’s Bazaar ή το Style Me Pretty (το μεγαλύτερο blog γάμων παγκοσμίως)”.
Πλέον στα 29 του, ο Γιώργος ξέφυγε από τα όρια της Πάτρας. Ταξιδεύει παραπάνω από το κανονικό - για κάποιους άλλους συνεχώς- και ζει σαν rock star. Μόνο που αντί για μικρόφωνο, κρατάει τη φωτογραφική του μηχανή. Και στην κουβέντα μας, εκμυστηρεύεται τα πάντα για το μεγαλύτερο πάθος της ζωής του.
-Πότε έπιασες για πρώτη φορά φωτογραφική μηχανή και πώς ξεκίνησε όλο αυτό
Με τη φωτογραφική μηχανή θα έλεγε κανείς ότι γεννηθήκαμε αγκαλιά καθώς είμαι δεύτερης γενιάς φωτογράφος. Οι γονείς μου, Νίκος και Ντίνα, διατηρούν φωτογραφικό κατάστημα στην πόλη της Πάτρας από το 1985 έως και σήμερα. Σίγουρα έχουν αποτελέσει μεγάλο μέρος της έμπνευσης μου να ασχολήθω επαγγελματικά με την φωτογραφία. Παρ’ όλα αυτά, δεν ήταν ποτέ οι τύποι των γονέων που προσπαθούσαν να μας χειραγωγήσουν. Για αυτό άλλωστε συνέχισα την παράδοση, αλλά με τον δικό μου τρόπο.
-Μπορείς να περιγράψεις το φωτογραφικό σου στιλ; Ποιες είναι οι καταβολές σου;
Είμαι μεγάλος φαν του ήλιου, οπότε επιλέγω να χρησιμοποιώ σαν κύρια φωτιστική πηγή της εικόνας μου το φυσικό φως. Μεγάλος μου έρωτας είναι η αναλογική φωτογραφία. Δεν είμαι παιδί του σκοτεινού θαλάμου αλλά είμαι ο τύπος που με μία φωτογραφική μηχανή και άπειρα φιλμάκια έχει οργώσει κυριολεκτικά την Νέα Υόρκη και άλλες πολλές πόλεις του κόσμου (εννοείται και ελληνικές, δεν σνομπάρουμε Ελλάδα). Έχω μελετήσει πολλούς από τους κλασσικούς φωτογράφους όπως Bresson, Adams ή την Cameron αλλά θεωρώ ότι το ερέθισμα και έμπνευση μου να ασχοληθώ με την φωτογραφία δεν ήταν κάποιος φωτογράφος, που είδα την εικόνα του και είπα ‘ουαααου, θέλω και εγώ να το κάνω αυτό’, αλλά οι γονείς μου επί το έργον. Το ύφος του καλλιτέχνη αλλάζει με το πέρασμα του χρόνου. Όπως ο άνθρωπος ωριμάζει μεγαλώνοντας, έτσι και η μάτια του ωριμάζει. Εάν σε μία πρόταση μου ζητούσες να περιγράψω το φωτογραφικό μου στιλ, θα το περιέγραφα σαν φωτεινό, ρομαντικό, απλοϊκό αλλά διαχρονικό. Και ξέρεις γιατί διαχρονικό; Διότι ό,τι κι αν φωτογραφίσω, το φωτογραφίζω με αγάπη.
-Τι σημαίνει για σένα η φωτογραφία;
Μετά από κάποια χρόνια, η φωτογραφία γίνεται ένα με σένα. Μαθαίνεις να σκέφτεσαι φωτογραφικά, ζεις φωτογραφικά κλπ. Το πιο αστείο που με ρωτάνε φίλοι και γνωστοί που με πιάνουν να χαζεύω και να ρεμβάζω μόνος είναι που χάθηκα ή τι σκέφτομαι. Μόνιμα απαντώ ότι “παρατηρώ”. Παρατηρώ τους ανθρώπους, τους μορφασμούς τους, το πώς αντιδρούν, τις ματιές τους, πώς κάθεται το φως πάνω τους, τι τους κολακεύει και τι όχι και κάποιες φορές μπορεί να σκεφτώ και τι θα άλλαζα σε ‘αυτό το φωτογραφικό set’ έτσι ώστε να γίνει ιδανικό. Στα λέω και γελάω. Το καταλαβαίνω ότι ακούγεται τρέλα, αλλά η κάθε δουλειά έχει τα δικά της. Η φωτογραφία που λες, όσο κλισέ και αν ακούγεται, είναι η ζωή μου.
-Μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου χωρίς φωτογραφική μηχανή;
Ναι μπορώ να με φανταστώ χωρίς φωτογραφική μηχανή. Μην φανταστείς ότι είμαι μόνιμα με μια φωτογραφική στον λαιμό. Προσπαθώ να κάνω αρκετά συχνά διαλείμματα καθώς όλοι έχουμε ανάγκη να ξεφεύγουμε. Και για να είσαι παραγωγικός και δημιουργικός στην δουλειά σου, χρειάζεσαι και τον απαραίτητο χρόνο να ξεκουράσεις τα χέρια μα ακόμα περισσότερο, τον εγκέφαλο. Παρ’ όλα αυτά, αν με ρωτάς εάν θα χρειαζόταν να αλλάξω επάγγελμα για κάποιο λόγο ανωτέρας βίας, σίγουρα θα ‘έπεφτα σε βαθιά κατάθλιψη’. Αγαπάω πολύ αυτό που κάνω και θέλω κάθε project μου να είναι άρτια ολοκληρωμένο.
-Ποιος είναι ο επώνυμος/η που θα ήθελες να είχες φωτογραφίσεις το πορτρέτο του, πώς το φαντάζεσαι και γιατί θα είχες διαλέξει το συγκεκριμένο πρόσωπο;
Θα ήθελα να είχα φωτογραφίσει τον Freddie Mercury on stage, διότι πέρα από το ότι ήταν τόσο μα τόσο χαρισματικό πλάσμα, on stage πέταγε ο άνθρωπος. Και θεωρώ ότι θα μου έδινε τροφή για πολύ όμορφες εικόνες. Στυμμένο πορτρέτο, στουντιακό που λέμε, θα ήθελα από τον Kurt Cobain. Δεν ξέρω να σας πω το γιατί. Εννοείται ότι αγαπώ πάρα πολύ τη μουσική του, με την οποία μεγάλωσα, αλλά επειδή ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα και χαρισματική αλλά παράλληλα αυτοκαταστροφική προσωπικότητα, θα ήθελα πολύ να τον γνωρίσω και να τον φωτογραφίσω. Μεγάλος έρωτας μου μουσικός ήταν και o Johnny Cash, τον οποίο θα ήθελα να τον φωτογραφίσω στο φυσικό του περιβάλλον. Ίσως στο σπίτι του, ενώ έπαιζε κιθάρα κλπ. Στους εν ζωη τώρα, θα ήθελα πολύ να φωτογραφίσω τον αγαπημένο μου ντράμμερ Travis Barker και πέρα από τα των μουσικών θα ήθελα να κάνω ένα ξεχωριστό project στο μέλλον, με διάσημες προσωπικότητες συμπεριλαμβανομένων πολιτικών, συγγραφέων, ανθρώπων της τέχνης κλπ. Θα ήθελα να τους φωτογραφίσω αναλογικά, στο ίδιο μοτίβο και να τους ρωτήσω τα ίδια πράγματα. Μέσω αυτό του project και μέσα από την ποικιλία των απαντήσεων τους θα ήθελα να εκφράσω μέσω της τέχνης μου τον θαυμασμό μου για την διαφορετικότητα και ότι το 2023 είναι οκ να έχεις διαφορετική άποψη από τον διπλανό σου.
-Μίλησέ μας λίγο για τη συνεργασία με τα κορυφαία brands, Louis Vuitton, TOM FORD και Vogue. Να υποθέσω πως μόλις την πρώτη φορά που έπιασες φωτογραφική μηχανή, δεν περίμενες ποτέ να φτάσεις σε αυτό το σημείο. Πώς έγινε η προσέγγιση;
Η αλήθεια είναι ότι η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις, Και είμαι μεγάλος θαυμαστής της ζωής. Επίσης είμαι πολύ φιλόδοξος. Από μικρός ήθελα να γίνω ροκ σταρ, ασχολήθηκα πολύ με τη μουσική και την punk rock μουσική, υπήρξα μέλος κάποιων συγκροτημάτων και γνωρίσαμε κάποια επιτυχία, αλλά δεν μας “έκατσε το όνειρο”. Παρόλα αυτά συνέχισα να θέλω να γίνω ροκ σταρ. Και πραγματικά, αν εξαιρέσεις τα stages και τις συναυλίες, αν με ρωτούσες αν έχω ξανανιώσει σαν ροκ σταρ, θα σου απαντούσα “ναι”. Ναι, όταν φωτογράφισα για την Tom Ford στο Amanzoe, ναι, όταν με προσέγγισε τεράστιος γαλλικός όμιλος διοργάνωσης εκδηλώσεων για να φωτογραφίσω για την Louis Vuitton , ναι, κάθε φορά που βλέπω εικόνες μου να δημοσιεύονται σε περιοδικά και blogs όπως η Vogue, το InStyle, το Harper’s Bazaar ή το Style Me Pretty (το μεγαλύτερο blog γάμων παγκοσμίως). Ας φτάσουμε όμως στο σημείο που έπιασα φωτογραφική μηχανή για πρώτη φορά. Όχι δεν περίμενα ποτέ ότι θα δω εικόνες μου σε όλα αυτά τα περιοδικά ή ότι θα συνεργαστώ με τόσο πετυχημένα brands. Εγώ ξεκίνησα να φωτογραφίζω γάμους στα 14 μου (ίσως και πιο μικρός) διότι ήθελα να βοηθήσω τους γονείς μου σε μία δύσκολη φάση, ούτε μπορούσα να το διανοηθώ τότε. Από τότε έως και σήμερα όμως δούλεψα πολύ και με τα χρόνια ενασχόλησης, γύρω από τους γάμους και άλλα πολλά project, αλλά και μετά την ενασχόληση μου με τη μόδα στην Νέα Υόρκη τον περασμένο χειμώνα, που είχε ως αποκορύφωμα τις φωτογραφήσεις σε πάρα πολλές πασαρέλες κατα την διάρκεια του New York Fashion Week, ήρθαν και τα μεγάλα brands και οι δημοσιεύσεις.
-Υπάρχει ένα στερεότυπο που θέλει τους φωτογράφους που επιλέγουν να ασχοληθούν με τους γάμους, να το κάνουν περισσότερο ή και μόνο για τα χρήματα. Ισχύει ή υπάρχει και μια μορφή τέχνης που έχουμε μάθει να υποτιμάμε;
Δε συμφωνώ καθόλου στο ότι οι φωτογράφοι κάνουν γάμους γιατί τα χρήματα είναι καλά. Και το λέω αυτό γιατί έχω ακούσει τα πάντα γύρω από τους γάμους. Θεωρώ ότι η φωτογραφία αμείβεται καλά σε όλα τα φωτογραφικά fields, αρκεί να μπορείς να το υποστηρίξεις. Και η φωτογραφία μόδας αμείβεται καλά αν κάνεις καλές εικόνες, και η αρχιτεκτονική φωτογραφία αμείβεται καλά αν κάνεις καλές εικόνες κοκ. Κατά την γνώμη μου, ο γάμος είναι τέχνη. Μπορώ να καταλάβω το ότι κάποιος μπορεί να μην θέλει να φωτογραφίζει γάμους επειδή το θεωρεί βαρετό. Σεβαστό και καθόλου κατακριτέο. Ο κάθε φωτογράφος έχει την ευκαιρία να επιλέξει το είδος φωτογραφίας που του αρέσει και να εξειδικευτεί. Αλλά τέχνη υπάρχει πίσω από τον γάμο, το έχω δει - το έχω ζήσει. Το να παρουσιάσεις τις λεπτομέρειες της νύφης με τόσο όμορφο τρόπο που να μοιάζει σαν διαφήμιση σε περιοδικό δεν είναι τέχνη; Το να αποτυπώσεις πορτρέτα του ζευγαριού που ξεχειλίζουν από συναίσθημα δεν είναι τέχνη; Το να ξεκλειδώσεις το ζευγάρι την ημέρα του γάμου και αυτό να σου χαρίσει τις πιο ωραίες εικόνες, δεν θέλει τέχνη; Το να φωτογραφίσεις ένα ζευγάρι σε ένα ελληνικό κτήμα, και να το κάνεις να φαντάζει γαλλικό château δεν είναι τέχνη;
Θεωρώ πως ο γάμος, αν το δεις εξ ολοκλήρου, είναι ένα event το οποίο γίνεται μόνο μία φορά, οπότε θέλει σεβασμό και σοβαρότητα. Αν σεβαστείς το ζευγάρι και τις επιλογές του και βάλεις την μαγική σου πινελιά, θεωρώ ότι μπορείς να δημιουργήσεις κάτι μοναδικό και να ξεχωρίσεις.
-Ποιον θεωρείς κορυφαίο φωτογράφο της γενιάς σου και ποιον τον κορυφαίο όλων των εποχών;
Δεν μπορώ να σου απαντήσω στο ποιος είναι ο καλύτερος φωτογράφος της γενιάς μου κλπ, αυτό που μπορώ να πω όμως είναι ότι θαυμάζω απεριόριστα το έργο του Mark Seliger (γεννημένος το ’59) όσον αφορά τα στούντιο πορτρέτα, του Vincent Peters.
-Από πού εμπνέεσαι για το επόμενο κλικ;
Δεν έχω επιρροή έμπνευσης για το επόμενο κλικ συγκεκριμένα. Γενικά όμως εμπνέομαι από την καθημερινότητα. Και κυρίως από τους ανθρώπους.
-Θεωρείς πως το Instagram έχει γιγαντώνει τη βιομηχανία της φωτογραφίας; Με το σκεπτικό πως όλοι θέλουν να ποστάρουν πιο “επαγγελματικές” φωτογραφίες
Οταν το Instagram πρωτοκυκλοφόρησε σαν application, η τεχνολογία των κινητών δεν ήταν τόσο προχωρημένη όσο σήμερα. Οπότε αυτό που σου προσέφερε την τότε περίοδο, πέρα από τον μέσο κοινωνικής δικτύωσης, ήταν κάποια φίλτρα και πλαίσια, που έκαναν την εικόνα σου ‘πιο ρετρό’. Σίγουρα όλα τα social media έχουν γιγαντώσει τη βιομηχανία της φωτογραφίας μιας και πραγματικά θεωρώ πως ‘όλα πλέον περνάνε από τα social’. Πλέον τα κινητά με υψηλή ανάλυση είναι πλειοψηφία, το να έχεις μία καλή φωτογραφική μηχανή δεν είναι πολυτέλεια πλέον αλλά ‘μία ανάγκη των καιρών’. Ο κόσμος μέρα με τη μέρα χρησιμοποιεί όλο και περισσότερο τα social media οπότε θέλοντας και μη, το επίπεδο στην φωτογραφία και το video έχει ανέβει ραγδαία. Όλες οι επιχειρήσεις έχουν ανάγκη από καλή εικόνα και αυτό είναι αλυσίδα καθώς όλες οι επιχειρήσεις έχουν ανάγκη τα social. Άκουσα πρόσφατα κάποιον να λέει σε έναν επιχειρηματία αυτολεξεί ‘Καλά δεν έχεις instagram; Και πως είσαι ακόμα ανοιχτός;’ Δε συμφωνώ αλλά μέσω αυτής της υπερβολής θέλω να πω ότι το instagram και τα social media γενικα έχουν αλλάξει τα πάντα.
-Ποια είναι η αγαπημένη φωτογραφία σου στο Instagram και τι σημαίνει για σένα;
Για μένα, οι εικόνες είναι σαν τα τραγούδια. Υπάρχουν εβδομάδες που η μέρα σου δε θα πάει καλά αν δεν ακούσεις ένα συγκεκριμένο τραγούδι το πρωί όταν ξυπνήσεις. Μετά από έναν μήνα, αυτό το τραγούδι μπορεί να μην είναι καν στην playlist σου. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν το αγάπησες όμως. Τον τελευταίο ένα χρόνο είμαι ερωτευμένος με μία φωτογραφία μου, που τραβηξα στην όμορφη Σύρο και δημοσιεύθηκε στην Ιταλική Vogue. Για κάποιους μπορεί είναι μία ακόμα instagramική εικόνα. Για εμένα όμως είναι όμορφες αναμνήσεις γεμάτες έρωτα, γέλια και αγκαλιές. Γι’ αυτό παρομοιάζω την φωτογραφία με τα τραγούδια. Και τα δύο έχουν την δύναμη να σου θυμίσουν τις πιο δυνατές αναμνήσεις σε μόλις μερικά δευτερόλεπτα.
-Ποια είναι η συμβουλή που θα έδινες σ’ ένα νέο φωτογράφο που πιάνει για πρώτη φορά φωτογραφική μηχανή στα χέρια του;
Η συμβουλή μου δεν είναι άλλη από το να μην αφήσει τη μηχανή απο τα χέρια του. Η φωτογραφική γνώση είναι πραγματικά ατελείωτη οπότε θα πρότεινα να αρχίσει να διαβάζει όσο μπορεί, έτσι ώστε να μάθει τα βασικά θεωρητικά της φωτογραφίας. Να μάθει να αγαπάει τον εξοπλισμό του και να τον προσέχει σαν τα μάτια του. Να φωτογραφίζει οτιδήποτε του κινεί το ενδιαφέρον και να μην στεναχωρηθεί ποτέ για κάποιο λάθος του. Από αυτά θα κάνει πολλά, αλλά θα μάθει άλλα τόσα περισσότερα.
