To πιο πιθανό είναι πως, όταν τελείωνε τον «Εξευγενισμό», το πρώτο του αστυνομικό μυθιστόρημα, ο Κώστας Φασουλόπουλος να είχε δει όλη την σεναριακή ταινία του «Τρεις Μύγες σε Κόκκινο Βελούδο» και να ξυπνήσει κυριευμένος από ένα πνεύμα α λα Κουέντιν Ταραντίνο, γράφοντας το μέσα στην καραντίνα του 2020
Ήταν πολλά που λατρέψαμε από το pulp πόνημα του Κώστα Φασουλόπουλου. Από το πώς οι ήρωες του συνδέονται μέσα από τις τρεις διαδοχικές νουβέλες, μέχρι το πως καταφέρνει να εντάξει μέσα στη διήγηση τα Δωδεκάνησα, με ένα τρόπο που θα μπορούσε να το φανταστείς ως action σκηνικό κάποιας ταινίας του Netflix. Αν όμως κρατάμε κάτι από όλο αυτό, είναι πως ο συγγραφέας δείχνει την μεγάλη αξία του pulp στο μυθιστοριογραφία, με τη δική του ξεχωριστή πένα και ως γνώμονα την απλή και λιτή γλώσσα.
Το επόμενο φυσικό βήμα, ήταν να μας μιλήσει ο ίδιος για όλα τα παραπάνω.
Κώστα ποιο είναι το πιο δύσκολο πράγμα όταν γράφεις ένα βιβλίο;
Το δυσκολότερο πράγμα είναι να στρωθείς με συνέπεια για να υλοποιήσεις μια ιδέα σου μέχρι τέλους. Αν το γράψιμο είναι πάρεργο, ή χόμπι που γίνεται βραδινές ώρες, ή το Σαββατοκύριακο, τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα. Αν καταφέρνεις κάθε μέρα να αφιερώνεις χρόνο στο κείμενό σου, κάτι καλό θα προκύψει.
Τελικά διαβάζουν ή δεν διαβάζουν οι Έλληνες;
Πιστεύω πως τακτικά - δηλαδή 10 - 20 βιβλία το χρόνο - διαβάζουν λιγότεροι από 20.000 αναγνώστες στην Ελλάδα. Επίσης, είναι δύσκολο να σπάσει κανείς το φράγμα της "αναγνωρισιμότητας". Στην αστυνομική λογοτεχνία - ας πούμε - πλήθος αναγνωστών θα αγοράσει το νέο βιβλίο του Νέσμπο, ή τις επανεκδόσεις της Άγκαθα Κρίστι, λίγοι όμως θα επενδύσουν σε λιγότερος δημοφιλείς συγγραφείς, ξένους, ή Έλληνες. Η δημοφιλία - ορθά κι αναμενόμενα - εξασφαλίζει εύκολες πωλήσεις.
Οι Τρεις Μύγες σε Κόκκινο Βελούδο ήταν σχεδόν κινηματογραφικό ανάγνωσμα με τη δράση που του έδωσες. Μήπως το pulp έχει ακόμα πολλά να δώσει στα ελληνικά μυθιστορήματα;
Ο καθένας γράφει αυτό που του αρέσει και τον εκφράζει. Στην Ελλάδα το pulp - ακόμα και σήμερα - θεωρείται από ορισμένους ως υποτιμητικός όρος (παραλογοτεχνία / παρακατιανή λογοτεχνία). Εγώ απολαμβάνω να διαβάζω κλασικά pulp έργα (και να βλέπω αντίστοιχες ταινίες), αρκεί να έχουν χιούμορ, ενδιαφέροντες ήρωες και κάποιο περιεχόμενο. Δε μου αρέσει γενικά η σοβαροφάνεια κι ακόμα λιγότερο στην αστυνομική λογοτεχνία.
Η γλώσσα που χρησιμοποιείς είναι απλή, κατανοητή και καθαρή για τον αναγνώστη. Πόσο μεγάλο ή μικρό ρόλο παίζει αυτό στις ημέρες μας;
Το ύφος, το λεξιλόγιο και οι λεπτομέρειες ενός κειμένου πρέπει να ταιριάζουν με τους ήρωες και τις καταστάσεις που περιγράφονται. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τον Αλεκ Γκίνες να παίζει στο Die Hard και να λέει Yippee Ki Yay Motherf@cker. Όπως είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τον Βιν Ντίζελ να παίζει Άμλετ.
Υπήρχε κάτι που σε δυσκόλεψε ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της συγγραφής των Μυγών ή κύλησαν όλα όπως τα είχες φανταστεί στο κεφάλι σου;
Η συγγραφή του βιβλίου συνέπεσε με την πρώτη καραντίνα, του 2020, οπότε υπήρχε χρόνος και καθαρό μυαλό. Οι δύο πρώτες ιστορίες γράφτηκαν αβίαστα, σχεδόν αμέσως, ενώ η τρίτη δημιουργήθηκε περισσότερο σαν άσκηση (πρώτη φορά έγραφα σε πρώτο πρόσωπο, ήρωας κλέφτης που παραπέμπει στον Parker του Donald Westlake). Τρία χρόνια μετά τη συγγραφή των Μυγών και ένα χρόνο μετά την έκδοση, είμαι πολύ ικανοποιημένος από το βιβλίο.
Όταν είσαι σπίτι σου τι σου αρέσει να διαβάζεις;
Αμερικάνικα κόμικς (Ed Brubaker, Howard Chaykin, Garth Ennis, Brian Azzarello), αστυνομική λογοτεχνία (κυρίως από Βόρεια Αμερική), ξένα περιοδικά αυτοκινήτου και μοτοσυκλέτας και οποιοδήποτε κείμενο και βιβλίο φαίνεται ενδιαφέρον (κινηματογραφικό, κοινωνικό, πολιτικό, τη βιογραφία του Γιώργου Τράγκα κι άλλα παρόμοια).
Μία πρόσφατη έρευνα γνωστού ειδησεογραφικού site του εξωτερικού, αλλά θέλει πώς είναι οι συγγραφείς αρέσκονται στις πολλές mainstream ταινίες και στο gaming. Ποια είναι η άποψη σου για αυτό και μήπως χαλάει όλο αυτό το πλάνο που είχαμε μέχρι τώρα για τους συγγραφείς στο κεφάλι μας;
Η τελευταία φορά που έπιασα video game ήταν το 2004 (μάλλον το Halo). Το gaming δε μου λέει τίποτα, ειδικά με το θάνατο των Point & Click Adventure Games (Tex Murphy, Full Throttle, Gabriel Knight). Βλέπω τόνους σινεμά, όχι όμως απολύτως mainstream. Δε βλέπω ψηφιακούς super ήρωες να δέρνονται, ούτε αυτά που γράφουν οι κριτικοί ότι - οπωσδήποτε - πρέπει να δω. Ό,τι πιο ενδιαφέρον είδα φέτος ήταν η δεύτερη σεζόν του The Lincoln Lawyer, η πρώτη σεζόν του Bosch Legacy και η ταινία του Dino Risi, Il Sorpasso του 1962. Καλό είναι ο καθένας να βλέπει ότι του αρέσει και να δοκιμάζει καινούρια πράγματα. Αν κάποιος γουστάρει video games, καλά κάνει και παίζει ανελέητα. Προσωπικά, στον ελεύθερο χρόνο μου προτιμώ να οδηγώ αυτοκίνητα (κατά προτίμηση παλιά) και μοτοσυκλέτες (όχι γρήγορα και ριψοκίνδυνα), να περπατάω στην Αθήνα, ή να ταξιδεύω.
Έχεις αφήσει πότε βιβλίο στη μέση;Ή και ακόμη καλύτερα πρέπει να ντρεπόμαστε αφήνουμε κάποια βιβλία στη μέση;
Έχω αφήσει βιβλία στη μέση και δε μου αρέσει όταν αυτό συμβαίνει. Συνήθως προσπαθώ να τα ξαναπιάσω. Έχω αλλάξει γνώμη για βιβλία, ταινίες και γενικά, έργα τέχνης, μεγαλώνοντας.
Έχουμε να περιμένουμε κάτι καινούργιο από σένα;
Δουλεύω τώρα πάνω σε ένα crime μυθιστόρημα, με πρωταγωνιστές ναυλομεσίτες, femme fatale και Mercedes R107. Εύχομαι να είμαι έτοιμος μέσα στο 2024.
To «Τρεις Μύγες σε Κόκκινο Βελούδο» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια.
