Ναι, έχουν περάσει πολλά χρόνια από το τελευταίο πρωτάθλημα. Ναι, έχουμε να φτάσουμε κάπως κοντά στην κούπα από τότε που γλίστρησε ο Τζέραρντ. Ναι, η Σίτι έχει και καλή ομάδα και καλό προπονητή και know-how πρωταθλητισμού και είναι το μεγάλο φαβορί. Ναι, τα καρπούζια που έχει να χωρέσει η Λίβερπουλ κάτω από τη μασχάλη, είναι βαριά και μεγάλα (πρωτάθλημα, κύπελλο, Τσάμπιονς Λιγκ).
Ναι, μετά την περσινή χρονιά, τη συμμετοχή στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ και την πρόοδο σε όλα τα επίπεδα που σημείωσε η ομάδα, όλοι τη «μετράνε» και την υπολογίζουν περισσότερο. Τα αντιλαμβάνομαι και τα σέβομαι όλα αυτά, αλλά στο μυαλό μου στριφογυρίζει πολύ έντονα από τον Ιούλιο, πριν καν το πρώτο επίσημο παιχνίδι, αυτή η τρελή σκέψη: φέτος ΜΠΟΡΕΙ και ΠΡΕΠΕΙ να είναι η χρονιά της Λίβερπουλ.
Και υπάρχουν πολύ συγκεκριμένοι λόγοι γι’ αυτό:
1. Η ομάδα ξεκινάει από τον τερματοφύλακα
Και φέτος, όπως όλα δείχνουν, θα υπάρχει κανονικός τερματοφύλακας κάτω από τα δοκάρια. Όχι Κάριους, όχι Μινιολέ, όχι άλλοι μυστήριοι τύποι με βαλβολίνη στα χέρια, αλλά τερματοφύλακας που αφήνει υποσχέσεις ότι μπορεί να γίνει πραγματικά σπουδαίος. Δεν είναι ακόμα σπουδαίος ο Άλισον, δεν είναι ούτε Ντε Χέα, ούτε Νάβας, ούτε Κουρτουά, ούτε Όμπλακ, αλλά το δείγμα γραφής που έχουμε είναι ενθαρρυντικό. Γι’ αυτό και η Λίβερπουλ έδωσε έναν σκασμό λεφτά για να τον αποκτήσει από τη Ρόμα: για να μην τρώει άλλα γελοία γκολ και μετά πρέπει να βρίσκουμε κλινικές ανά τον κόσμο, που να πιστοποιούν ότι έφταιγε η διάσειση, οι μαγουλάδες ή η εμμηνόπαυση που του έφυγε η μπάλα μέσα από τα χέρια.
2. Ο Τζόρνταν Χέντερσον έρχεται πλέον από τον πάγκο
Υπάρχει στο κέντρο πλέον ο Κεϊτά και ο Φαμπίνιο. Υπάρχει ο Βαϊνάλντουμ και ο Μίλνερ. Και κάπου εκεί στην άκρη του πάγκου, τέρμα δεξιά όπως πας για το WC, στέκεται αγέρωχος ο εμβληματικός αρχηγός, ο Τζιόλης των πλουσίων, ο άνθρωπος που κληρονόμησε το περιβραχιόνιο από τον Τζέραρντ στην πιο άβολη και αμήχανη τελετή παράδοσης – παραλαβής της παγκόσμιας ποδοσφαιρικής ιστορίας. Κάποιοι προσπάθησαν να μας πείσουν πόσο πολύτιμος ήταν στην πορεία της Αγγλίας στο Μουντιάλ. Ο ίδιος πήγε όσο νωρίτερα γινόταν για να ξεκινήσει προπονήσεις. Ο Κλοπ είπε ότι είναι φανταστικός, ηγέτης, μοναδικός, παράδειγμα προς μίμηση. Και στη συνέχεια τον άφησε στον πάγκο. Μέγας καβλάντης ο Κλοπ…
3. Η Αγία Τριάδα της επίθεσης
Ο Σαλάχ όχι απλά δεν μπήκε σε καμία συζήτηση για να φύγει, αλλά επέκτεινε και το συμβόλαιό του. Ο Φιρμίνο και ο Μανέ είναι εδώ. Ο Σακίρι είναι μια φτηνή και καλή περίπτωση που μπορεί να βοηθήσει και δεξιά και αριστερά. Ο Στάριτζ θα σκοράρει μέχρι να τραυματιστεί κάποια στιγμή, όπως νομοτελειακά συμβαίνει από καταβολής κόσμου. Ο Λαλάνα θα δώσει πράγματα εφόσον φέτος δεν χτυπηθεί από κάποια ατυχία. Οκ, δεν τρελαινόμαστε με το βάθος του πάγκου στη μπροστινή τριάδα, αλλά όσο είναι υγιείς οι τρεις βασικοί, θα συνεχίζουμε να βλέπουμε γκολ και θέαμα. Αν λείψει ένας, καλύπτεται το κενό – τα ζόρια θα υπάρξουν αν λείψουν δυο από τους τρεις ταυτόχρονα.
4. Ο Κλοπ, ξέρει
Τον λένε λούζερ, διότι έχει χάσει όσους τελικούς έχει παίξει, τόσο με Ντόρτμουντ, όσο και με Λίβερπουλ, σε Τσάμπιονς Λιγκ και Europa. Τουλάχιστον όμως πάει σε τελικούς κι όποιος καταφέρνει και πηγαίνει, αργά ή γρήγορα θα χαμογελάσει. Ο Κλοπ έφερε μαζί στο Λίβερπουλ ποδόσφαιρο ελκυστικό, επιθετικό, μοντέρνο, με αυτοματισμούς και συνεργασίες. Έφερε πνοή και ζωντάνια, έφερε πίσω τη χαρά του ποδοσφαίρου που πήγαινε να χαθεί. Μαζί του, έφερε και πρωταγωνιστικό ρόλο με συγκεκριμένες αρμοδιότητες σε παίκτες που μπορούν να αναλάβουν το βάρος της ευθύνης, οι οποίοι πλέον παίζουν και για τον προπονητή τους και βλέπουν ένα πρότζεκτ στο οποίο αξίζει να συμμετέχουν, χωρίς να κοιτάνε με το ένα μάτι προς Ισπανία ή Μάντσεστερ μεριά, όπως έκαναν τα τελευταία χρόνια ο Σουάρες, ο Στέρλινγκ, ο Τσάμπι Αλόνσο ή ο Μαστσεράνο.
5. Πλερώνω και απαιτώ
Το κόστος της μεταγραφής του Φαν Ντάικ ήταν «αλμυρό», όπως και αυτό του Άλισον φέτος – το ξέρουν καλά και οι ίδιοι οι άνθρωποι της ομάδας. Ήταν όμως επενδύσεις για το παρόν και το μέλλον της ομάδας και παράλληλα πέρασαν ένα μήνυμα: η Λίβερπουλ μπορεί ΚΑΙ να πληρώσει όσα χρειάζονται για να πάρει τους παίκτες που επιθυμεί ΚΑΙ μπορεί να δελεάσει παίκτες που απασχολούν και άλλες μεγάλες ομάδες. Διότι παίζει Τσάμπιονς Λιγκ. Διότι έπαιξε στον τελικό. Διότι έχει καλό προπονητή. Διότι οι καλοί της παίκτες πλέον επιθυμούν να μείνουν και όχι να φύγουν. Διότι έχει υπέροχους οπαδούς και τεράστιο brand-name. Διότι τη στιγμή που η Γιουνάιτεντ ακροβατεί στο γκρεμό και η Τσέλσι είναι ένα μεγάλο ερωτηματικό, τη στιγμή που η Άρσεναλ μπήκε στη μετα-Βενγκέρ εποχή και η Τότεναμ δεν έκανε ούτε μισή μεταγραφή το καλοκαίρι, η Λίβερπουλ έκανε στοχευμένες και μελετημένες προσθήκες, λίγες και (πολύ) καλές.
6. Περάστε – σκουπίστε – τελειώσατε
Πού την πάταγε τα προηγούμενα χρόνια η Λίβερπουλ; Όχι απαραίτητα με τη Σίτι ή τη Γιουνάιτεντ, με την τότεναμ ή την Τσέλσι, αλλά με κάτι Κρίσταλ Πάλας και Γουότφορντ και Μπέρνλι. Με τους μικρούς και τους μικρομεσαίους. Εκτός έδρας αλλά και στο «Άνφιλντ». Σε παιχνίδια που όλα πήγαιναν στραβά. Εκεί χάνονταν πολύτιμοι βαθμοί και μαζί το τρένο του πρωταθλητισμού και η ομάδα έφτανε να κυνηγάει την τέταρτη θέση και τη συμμετοχή στο Τσάμπιονς Λιγκ της επόμενης χρονιάς, χωρίς παραπάνω βλέψεις. Φέτος, το ξεκίνημα του πρωταθλήματος δείχνει ότι κάτι πλέον άλλαξε: η Λίβερπουλ κερδίζει ακόμα και στη μέτρια μέρα της, όταν προηγείται με 1-0 δεν σφίγγεται η ψυχούλα σου για το αν θα ισοφαριστεί στο 85’ ‘η στο 90+, βρίσκει το γκολ που χρειάζεται για να ξεκλειδώσει το ματς χάρη στην ποιότητα των παικτών της και απλά περιμένουμε πότε θα ανεβάσει στροφές και θα θυμίζει την ομάδα που θαυμάσαμε πέρυσι – είναι απλά θέμα χρόνου.
