Ξέρεις πολύ καλά όπως και εγώ πως η μπάλα στην αλάνα που παίζαμε μικροί, είχε άλλους κανόνες από το κανονικό ποδόσφαιρο. Ή για να το θέσω καλύτερα, υπήρχαν οι ποδοσφαιρικοί κανόνες, αλλά υπήρχαν και όλοι εκείνοι οι άγραφοι μεταξύ των ομάδων. Το παγκότερμα για παράδειγμα. Την πρώτη φορά που έπαιξα μπάλα στο Λίβερπουλ, ήμουν περίπου 11 ετών. Το Λίβερπουλ είναι μια πόλη που δεν έχει αλάνες. Είχε κάποια πάρκα και πολλές βιομηχανικές περιοχές με άδεια οικόπεδα. Σε ένα από αυτά παίζαμε και εμείς, απέναντι από το Rocketeer, μία pub που συνήθιζαν να τα πίνουν ο πατέρας μου με τον θείο μου.
Το δικό μας Άνφιλντ
Η «αλάνα του Λίβερπουλ» είναι πολύ διαφορετική από αυτή που έχεις στο μυαλό σου. Ήταν ο υπαίθριος χώρος ενός παλιού εργοστασίου που εμφιάλωνε μπίρες. Υπήρχαν κάτι παρατημένα σίδερα στην είσοδο τα οποία τα σέρναμε για δοκάρια και μεγάλα άδεια βαρέλια που εξυπηρετούσαν ως καθίσματα σε όσους έβγαιναν αλλαγή ή απλά είχαν έρθει να παρακολουθήσουν το άθλιο ποδόσφαιρο που παίζαμε. Γιατί, ναι, ήταν άθλιο από όποια σκοπιά και αν το έβλεπες. Άθλιο τοπίο, άθλιοι και δυσανάλογοι σωματικά ποδοσφαιριστές και άθλιο κλίμα. Αλλά αυτό ήταν το Λίβερπουλ των 90s, σε μία εποχή που το αεροδρόμιο δεν είχε ξεκινήσει να λειτουργεί και η πόλη θύμιζε ακόμη ένα τεράστιο λιμάνι. Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ αυτή την ανάμεικτη μυρωδιά από ούρα και μπίρα. Πιο Αγγλικό τοπίο πεθαίνεις.
Οι ομάδες
Γενικά ήταν εύκολο να χωριστούμε. Αριστερά όσοι στήριζαν Λίβερπουλ, δεξιά όσοι στήριζαν Έβερτον. Κάπως έτσι γινόταν το line-up και σε εξαιρετικές περιπτώσεις όπου δεν έβγαιναν τα άτομα, κάποιοι αναγκαζόντουσαν να «μετακομίσουν» στην άλλη ομάδα. Υπήρχαν πάντα κάποιες ιδιάζουσες περιπτώσεις όπως αυτή του Τσάρλι, ο οποίος όταν «κληρώθηκε» να παίξει με τους Έβερτον, δήλωσε περήφανα και δυνατά με ξεκάθαρη scouse προφορά "E’ent d’ no weari’ this raag" (σ.σ.: «εγώ δεν φοράω αυτό το κουρέλι»). Όπου δεν έγινε ποτέ ματς γιατί όλοι έπαιξαν ξύλο. Οι κανόνες του ποδοσφαίρου ίσχυαν κανονικά, αλλά με μία ιδιαιτερότητα στα φάουλ: αν δεν ήταν τάκλιν από πίσω, δεν μετρούσε για φάουλ. Μπορούσες να το ζητήσεις, αλλά συνήθως οι υπόλοιποι έβαζαν τα γέλια και σε αποκαλούσαν μαμόθρεφτο. Αυτή ήταν η μπάλα στο Λίβερπουλ. Με τον άγραφο κανόνα που έλεγε πως αν δεν έχεις ματώσει είσαι μια χαρά για να συνεχίσεις την μπάλα.
